Ο Παναθηναϊκός δε νίκησε ούτε την Ούνικς στο ΟΑΚΑ, μια ομάδα στα μέτρα του που βέβαια δεν έθελξε με την απόδοσή της.
Εδώ υπάρχει όμως ένα ζήτημα. Την προηγούμενη εβδομάδα είχα αναρωτηθεί αν ο Παναθηναϊκός είναι παρατημένη ή παραιτημένη ομάδα. Πέρα από τις ήττες, ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει τους αγώνες, η νοοτροπία που βγαίνει συνολικά, δημιουργούν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα ήδη υπάρχουν.
Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών και το έχουμε πει. Ξεκινώντας από το διοικητικό και καταλήγοντας φυσικά στο αγωνιστικό αλλά ακόμα και στους οπαδούς.
Σ’ έναν αγώνα που ο Παναθηναϊκός έπρεπε να νικήσει, οι μισοί την έλεγαν στους… αλλους μισούς σχετικά με το αν έπρεπε ή όχι να αποδοκιμαστεί ο Μάριο Χεζόνια.
Ασφαλώς και ο Παναθηναϊκός έχει πολλά περισσότερα προβλήματα να λύσει αυτή τη στιγμή, από τον Χεζόνια. Καλώς ή κακώς είναι ΠΑΡΕΛΘΟΝ. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι δεν ευθύνεται ο ίδιος, δεν αλλάζει τίποτα για τον Παναθηναϊκό.
Υπάρχει μια ομάδα. Κι αυτό ο κόσμος δεν πρέπει να το ξεχνά.
Όταν όμως μια κατάσταση είναι «μπερδεμένη» σε όλα τα επίπεδα θα υπάρχει γκρίνια. Θα υπάρχει και μιζέρια. Και θα φταίνε στους πάντες τα πάντα.
Όπως προαναφέραμε, ευθύνες υπάρχουν σε όλα τα επίπεδα. Από το ιδιοκτησιακό, που πάντως δε μπορούμε να αναλύσουμε παραπέρα καθώς η συζήτηση θα γίνει ατέρμονη. Και δε θα έχει νόημα να επαναλαμβανόμαστε.
Ξεκάθαρα, οι όποιες διοικητικές ευθύνες αλλά και το περιορισμένο μπάτζετ δε μπορούν να αθωώσουν τον κακό αγωνιστικό σχεδιασμό. Τις ακατανόητες επιλογές, ακόμα και τον τρόπο που «μοιράστηκαν» οι ευθύνες.
Μια κατάσταση «στο πόδι» που ουσιαστικά δίνει μηδενική προοπτική στον Παναθηναϊκό και αφαιρεί τη δυνατότητα να συζητήσεις για το μέλλον.
Για ποιο μέλλον και με ποιους; Εδώ ο Μαντζούκας πάλι βρισκόταν εκτός 12άδας. Ο δεύτερος σέντερ (Φλόιντ) αγωνίστηκε για 7’33’’ και κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμα γιατί σπαταλήθηκε μια θέση σε Αμερικάνο ρούκι και όχι σε Έλληνα (Κώστας Αντετοκούνμπο).
Ακόμα κι αν είναι περιορισμένα τα οικονομικά, σίγουρα βρίσκεται στις πύλες του ανεξήγητου το ότι η ομάδα δεν έχει πετύχει… πουλί βαλσαμωμένο σε ό,τι αφορά στον πλέι μέικερ, από τότε που έφυγε ο Καλάθης.
Και για να μην επαναλαμβανόμαστε ακόμα και με τους παίκτες που έχει τώρα, αν και φτάσαμε μέσα Νοεμβρίου, κανείς δε ξέρει ακόμα τι μπορεί να δώσει ο καθένας. Ποιες είναι οι ικανότητες, το δυνατό σημείο του καθενός.
Πέρα φυσικά από το γεγονός ότι προστέθηκε ο Γιόγκι Φέρελ, ο οποίος δεν παίζει στην Basket League ενώ πλέον δεν παίζει ούτε στην Euroleague… Άλλο ανεξήγητο.
Ο Παναθηναϊκός, ειδικά στην επίθεση, είναι σκέτη απογοήτευση. Μηδέν συνεργασίες, μηδέν παραγωγή, στατικότητα, οι αντίπαλες άμυνες κλείνουν και «προβοκάρουν» τον Σαντ Ρος, τον Γουάιτ, τον Πέρι να σουτάρουν.
Η τελευταία επίθεση με τον Παπαπέτρου δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ό,τι βλέπαμε στις προηγούμενες φάσεις. Πλήρης ασυνεννοησία, στατικότητα, μηδέν ψυχολογία. Ένα σουτ υπό χείριστες προϋποθέσεις, με τέσσερις να κοιτούν και έναν να έχει τη μπάλα.
Και με τους Πρίφτη- Σύμτσακ να επιβεβαιώνουν ότι «άλλο είχαμε σχεδιάσει κι άλλο έγινε». Συγγνώμη αλλά τώρα το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο.
Επί της ουσίας ο Παναθηναϊκός όχι απλώς δεν έχει προοδεύσει ούτε στο ελάχιστο αγωνιστικά, ψυχολογικά, τακτικά ή και σε θέμα νοοτροπίας και χαρακτήρα, αλλά πάει προς τα πίσω. Είναι γνωστό ότι στασιμότητα, στην πορεία της ιστορίας, σημαίνει υποχώρηση.
Και το θέμα είναι ότι δε μπορείς να διαχωρίσεις τι είναι δυσκολότερο: Το παρόν ή το μέλλον;