Σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο ο Ολυμπιακός πήγαινε για κάτι σαν… τελικό στην Πόλη κόντρα στην Εφές. Θεωρητικά. Διότι ακόμα κι αν νικούσε οι πιθανότητες να μπει στην οχτάδα δε θα ήταν πολλές.
Όμως είναι μάλλον ουτοπικό που εδώ και 2-3 αγωνιστικές κάποιοι ασχολούνται με το αν ο Ολυμπιακός θα προλάβει να κάνει υπερβάσεις και να μπει στην οχτάδα. Και θα σας εξηγήσουμε ευθύς τι εννοούμε.
Επί της ουσίας οι Πειραιώτες απέτυχαν οικτρά στην Κωνσταντινούπολη. Όχι απαραίτητα επειδή ηττήθηκαν από μια σαφώς καλύτερη ομάδα. Αλλά κυρίως διότι δεν πέτυχαν το βασικό στόχο που είναι ονομάσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας πριν την αναχώρηση: «Να δείξουν οι παίκτες τι αξίζουν». Δεν το έδειξαν… Με εξαίρεση το πρώτο δεκάλεπτο όπου πέτυχαν 26 πόντους, σχεδόν όσους στον υπόλοιπο αγώνα. Και βέβαια είναι η τέταρτη χειρότερη επίδοση της ομάδας στην Euroleague.
Με το που έγινε το πρώτο rotation, οι Τούρκοι «χτύπησαν» στις αλλαγές του Ολυμπιακού στην άμυνα. Σπανούλης και Πρίντεζης ήταν εκείνοι που «σημαδεύτηκαν». Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όλα είχαν τελειώσει. Με 15-0 η Εφές είχε πάρει το ρυθμό του αγώνα. Και δε μπορούσε πλέον ν’ αλλάξει τίποτα. Ο Μπαρτζώκας ήξερε βέβαια το πρόβλημα αλλά είχε την ασφάλεια του +15. Που να φανταστεί…
Η πραγματικότητα είναι ακόμα πιο σκληρή από τη βαριά ήττα. Διότι επιβάλλει στον Ολυμπιακό να αλλάξει τη λογική του στην ομάδα της επόμενης σεζόν. Υλικά διαθέτει ως βάση επάνω στην οποία μπορεί να χτίσει… Μόνο που ορισμένα εξ αυτών δεν πρέπει να έχουν πλέον τόσο μεγάλη επίδραση στο παιχνίδι της ομάδας.
Η φετινή εικόνα του Ολυμπιακού ακόμα και τώρα που τελειώνει η Κανονική Περίοδος παραπέμπει σε μια ομάδα που οι ρόλοι δεν είναι ευδιάκριτοι. Και σ’ εναν προπονητή που μοιραία πλέον κάνει το… λογιστή στο χρόνο. Μια ομάδα που ενώ φωνάζει ότι θέλει (και πρέπει) να περάσει στην επόμενη μέρα, εν τούτοις παραμένει στο κατώφλι.
Μόνο που η επόμενη σεζόν προφανώς θα (και πρέπει να) είναι διαφορετική. Αλλιώς τίποτα δε θα αλλάξει.