Παναθηναϊκός: Ήττα που σε θυμώνει, δε σε στενοχωρεί

Αν ο Παναθηναϊκός έχει σα στόχο να γίνει μια ομάδα που θα αναζητήσει τα όριά της στη διάρκεια της χρονιάς, από ήττες όπως αυτή με την Μπασκόνια θα πρέπει να τις αντιμετωπίζει… εγωιστικά.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να πεισμώσει, να θυμώσει αλλά όχι να λυπηθεί απ’ αυτή την ήττα. Από τον τρόπο με τον οποίο ηττήθηκε ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να έχει φύγει νικητής.

Ήταν άδικο; Μπορείς να το πεις κι έτσι, όμως δεν έχει σημασία πλέον. Το ότι οι πράσινοι παρουσίασαν βελτίωση είναι δεδομένο. Το ότι οι γκαρντ τους λειτούργησαν, το ότι το σχήμα με Έβανς-Γουάιτ άλλαξε όλο τον αγώνα, το ότι ο Παπαπέτρου κάνει πολλά πλέον το είδαν όλοι. Το ότι δεν είχε καμία σχέση με τη θλιβερή εικόνα της πρεμιέρας στο Μονακό το είδαν όλοι.

Απέναντι σε μια ομάδα που θα αντιδρούσε, ο Παναθηναϊκός είχε τον τρόπο να νικήσει.

Γιατί περίμεναν την αντίδραση ο Πρίφτης και οι παίκτες του. Δε θα πετύχαινε σερί κάτω από 65 πόντους η Μπασκόνια. Ούτε θα σούταρε με το αστείο 16% στα τρίποντα που είχε πριν τον αγώνα (8/50 είχε και στο ημίχρονο είχε 7/15 ενώ τελείωσε με 13/30).

Υπήρξαν όμως σημεία τα οποία θα πρέπει να τους… θυμώσουν. Τα χαμένα ριμπάουντ στην άμυνα, υπενθυμίζοντας βέβαια ότι το ριμπάουντ δεν είναι υπόθεση μόνο των ψηλών.

Τα κενά διαστήματα που ζέσταναν τους γηπεδούχους. Όπως για παράδειγμα το τελευταίο δίλεπτο του πρώτου ημιχρόνου όταν η Μπασκόνια με 2/2 τρίποντα βρέθηκε στο +5. Η αρχή της τρίτης περιόδου όταν με 3/3 τρίποντα το σκορ πήγε στο +11. Κι όταν το μάζεψε, δε μπόρεσε να εξαργυρώσει την καλή του άμυνα σιγουρεύοντας την κατοχή με ριμπάουντ.

Τα έξι επιθετικά της Μπασκόνια στα τελευταια 2’40” (και 15 στο σύνολο, όσα αμυντικά είχε ο Παναθηναϊκός) δείχνουν τα πάντα. Απλά να σας αναφέρω ότι στο διάστημα αυτό, ο Παναθηναϊκός δεν πήρε ούτε ένα ριμπάουντ. Για την ακρίβεια στα τελευταία 3’26” του αγώνα δεν πήρε ούτε ένα ριμπάουντ… Αμυντικό ή επιθετικό.