Το άρθρο των New York Times σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα θα έπρεπε πρωτίστως να διαβαστεί κι ακολούθως να σχολιαστεί.
Διότι ίσως αυτό να βοηθούσε πολύ κόσμο να αντιληφθεί ότι οι New York Times δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τα δικά μας ΜΜΕ όχι μόνο ως ύπαρξη αλλά και ως «φιλοσοφία». Παρότι με θλίβει να το λέω και να το γράφω, η δημοσιογραφία στην Ελλάδα περνά μαύρες μέρες, όχι μόνο με την απόλυτη ντροπή της λίστας Πέτσα, την ακόμα μεγαλύτερη του νούμερο 108 στην ελευθερία του Τύπου (πάλι καλά που περνάμε την Τουρκία του Ερντογάν να λέτε) αλλά κυρίως με την «απουσία» και την παθητική στάση σε όσα συμβαίνουν από πλευράς Δημοσιογραφικών Οργάνων.
Αυτά είναι μια άλλη κουβέντα, που θα χαρώ πολύ να την κάνουμε σε κάποια Γενική Συνέλευση αν και είναι τόσο απαξιωμένο αυτό το κομμάτι που δεν έχει κανένα νόημα.
Πάμε παρακάτω: Ο Αλεξάντερ Κλαπ που έγραψε αυτό το κομμάτι στους New York Times μένει στη χώρα μας και γράφει για την περιοχή της Μεσογείου. Είναι freelancer ρεπόρτερ (αυτά είναι λίγο δυσνόητα στη χώρα που έχουμε τα ΜΜΕ που μας αξίζουν) και μεταξύ άλλων έχουν παρουσιαστεί άρθρα του σε London Review of Books, New Left Review, Bloomberg, BBC, The New Republic και φυσικά New York Times.
Ήταν υποψήφιος για βραβείο Πούλιτζερ και μαζί με όλα τα παραπάνω μπορείτε να αντιληφθείτε ότι προφανώς απέχει αρκετά από το μέσο όρο όσων συστήνονται ως δημοσιογράφοι στη χώρα μας.
Θα ήθελα πολύ να παρουσιαστεί ένας Έλληνας αρθρογράφος που τα παραπάνω Μέσα θα φιλοξενήσουν απόψεις του, αλλά μου φαίνεται ότι θα περιμένω πολύ.
Οι New York Times με 2 εκατομμύρια αναγνώστες ημερησίως, θεωρούνται το κορυφαίο ΜΜΕ στον κόσμο. Για τον Κλαπ τα αναφέραμε και η δικαιολογία (που επικαλέστηκε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος) ότι πρόκειται για «φιλοξενία γνώμης που δεν απηχεί το Μέσο» δεν είναι απλώς γελοία αλλά και ανόητη.
Πρώτον διότι το συγκεκριμένο Μέσο δε θα έπαιζε τη φήμη του προκειμένου να φιλοξενήσει μια random άποψη χωρίς βαρύτητα, αξιοπιστία και εγκυρότητα, μόνο και μόνο από σεβασμό στην ιστορία του.
Δεύτερον διότι για να δημοσιευτεί ένα τέτοιο άρθρο, οι New York Times πρωτίστως ζητούν ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ και τα μελετούν και στη συνέχεια προχωρούν στη διαδικασία. Αυτά συμβαίνουν σε μέρη όπου ο Τύπος σέβεται τον κόσμο ώστε να είναι αμφίδρομη η σχέση.
Τρίτον διότι είναι σαφής η προσπάθεια σύνδεσης του Κλαπ και των NYT με τη νοοτροπία των δικών μας δημοσιογραφικών «παρατράγουδων», κάτι που δείχνει ότι δεν είναι απλώς αναλώσιμοι αλλά «χρήσιμοι ηλίθιοι» στο μυαλό εκείνων που τους κατευθύνουν.
Ας καταλάβουμε ότι επειδή τα δικά μας ΜΜΕ έχουν πιάσει πάτο στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δε σημαίνει ότι παγκοσμίως συμβαίνει το ίδιο.
Κι επίσης επειδή τα δικά μας «οπαδικά» (αθλητικά και πολιτικά) Μέσα φιλοξενούν απόψεις του Βάγγου του Φαλτσέτα και του Μπάμπη του Σουγιά έτσι αβασάνιστα για να ρίξουν νερό στο μύλο της τοξικότητας και να υπηρετήσουν τους αφεντάδες, δε συμβαίνει παντού το ίδιο.