Μετά την ήττα στην πρεμιέρα (και με τον μάλλον αφελή τρόπο που επήλθε) ο Ολυμπιακός μετράει κατά σειρά: Διπλό στο ΟΑΚΑ επί του Παναθηναϊκού και δύο νίκες, στο ΣΕΦ, σε διαβολοβδομάδα επί δύο αντιπάλων φιλόδοξων που έχουν στόχο το φάιναλ φορ. Κι αναφερόμαστε στην Αρμάνι Μιλάνο και την Μακάμπι Τελ Αβίβ.
Ο τρόπος με τον οποίο ο Ολυμπιακός κατάφερε να ρίξει στο καναβάτσο την Μακάμπι είναι περισσότερο εντυπωσιακός. Διότι ο επίλογος γράφτηκε με ένα σουτ που μπορεί να χτίσει το χαρακτήρα, την προσωπικότητα και την αυτοπεποίθηση όχι μόνο του πρωταγωνιστή αλλά και της ομάδας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Άαρον Χάρισον αγωνίζεται για πρώτη φορά στην καριέρα του στην Euroleague. Όλοι έχουν να λένε για την προοπτική του να σταθεροποιηθεί σε υψηλό επίπεδο. Όμως αυτό δε μπορεί να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη. Για παράδειγμα, με την Ζαλγκίρις άρχισε πολύ καλά (τους πρώτους 8 πόντους του Ολυμπιακού) αλλά στη συνέχεια τον «κατάπιε» το ματς.
Με τον Παναθηναϊκό έκανε ένα βήμα μπροστά, διαβάζοντας καλύτερα το ματς. Με την Αρμάνι ήταν πολύ σημαντικός καθώς δούλεψε πολύ καλά τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση. Και τέλος με την Μακάμπι είχε ένα πολύ καλό δεύτερο δεκάλεπτο και ένα… ιδανικό φινάλε. Από τα 9 μέτρα, το νικητήριο καλάθι. Θα μας πείτε ότι τουλάχιστον ήταν εξασφαλισμένη η παράταση, δεν έχανε! Τι σημασία έχει; Μετά από ένα τέτοιο σουτ, ένας παίκτης μπορεί να απογειωθεί ψυχολογικά.
Το τρομερό στατιστικό: Οι 50 από τους 85 πόντους του Ολυμπιακού ήταν από τους παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο.
Και μια ομάδα να χτίσει χαρακτήρα. Ο Ολυμπιακός, όπως συχνά- πυκνά λέει (ορθότατα) ο Μπαρτζώκας, έχει 9 νέους παίκτες στο ρόστερ του. Αυτό ισχύει και για τα παιδιά που εντάχθηκαν πέρυσι στην ομάδα αλλά λόγω COVID ή τραυματισμών δεν μπόρεσαν να παίξουν πολύ.
Οι Πειραιώτες έχουν μια «σταθερά» από έμπειρους παίκτες που παίζουν χρόνια μαζί. Πλέον σε αυτούς μπαίνει και ο Βεζένκοφ, στον τρίτο του χρόνο στην ομάδα. Στην πιο ώριμη σεζόν του, παρουσιάζεται σε ολοκληρωμένο «πακέτο». Την επίθεση την «είχε» πάντα. Οι επιλογές του είναι περισσότερο ώριμες και ο ίδιος δείχνει πιο άνετος, πιο σίγουρος. Στην άμυνα είναι η μεγάλη του αλλαγή. Όπως είναι ανεβασμένος και στα ριμπάουντ (περίπου 5 ανά αγώνα) αλλά και στον τρόπο που διαβάζει τον αγώνα.
Ένας από τους νέους παίκτες του Ολυμπιακού, που επίσης δεν έχει εμπειρία από Euroleague, o Χασάν Μάρτιν, θυμίζει τις παλιές καλές βραδιές του Κάιλ Χάινς. Σέντερ… τσέπης, αλλά θηρίο στη ψυχή, ώριμος στο παιχνίδι του, πολεμιστής σε κάθε ματς. Σε τέσσερις αγώνες έχει… 21/23 δίποντα (!!!), μέσο όρο 10,5 πόντους και 8 ριμπάουντ (τα 2,3 είναι επιθετικά). Η δουλειά που κάνει στην άμυνα, στα σκριν, στις βοήθειες δεν περιγράφεται στη στατιστική.
Πολύ ενδιαφέρον ο αγώνας που ακολουθεί στο Μόναχο. Η Μπάγερν έχει τρεις σερί εκτός έδρας νίκες επί Άλμπα, Μακάμπι και Φενέρμπαχτσε.
Γενικά ο Ολυμπιακός αναδεικνύει πρωταγωνιστές όχι μόνο ανά αγώνα αλλά και ανά χρονική περίοδο. Και κυρίως οι παίκτες του βάζουν περισσότερα πράγματα στο παιχνίδι. Η αναλογία ασίστ/λαθών κόντρα στην Μακάμπι ήταν στο 21/10, αν μη τι άλλο εξαιρετική. Ο Κώστας Παπανικολάου με 6 ασίστ (ισοφάριση του ρεκόρ καριέρας) ήταν ο πρώτος πασέρ της ομάδας. Κι αυτό δείχνει πολλά.
Ακόμα περισσότερα δείχνει η παρουσία του Βασίλη Σπανούλη στα τελευταία τρία λεπτά. Οι δύο εξαιρετικές άμυνες που έπαιξε και το ένα καθοριστικό καλάθι, δεν προσφέρουν απλώς ηρεμία στην ομάδα αλλά και σιγουριά. Διότι όταν οι υπόλοιποι βλέπουν τον αρχηγό με το μάτι να… γυαλίζει, τότε, δε μπορεί, πρέπει κι εκείνοι να ανέβουν περισσότερο.
Κι όλα αυτά σ’ έναν αγώνα όπου ο Μπαρτζώκας δεν έβαλε καθόλου στην τελευταία περίοδο τον Κώστα Σλούκα όπως και κόντρα στο Μιλάνο όπου ο Σπανούλης δεν είχε αγωνιστεί καθόλου στο δεύτερο ημίχρονο.
Το είχα γράψει και μετά τον αγώνα με την Αρμάνι: Ο Μπαρτζώκας είναι εκείνος που κρατάει το ραβδί! Και στο… σκύλιασμα παιδιών «πεινασμένων» όπως ο Μάρτιν και ο ΜακΚίσικ που κυνηγάνε σαν τρελοί κάθε φάση… Ή ακόμα και βετεράνων όπως ο Τζένκινς που πρέπει να καλύπτει περισσότερα χιλιόμετρα απ’ όλους, φαίνεται η νοοτροπία που θέλει ο κόουτς.