Η νίκη είναι πάντα το ζητούμενο στην Euroleague και ο Παναθηναϊκός ως προς το θέμα αυτό τα κατάφερε απέναντι στην Μακάμπι κι έσπασε αρνητικό σερί έξι αγώνων.
Ξεκάθαρα, ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν μια νίκη για να σταματήσει αυτό το αρνητικό σερί και για να «φτιάξει» κάπως η ψυχολογία των παικτών και της ομάδας γενικότερα. Παράλληλα, όπως έχουμε ξαναγράψει και το αντιλαμβάνονται όλοι, η βαθμοθηρική διαδικασία της Euroleague σε υποχρεώνει ν’ αναζητάς τις νίκες και όχι να ικανοποιείς «μπασκετικές φαντασιώσεις».
Με μια υποσημείωση στο τελευταίο: Πιθανότατα ο Παναθηναϊκός να ανήκει σε μια διαφορετική κατηγορία, με δεδομένο ότι φτάσαμε στα μέσα του Ιανουαρίου κι ακόμα δεν έχει καταφέρει να παρουσιάσει εικόνα «ομάδας»! Κάποια ξεσπάσματα μοιάζουν περισσότερο με «φωτοβολίδες» αφού δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει συνέπεια και σταθερότητα.
Πολύ καλό αποτέλεσμα ήταν αυτό κόντρα στην Μακάμπι και το τρίποντο του Ντέρικ Γουίλιαμς διαμόρφωσε το τελικό σκορ κι έβαλε πάλι στη θέση τους τις καρδιές των φίλων του Παναθηναϊκού. Πιθανότατα, δε, η τελευταία φάση, με την εξαιρετική πάσα του Νέιτ Γουόλτερς στο συμπατριώτη του, να ήταν και η μόνη που βγήκε μέσα από την ομαδική δουλειά και από συνεργασία στο τελευταίο δεκάλεπτο.
Ως τότε ο Παναθηναϊκός πήγαινε με την «άγνοια κινδύνου» του Πάρις Λι, με τον ανεβασμένο Παπαγιάννη που έκανε το καλύτερό του παιχνίδι φέτος, με τον πολύ καλό Γουίλιαμς που εξακολουθεί να τραβά όλο το κουπί στο «4» σχεδόν μόνος του (με κάποιες «ενέσεις» από Μαντζούκα) και με τον Μπέικον που μοίραζε περισσότερο το παιχνίδι.
Το ότι οι «πράσινοι» είχαν μεγαλύτερη «συμμετοχή» στο επιθετικό παιχνίδι είναι καλό, με τη διαφορά ότι οι περισσότερες προσπάθειες (πλην των συνεργασιών με Παπαγιάννη ο οποίος- επίσης είναι θετικό- σταμάτησε πια να κάνει το «τρόλεϊ» και να πηγαινοέρχεται ασκόπως) ήταν ατομική πρωτοβουλία.
Ήταν επίσης θετικό ότι μετά το 71-72, περίπου πέντε λεπτά πριν τη λήξη οι «πράσινοι» απάντησαν, αλλά με το γνωστό τρόπο: Ο Μπέικον με το ταλέντο και την προσωπικότητα έβαλε 10 από τους 12 πόντους στο επιμέρους 12-2 που έφερε το σκορ στο 83-74 με 2’50’’ για το τέλος.
Στο επόμενο δίλεπτο, ήλθε η «καταστροφή» με την Μακάμπι να απαντά με σερί 10-0, να περνά μπροστά και οι «εφιάλτες» να επιστρέφουν στο ΟΑΚΑ. Ο Μπόνζι Κόλσον (με 12/13 σουτ) είναι μια περίεργη ιστορία: Με ύψος 1,96 μέτρα στο κολέγιό του (Notre Dame) έπαιζε σέντερ αφού έχει άνοιγμα χεριών στα 2,13 μέτρα! Σε μια πεντάδα μάλλον αχαρακτήριστη, με τον ίδιο στο πέντε και τριγύρω του τέσσερις γκαρντ εκ των οποίων οι τρεις ήταν ψηλότεροί του!
Αν σας κάνουν εντύπωση τα 5/6 τρίποντα (και δίπλα στα 7/7 δίποντα) να ξέρετε ότι πριν την 3η του χρονιά στο Notre Dame έκανε ατομικές με τον Τζάρεντ Ντάντλεϊ (ήταν παίκτης του πατέρα του στο Boston College) ο οποίος στην καριέρα του στο NBA έχει καταγράψει περισσότερους από χίλιους αγώνες με ποσοστό κοντά στο 40% στα τρίποντα.
Στο τελευταίο δεκάλεπτο ο Παναθηναϊκός μπήκε τελείως στο παιχνίδι της Μακάμπι (όπως και στο τρίτο για μεγάλο διάστημα) καθώς πέτυχε μεν 23 πόντους με εξαιρετικά στατιστικά (6/11 δίποντα και 3/5 τρίποντα) αλλά δέχθηκε 28 (οι φιλοξενούμενοι είχαν 8/13 δίποντα και 3/6 τρίποντα). Παράλληλα οι παίκτες της Μακάμπι σε αυτό το διάστημα μάζεψαν 5 επιθετικά ριμπάουντ.
Στο δεύτερο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός δέχθηκε 51 πόντους, σε ένα διάστημα που η Μακάμπι είχε 12/19 δίποντα και 7/15 τρίποντα! Πέτυχε μεν 43, μόλις δύο λιγότερους από το πρώτο, όπου βέβαια είχε παθητικό 37! Αυτή είναι η διαφορά.
Οι «πράσινοι» έφτασαν στους 88 πόντους απέναντι βέβαια σε μια ομάδα που δε φημίζεται για τις αμυντικές της αρετές αλλά σε μια τέτοια παραγωγή οι 12 ασίστ υποδεικνύουν ένα πρόβλημα. Ακόμα κι αν είναι διπλάσιες από τα λάθη!
Μέσα από τον τρόπο που αγωνίζεται ο Παναθηναϊκός ουσιαστικά έχει απενεργοποιηθεί ένας ποιοτικός παίκτης και η πιο ακριβή του μεταγραφή (Γκριγκόνις). Παράλληλα με τη διοχέτευση της δυσαρέσκειας (που δεν είναι ψέματα) προς το πρόσωπο του προπονητή, είναι απορίας άξιο πως θα συμπεριφερθεί ένας άνθρωπος/επαγγελματίας που γνωρίζει ότι το μέλλον του είναι αμφίβολο (τουλάχιστον, αν όχι προκαθορισμένο). Τα εσωτερικά ζητήματα λύνονται εντός της ομάδας.
Η συνέχεια φέρνει τον Παναθηναϊκό στην Μπολόνια όπου θα αντιμετωπίσει την Βίρτους στην έδρα της για πρώτη φορά μετά τον τελικό (αλησμόνητος) του 2002. Όχι στο ίδιο γήπεδο βέβαια, ούτε και με τις ίδιες συνθήκες. Το ζητούμενο είναι να φανεί βελτίωση, να υπάρξει συνέπεια και συνέχεια. Αν είναι εφικτό, θα φανεί.