Ναι ο Παναθηναϊκός είχε πολύ κακή διαιτησία και ειδικά ένας άσημος Λιθουανός αποφάσισε να γίνει «παράγοντας» του αγώνα. Ξεκάθαρα.
Αλλά ο Παναθηναϊκός δεν παρουσίασε και κάποιο μπάσκετ της προκοπής και θα μου επιτρέψετε να τονίσω ότι αυτό πετάει στον κάλαθο των αχρήστων ακόμα και τα φαλτσοσφυρίγματα. Διότι σημασία έχει να παρουσιαστείς καλός σε αυτά που μπορείς να ελέγξεις κι αυτό αφορά στο καθαρά αγωνιστικό και τακτικό σκέλος.
Για ακόμα έναν αγώνα (όπως με την Μονακό) οι «πράσινοι» μπήκαν νωχελικά και με την υποψία των «αδιάβαστων» απέναντι στην Παρτιζάν του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Δέχθηκαν 31 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο κι έκαναν το πρώτο τους φάουλ στο 7’38’’ κι ενώ είχαν ήδη δεχθεί 20 και βρίσκονταν πίσω με double score.
Ο Ντέγιαν Ράντονιτς για ακόμα έναν αγώνα φαινόταν να κάνει rotation για το rotation και με ελάχιστη λογική. Πέρασε ένα ημίχρονο για να καταλάβει ότι ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης θα μπορούσε να περιορίσει τον Κέβιν Πάντερ (τον άφησε στο μηδέν στο τρίτο δεκάλεπτο κι ενώ ο Αμερικανός είχε 20 στο πρώτο μέρος), ενέδωσε στην «Bacon-mania» αφήνοντας τον πλέον προικισμένο μεν αλλά νεοφερμένο Αμερικάνο να παίζει ένας εναντίον όλων!
Εκτέθηκε σε όλο το πρώτο μέρος από τον Πάντερ αλλά και από τον ΛεΝτέι που χτύπησε στην αδυναμία του Παναθηναϊκού στο «4» (προφανώς αν ο Γουίλιαμς δε σούταρε τόσο καλά έξω από τα 6,75 μέτρα θα ήταν ο πλέον αόρατος άνθρωπος) και δεν παρουσίασε απολύτως τίποτα.
Λάθος. Ουσιαστικά τον Νέιτ Γουόλτερς που κακώς δεν άρχισε στην πεντάδα του Παναθηναϊκού (αντιθέτως άρχισε ο Μπέικον με 5 προπονήσεις όλες κι όλες) αντί του Πάρις Λι ο οποίος συνεχίζει να απογοητεύει. Σε τέτοιο βαθμό ώστε σταδιακά έρχεται στην επιφάνεια το ερώτημα για το μήπως αδικείται ο Άντριου Άντριους που ουσιαστικά πληρώνει τον κακό σχεδιασμό του καλοκαιριού (στα προηγούμενα φέρει ευθύνη ο Ράντονιτς εδώ την έχει μαζί με τον Πεδουλάκη που επίσης αποτελεί μέρος των λάθος επιλογών) κι ετοιμάζεται να αποχωρήσει.
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, της επιβίωσης, η ατμόσφαιρα στο ΟΑΚΑ οδήγησαν τον Παναθηναϊκό στο να βγάλει περισσότερη ενέργεια, να πλησιάσει, να απειλήσει αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ποτέ δεν πέρασε μπροστά ο Παναθηναϊκός αφού στα κρίσιμα σημεία έκανε παιδαριώδη λάθη, είχε βιαστικές επιλογές, πήγε σε ακατανόητες επιθέσεις (ακόμα και το καθαρό φάουλ του Έξουμ στον Μπέικον είναι κακή επιλογή από τον Αμερικάνο του Παναθηναϊκού καθώς εκείνη τη στιγμή δεν πας για σόου αλλά για ουσία) και μια από τα ίδια!
Το ΟΑΚΑ όσο κι αν φωνάζει ο κόσμος και στέκεται στην ομάδα δεν τρομάζει πλέον τον αντίπαλο. Διότι ο Παναθηναϊκός δεν εμπνέει φόβο!
