Ο Ολυμπιακός έχει επιστρέψει στην δύσκολη σεζόν 2004-2005, κάθε αγώνας είναι μια σκληρή δοκιμασία… Κι ακόμα είμαστε στην αρχή.
Μπορεί να υπάρχουν… παράξενες βραδιές. Εκλάμψεις… Που θα επαναφέρουν κάποιες μεγάλες στιγμές του παρελθόντος. Θα είναι όμως εξαίρεση και όχι κανόνας.
Για τον παραμορφωτικό καθρέπτη τα έγραψα μετά τον αγώνα με την Μακάμπι. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι λίγες μέρες μετά τον θρίαμβο στην Μόσχα επί της ΤΣΣΚΑ ο Ολυμπιακός δεν έχει κερδίσει απολύτως τίποτα. Ούτε αγωνιστικά ούτε ψυχολογικά…
Είναι ακριβώς αυτό που φοβόμουν… Και είχα γράψει.
Μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα έχει δεχτεί συνολική διαφορά 44 πόντων στην έδρα του. Κυρίως όμως με εξαίρεση κάμποσα λεπτά… αντίδρασης, εγωισμού (μέχρι ενός σημείου) στο δεύτερο ημίχρονο με την Εφές, η ψυχολογία γίνεται χειρότερη…
Φαίνεται αυτό. Και κυρίως στη δική μου αντίληψη ο Ολυμπιακός αποτελείται από παίκτες που έχουν ήδη καταλάβει ότι του χρόνου δεν θα βρίσκονται στο ίδιο μέρος. Μια μπερδεμένη ομάδα, με έναν μπερδεμένο προπονητή (προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς προσπαθεί να κάνει και δεν μπορώ) αλλά και κάτι πολύ χειρότερο: Μια ομάδα χωρίς στόχο, χωρίς προοπτική.
Ακριβώς αυτό είναι το χειρότερο. Οπως έγραψα και κατά το παρελθόν αν ρωτήσεις ποιός είναι ο στόχος (ο φετινός) του Ολυμπιακού δεν θα πάρεις απάντηση. Η ακόμα κι αν πάρεις σίγουρα δεν θα είναι πειστική.
Οι Πειραιώτες έχουν παρασυρθεί σε έναν δρόμο που δεν πάει… πουθενά. Είναι τα απόνερα μιας απόφασης ακατανόητης κατά την άποψή μου.
Που αυτή τη στιγμή έχει οδηγήσει την ομάδα σε ένα διαρκές βασανιστήριο… Σε ένα αδιάκοπο και σκληρό μαρτύριο.
Ο Ολυμπιακός θυμίζει την… παρατημένη ομάδα της σεζόν 2004-2005. Δυστυχώς… Και με όλο τον σεβασμό στην προσπάθεια των παικτών που έχουν την μικρότερη ευθύνη γι’ αυτό που εμφανίζεται.
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Aκολουθήστε το Sportime στο Instagram