Ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να κοιτάζεται στον παραμορφωτικό καθρέπτη του. Και η ήττα από την Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης φανέρωσε ότι το καλύτερο επιχείρημα πάντα είναι η αλήθεια.
Είναι ένας Οργανισμός μπερδεμένος που ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τον στόχο του. Κήρυξε έναν ανένδοτο αγώνα χωρίς να έχει τηρήσει τους στοιχειώδεις κανόνες μιας τέτοιας διαδικασίας. Χωρίς πλάνο, χωρίς συμμάχους με κάτι άναρθρες κραυγές περί… Αδριατικής Λίγκας (ευτυχώς που δεν ακολουθήσαμε). Και τελικά τι βλέπουμε αυτή τη στιγμή;
Μια ομάδα που ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ Euroleague. Και θα μου επιτρέψετε να πω, με όλο τον σεβασμό προς τον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο ότι έχουν πολλή δουλειά μπροστά τους προκειμένου να πείσουν τον απλό φίλο της ομάδας για ένα πράγμα: Πως ό,τι έγινε δεν ήταν επικοινωνιακή κάλυψη των δυσκολιών που υπάρχουν… Κυρίως οικονομικών.
Ο καθένας θα μπορούσε να υποθέσει κάτι τέτοιο όταν βλέπει μια ομάδα χωρίς αρχή και τέλος. Χωρίς κανένα κίνητρο! Χωρίς κανένα ξεκάθαρο πλάνο. Ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι σε δύο πολύ μεγάλους παίκτες που βρίσκονται προς το τέλος της καριέρας τους, αξίζει αυτό το φινάλε. Κι αναφέρομαι φυσικά στον Βασίλη Σπανούλη και τον Γιώργο Πρίντεζη.
Ο Ολυμπιακός θυμίζει μια… παρατημένη ομάδα. Μας γυρίζει στην περίοδο 2004-2005 όταν είχε γίνει ο σάκος του μποξ όλης της διοργάνωσης.
Ολυμπιακός και αλλαγές
Αν πραγματικά θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά για μια αξιοπρεπή πορεία φέτος (όχι για περισσότερα πράγματα) θα πρέπει να γίνουν τουλάχιστον τρεις αλλαγές.
Είναι… σοκαριστικό να βλέπεις στα τελευταία κρίσιμα λεπτά τον Ολυμπιακό να κυνηγά την Ζενίτ (όχι κανένα μεγαθήριο) και τους πέντε ξένους του να βρίσκονται στον πάγκο. Και όχι μόνο αυτό… Να είσαι ανακουφισμένος στην ιδέα ότι δεν βρίσκονται στο παρκέ.
Η λύση να παίζουν δίλεπτα, τρίλεπτα ο Μπάλντγουϊν ή ο Τσέρι ας πούμε δεν υπάρχει. Είτε να αντικατασταθούν, είτε μείνουν παραπάνω στο γήπεδο να παίξουν. Αυτά που γίνονται δεν ωφελούν.
Ακόμα και ο Μπράντον Πολ, θεωρητικά το καλύτερο όνομα από τους ξένους που ήρθαν φέτος, είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Τα ίδια και ο Κουζμίνσκας ή ο Ρούμπιτ. Ο Ολυμπιακός δεν θυμίζει σε τίποτα ομάδα επιπέδου Euroleague.
Ποιός είναι ο στόχος;
Οταν ο Ολυμπιακός άφηνε την Basket League για να παίξει μόνο στην Euroleague ασφαλώς περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Ωστε να δικαιολογηθεί και η επιμονή αυτή. Περιμέναμε να δούμε μια καλή ομάδα με δεδομένο ότι υπήρχε μόνο ο στόχος της Euroleague. Ενα πλάνο- για παράδειγμα- μακράς πνοής. Κι αυτό δεν γίνεται με ξένους αυτού του επιπέδου, ούτε με μια τέτοια ομάδα, ούτε χωρίς κανονικό προπονητή.
Γι’ αυτό κι επιμένω ότι η διοικητική ηγεσία του Ολυμπιακού καλείται να αποδείξει στον κόσμο ότι δεν είχαμε να κάνουμε με κίνηση… τυφλού σαμουράι.
Διαβάστε όλα τα μπλογκ του συντάκτη εδω
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Aκολουθήστε το Sportime στο Instagram