Δεν είναι δύσκολο να τον «ξεκλειδώσεις» και δεν είναι τυχαίο αυτό το 0/3 στο ΟΑΚΑ και μάλιστα με συνολική διαφορά -8 στην Euroleague ! Αυτό είναι το θέμα.
Όπως και το ότι τα λάθη στον καλοκαιρινό σχεδιασμό που οδήγησαν σε προσθήκες σαφώς επιδραστικές στον τρόπο που θέλει να παίξει η ομάδα, παρουσιάζουν μια εικόνα καλοκαιρινής προετοιμασίας, φιλικών που ακόμα οι παίκτες «κουτουλάνε» μεταξύ τους.
Οι «πράσινοι» πρέπει να βρουν λύσεις με τους παίκτες που έχουν μαζέψει, ήδη ο Γκριγκόνις είναι εκτός κλίματος (και δε ξέρω πως μπορεί να τον βοηθήσει η συγκεκριμένη ομάδα να γίνει «εντός») ο Λι προσπαθεί να παίξει κάτι που μοιάζει με μπάσκετ, ο δε Γκουντάιτις είναι «μαύρη τρύπα». Γενικά το κακό του Παναθηναϊκού είναι ότι δίνει περισσότερη βάση στο πως θα παρουσιάσει τον παίκτη και όχι στα αληθινά χαρακτηριστικά.
Όσες φορές κι αν «ανεβάσεις» τον Πονίτκα δεν είναι κάτι παραπάνω από χρήσιμος ρολίστας. Αυτό ήταν πάντα, το έκανε καλά και δε θα αλλάξει.
Παράλληλα οι δημόσιες τοποθετήσεις για διαιτησία θα ήταν προτιμότερο να έλειπαν. Αν ο Παναθηναϊκός κρίνει ότι πρέπει να κάνει τις απαραίτητες ενέργειες με διαμαρτυρίες, πιέσεις κτλ τότε μπορεί να το κάνει χωρίς να «ενημερώνει» και να ρίχνει όλο το βάρος εκεί.
Θα ήταν προτιμότερο να ενημερώσει για τα πράγματα που μπορεί να ελέγξει η ίδια η ομάδα που ήδη έχει εκτεθεί επικοινωνιακά: Είναι η μοναδική που πανηγύρισε ως ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ το «φευγιό» του Μπερτομέου και τώρα δηλώνει «ανήμπορη» να προστατέψει τον εαυτό της. Δεν είναι λίγο αντιφατικό αυτό;
Τα πράγματα που μπορεί και πρέπει να ελέγξει είναι η αγωνιστική της ταυτότητα (που αγνοείται) και λειτουργία (που δεν υπάρχει) κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με μεταγραφές που εξαντλούν την επιχειρηματολογία του «πήρα παίκτες, τι άλλο να έκανα»;
Η άποψή μου είναι ότι ο Ντέγιαν Ράντονιτς βρίσκεται (και με δική του ευθύνη) σε καθεστώς απόλυτης πίεσης σε έναν Οργανισμό που δε φημίζεται για την υπομονή του από τον Ιούνιο του 2012, όταν κι αποχώρησε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Με όλο το σεβασμό στον κόουτς, θεωρώ ότι πρέπει να δείξει ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ότι μπορεί ν’ ανταπεξέλθει σε αυτή τη δύσκολη (ομολογουμένως κι εξαιτίας λαθών που δεν είναι δικά του) κατάσταση και μέχρι τώρα αυτό δεν έχει φανεί πουθενά.
Όμως υπάρχουν και χειρότερα. Καταστάσεις που φανερώνουν «χάος» και «μιζέρια» στον Παναθηναϊκό. Έστω κι αν ήταν λίγοι εκείνοι που τα έβαλαν με τον Ομπράντοβιτς και θα υπάρχουν πάντα αυτοί! Όπως επίσης ακόμα κι αν ήταν κακή η διαιτησία, τα αντικείμενα και η πεσμένες διαφημιστικές πινακίδες δεν είναι εικόνα για Παναθηναϊκό. Για τον αληθινό Παναθηναϊκό, δηλαδή.