Πολύ απλά ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε καθαρά από μια ομάδα ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΗ που έπαιξε στο δικό της ρυθμό.
Ετσι κι αλλιώς δε θα βάζει ο Παναθηναϊκός σε κάθε αγώνα τόσα τρίποντα όσα με την Εφές. Ούτε ο Μέικον θα έχει 9/12 τρίποντα. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους «πράσινους» αλλά για όλες τις ομάδες. Απ’ εκεί και πέρα όμως, η προσπάθεια και η ενέργεια στην άμυνα είναι μονόδρομος.
Για να είμαστε ειλικρινείς είδαμε τη… χρονιά στα μάτια μας: Ο Παναθηναϊκός είχε κάποια καλά διαστήματα, ειδικά στην άμυνά του όταν κατάφερε να περιορίσει τους Γάλλους, να κάνει σερί, να περάσει μπροστά. Στο μεγαλύτερο διάστημα, όμως, η Βιλερμπάν είχε την ταυτότητα της ήρεμης και σταθερής ομάδας.
Απέναντι στους αθλητικούς παίκτες της οι «πράσινοι» είχαν μεγάλα προβλήματα. Και μετά το 16’ τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν.
Οι «πράσινοι» δε μπόρεσαν να «χτίσουν» επάνω στο 34-27 που πέτυχαν με σερί 10-0. Με καλές άμυνες και ενέργεια. Μέσα σε αυτά τα 4 τελευταία λεπτά του πρώτου ημιχρόνου, η Βιλερμπάν πέτυχε 16 πόντους (μέχρι τότε είχε τρεις…) ξαναπήρε προβάδισμα και μαζί ψυχολογία.
Κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός επεδίωκε να πλησιάσει οι Γάλλοι είχαν τον τρόπο… Και μάλιστα με «ποικιλία» πριν τελικά τους «αποτελειώσει» ο Οκόμπο.
Εξαιρετικός παίκτης, αν μη τι άλλο.
Ο Οκόμπο πέτυχε 35 πόντους, τους 17 στην τελευταία περίοδο όταν… νίκησε τον Παναθηναϊκό με 17-16!
Με 13/19 σουτ (!!!) και 4/4 βολές, ο Γάλλος εξέθεσε ανεπανόρθωτα την άμυνα του Παναθηναϊκού. Με την αυτοπεποίθησή του και την άνεση που πετύχαινε τα καλάθια προκάλεσε αίσθηση. Την ίδια στιγμή που οι «πράσινοι» νικημένοι σχεδόν σε όλες τις φάσεις στο ένας εναντίον ενός, κατέφυγαν στο hero ball επιθετικά για να επιστρέψουν.
Απέναντι στα αθλητικά κορμιά και στην άριστη τακτική των Γάλλων, οι «πράσινοι»… ήπιαν θάλασσα. Η Βιλερμπάν έφτασε στους 84 πόντους έχοντας 17 στον αιφνιδιασμό και 25 από λάθη του Παναθηναϊκού.
Σε όλα τα δεκάλεπτα, ο Παναθηναϊκός είχε περισσότερα λάθη από ασίστ: 4/3 στο πρώτο, 5/4 στο δεύτερο, 6/5 στο τρίτο και 4/2 στο τέταρτο. Τα 19 λάθη απέναντι σε μια σούπερ αθλητική ομάδα δείχνουν πολλά.
Τα 12 κλεψίματα των Γάλλων που μάλιστα δεν έπεσαν από τα ποσοστά τους (ήρθαν με 40% στα τρίποντα, πρώτη ομάδα στην Euroleague και σούταραν με 48%) δείχνουν ακόμα περισσότερα.
Στην ουσία τι είδαμε; Όπως προαναφέραμε, «τη χρονιά στα μάτια μας». Ο Παναθηναϊκός θα έχει κάποια ξεσπάσματα (πχ με Εφές) αλλά δεν πείθει ότι θα καταφέρει να πιάσει μια σταθερότητα. Κι αυτό έχει να κάνει ΚΑΙ με το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετές καλές ομάδες πλέον μπροστά του. Περισσότερες από πέρυσι.
Θαυμάσαμε την Βιλερμπάν που βάζει τους μικρούς και τους δίνει ευκαιρίες αλλά εδώ προφανώς και δεν πείθουμε κανέναν ότι είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε. Αντέχει ο Παναθηναϊκός να βγάλει μπροστά τον Μαντζούκα; Και όχι η ομάδα, ο κόσμος αν αντέχει…
Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχει τρόπαια, έχει ιστορία, έχει παράδοση, έχει μεγάλες αναμνήσεις. Που δεν πρόκειται να… σηκωθούν και να φύγουν. Εκεί θα βρίσκονται, θα εμπνέουν, θα καθοδηγούν.
Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ΠΛΑΝΟ! Το έχω ξαναγράψει, το πιστεύω (χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο) διότι είναι ο μονόδρομος ώστε να εξασφαλίσει το μέλλον του.
Δε θα χαλάσει η ιστορία αν επενδύσει σε μια- δυο χρονιές σε παίκτες που θα αναπτυχθούν, θα εξελιχθούν και θα εγγυηθούν το μέλλον του. Και ωμά να το αντιμετωπίσουμε… πόσο χειρότερα θα πάνε απ’ όσο τώρα;
Στην περίπτωση που αναφέρω όμως, έχεις πιθανότητες να σου παρουσιαστεί κέρδος. Τώρα έχεις;
Και κάτι τελευταίο: Ούτε που αξίζει τον κόπο να ασχοληθείς και να δώσεις αξία σε καμιά δεκαριά ανώνυμα προφίλ που άρχισαν να βρίζουν τον Αντετοκούνμπο στο Twitter επειδή τόλμησε να χαρεί για τον αδερφό του. Και χρησιμοποίησε μια έκφραση πολύ συνηθισμένη στις ΗΠΑ. Αυτά τα ανώνυμα θρασύδειλα όντα, όλο τον κόσμο βρίζουν. Απ’ αυτό παίρνουν ζωή, το κάνουν και με άσημους, οπότε φανταστείτε πόσο υπερήφανοι νιώθουν όταν το κάνουν σε διάσημο.
Λυπηθείτε τους λοιπόν, αφήστε τους να… χαρούν ότι κάτι έκαναν. Δεν τους αξίζει κάτι παραπάνω από περιφρόνηση γιατί δεν εκφράζουν τίποτε άλλο πέρα από το θλιβερό τους εαυτό. Άλλωστε ντρέπονται να πουν και το όνομά τους.