Αυτό που πήγε να κάνει ο Παναθηναϊκός στον αγώνα με την Ρεάλ είναι λίγο ως πολύ εξωπραγματικό. Και το ότι κατάφερε να «πέσει» μετά από δύο παρατάσεις (και να έχει και κάποια λογικά παράπονα) αντικατοπτρίζει την τεράστια προσπάθεια που έκανε.
Δε πρέπει να ξεχνάμε βέβαια ότι ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του ένα «ΠΡΕΠΕΙ» (καθόλου τυχαία τα κεφαλαία) απέναντι στην Άλμπα. Κι έχει παίξει… ένα επιπλέον δεκάλεπτο όταν μέσα σε λιγότερο από 48 ώρες θα πρέπει να εμφανιστεί έτοιμος. Και ο αγώνας με τους Γερμανούς είναι πιο σημαντικός για τους «πράσινους» απ’ ότι με την Ρεάλ. Και σίγουρα αποτελεί πιο ασφαλές κριτήριο.
Η Ρεάλ ακόμα κι αν δε βρεθεί στην καλή της βραδιά είναι… λερναία ύδρα. Κόβεις ένα κεφάλι και ξεφυτρώνουν επτά! Κάπως έτσι έβγαλε διαφορετικούς πρωταγωνιστές: Άρχισε με τον Ράντολφ, συνέχισε με τον Ταβάρες (που είχε σταθερότητα σε όλο το ματς), βρήκε στην πορεία τον Κάρολ, τον Τόμπκινς… Και στο τέλος τον υπέροχο Αμπάλντε!
Ο Παναθηναϊκός τέτοια πολυτέλεια δε διαθέτει. Έστω κι αν βγήκαν λύσεις είτε από τον Μπεντίλ αλλά και τον Μποχωρίδη (που μάλιστα με 2/2 βολές έστειλε τον αγώνα στη δεύτερη παράταση). Χρειάζονταν ακόμα περισσότερες υπερβάσεις. Που δεν ήρθαν.
Και σε αγώνες με αντίπαλο στο επίπεδο της Ρεάλ, θα πρέπει να συνδυάσεις, την καλή εμφάνιση, τη συγκέντρωση στο τέλος, την τύχη και την ισότητα.
Το πρώτο ήρθε μαζί με την αυτοπεποίθηση από το 25′ και μετά όταν η ζώνη 3-2 με προσαρμογές έκανε δουλίτσα. Κι όταν ανέβηκε ο Νέντοβιτς ο οποίος μπήκε στο τέταρτο δεκάλεπτο με 6 πόντους και τελείωσε τον αγώνα με 27, ο Παναθηναϊκός έγινε απειλητικός. Και διεκδικητής.
Συγκέντρωση χάθηκε σε κρίσιμα σημεία αλλά δεν το λες και αφύσικο. Τύχη δεν είχε… Ακόμα και ο τραυματισμός του Μακ που τραυματίστηκε 6’44” πριν το τέλος της 3ης περιόδου (μέχρι τότε είχε 6 ασίστ) υποχρέωσε τον Βόβορα να χάσει ένα σημαντικό παίκτη. Και δεν έχει το πλέον… πλούσιο ρόστερ. Ποιοτικά και ποσοτικά
Όπως ο Παναθηναϊκός δεν είχε και ισότητα για να ακριβολογούμε.
Ξεκάθαρα και χωρίς δεύτερη κουβέντα, χωρίς να χρειάζεται να πούμε περισσότερα. Υπάρχουν φάσεις όπως το αντιαθλητικό στον Νέντοβιτς, το επιθετικό φάουλ που δίνεται στον Σέρβο στη συνέχεια αλλά και το σπρώξιμο στον Μπεντίλ που δε χρειάζονταν ριπλέι.
Τελος πάντων κι αυτά ήταν κόντρα σε κάθε λογική. Αλλά δεν πρέπει να μείνει κανείς εκεί γιατί έρχεται η Άλμπα. Πάει, τέλειωσε… Το να μένεις και να… κλαις, να φωνάζεις δεν ωφελεί σε κάτι. Αλλά δε γίνεται να μην το επισημάνεις.
Από μια άποψη ο Παναθηναϊκός πάλεψε, τα έδωσε όλα, έκανε τα κόλπα του (με τη ζώνη 3-2 με προσαρμογές) και στο τέλος αν και δεν είχε καθαρό μυαλό από την κούραση, έζησε και τα σφυρίγματα των διαιτητών. Που έπαιξαν… ισχυρό στο τέλος!
Από την άλλη, δε ξέρουμε πότε θα ξαναβρεί ο Παναθηναϊκός τη Ρεάλ με 6/33 τρίποντα ενώ κάποια στιγμή θα πρέπει ν’ ασχοληθούν αρκετά σοβαρά με το θέμα του point guard.
Η ομάδα ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ άσο! Είναι τόσο φανερό και φυσικά δε χρειάζεται να πούμε ότι χωρίς καλό ή κανονικό- αν προτιμάτε- άσο, δε μπορεί να υπάρξει μεγάλη βελτίωση. Και πάντα θα χρειάζονται αλχημείες για να… μπαλωθεί το κενό.
Ο Μακ δεν είναι άσος και πέφτει επάνω στον Φόστερ (δεν είναι τυχαίο ότι από τότε που ήρθε ο Μακ… αναζητείται συν τον τραυματισμό που είχε). Ούτε ο Σαντ Ρος είναι άσος φυσικά…