Δεν ήταν δα και τόσο μεγάλη πολυτέλεια να πάρεις ένα σουβλάκι και να τη βγάλεις έτσι φτηνά για να σπάσεις τη μονοτονία.
Το σουβλάκι ήταν μια πολύ καλή και οικονομική «συντροφιά» και μπορούσε να σε καλύψει. Είτε να το πάρεις στο χέρι και να φύγεις, είτε να καθίσεις έτσι λιτά και οικονομικά να το χαρείς, σε κάθε περίπτωση αισθανόσουν μια χαρά που μπορούσες να προσφέρεις κάτι απλό στη ζωή σου. Και στο στομάχι σου.
Στη χώρα όπου τα πάντα αυξάνονται εκτός από το μισθό, ακόμα και το αγαπημένο σουβλάκι του Έλληνα έχει γίνει είδος πολυτελείας. Ξεπέρασε τα 3 ευρώ και βέβαια δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι υπάρχουν οικογένειες που δεν αντέχουν να τη βγάζουν έτσι μια φορά την εβδομάδα.
Όλα έχουν τις συνέπειές τους. Και μπορείτε να φανταστείτε πόσο θα στοιχίσει αυτό στους ιδιοκτήτες καταστημάτων που ούτως ή άλλως ζορίζονται.
Τα καύσιμα έχουν φτάσει στα ουράνια και προσπαθούμε να το γιατρέψουμε με επιδόματα. Δηλαδή προσπαθούμε με ασπιρίνη να καταπολεμήσουμε έναν «καρκίνο». Η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος έχει ξεφύγει, αλλά πάλι έχουμε παροχές αρκετά συζητήσιμες αφού πάλι ο πολίτης πληρώνει (και την «πληρώνει» ταυτόχρονα).
Τα πάντα έχουν εκτοξευτεί και κάθε επίσκεψη όχι μόνο στο super market αλλά και τη λαϊκή αγορά, έχει εξελιχθεί σε μεγάλη δοκιμασία. Ψυχική, όχι μόνο οικονομική. Η ακρίβεια θερίζει
Ποια είναι η αλήθεια; Ότι ο κόσμος δε χρειάζεται απλώς πειστικές απαντήσεις αλλά και ΛΥΣΕΙΣ στο συγκεκριμένο θέμα. Διότι πολύ απλά (δε χρειάζεται να έχεις σπουδάσει μαθηματικά για να το αναλύσεις αυτό) όταν ο μισθός μένει ίδιος (και είναι ήδη «τσεκουρωμένος») και η ζωή ακριβαίνει, τότε δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας.
Μπορείτε να φανταστείτε μια μέση οικογένεια, με έναν κανονικό μισθό (ακόμα κι αν δουλεύουν και οι δύο) που δεν έχει ιδιόκτητο σπίτι (άρα πληρώνει ενοίκιο) και δύο παιδιά, πως μπορεί να τα βγάζει πέρα;
Αλλά είπαμε. Όταν το σουβλάκι φτάνει να γίνει πολυτέλεια, τότε δε χρειάζεται να συζητάμε κάτι άλλο.