Ο Παναθηναϊκός δεν έκανε απλώς την καλύτερή του εμφάνιση κόντρα στη Βαλένθια. Έκανε πειστική εμφάνιση. Κι αυτό είναι εξίσου σημαντικό με το τελικό αποτέλεσμα.
Τι θέλουμε να πούμε; Όχι βέβαια ότι ο Παναθηναϊκός έγινε η υπερομάδα που θα διεκδικήσει αίφνης την πρόκριση στο φάιναλ φορ ή στα πλέι οφ. Δεν μπορούν να φτάσουν σ’ αυτό το επίπεδο και το σημαντικό είναι ότι το γνωρίζουν. Όμως είναι μια ομάδα που αν έχει ρόλους ξεκάθαρους, στρατηγική συγκεκριμένη, αποφάσεις άμεσες, φιλοσοφία και ενέργεια, με λίγα λόγια αν έχει κανονικότητα, τότε ναι, μπορεί να βγάλει αρετές.
Κι ας είναι περιορισμένης ποιότητας το ρόστερ. Όταν ο καθένας δεν κάνει παραπάνω απ’ αυτά που μπορεί, τότε η εικόνα που θα παρουσιάζει θα είναι θετική. Θα δείχνει ότι υπάρχει μια προοπτική να παίξει καλό μπάσκετ, να αφήσει υποσχέσεις, να φτιάξει νοοτροπία, ψυχολογία και αυτοπεποίθηση.
Ο Παναθηναϊκός έκανε λοιπόν πειστική και γεμάτη εμφάνιση. Γιατί είναι η πρώτη φορά φέτος που έχουν τόσοι πολλοί παίκτες, συμμετοχή στη νίκη της ομάδας. Και στην άμυνα και στην επίθεση. Και στα ριμπάουντ και στη δημιουργία. Οι «πράσινοι» ήταν μια έξυπνη ομάδα κόντρα στην Βαλένθια.
Μια ομάδα με αυτογνωσία, με παίκτες που γνώριζαν τι μπορούν να κάνουν και τι δε μπορούν. Και κυρίως όσοι περνούσαν αυτή τη γραμμή κι άρχιζαν τις… ποικιλίες (π.χ Φόστερ ή ο Μακ στο πρώτο μέρος) κάθονταν στον πάγκο.
Σωστή αμυντική προσέγγιση με την Βαλένθια που σκοράρει 81 πόντους εκτός έδρας (καλύτερη επιθετική ομάδα φέτος σ’ αυτό το κομμάτι) να φτάνει του 72 με το ζόρι
Για παράδειγμα ο Νέντοβιτς ήταν ο πρώτος σκόρερ (άλλωστε είναι ο πλέον προικισμένος παίκτης του Παναθηναϊκού) αλλά και ο πρώτος πασέρ! Και κυρίως είχε συμπαράσταση στην επίθεση κι ας ήταν άστοχος (2/11 σουτ).
Είναι η πρώτη φορά, όπως ανέφερα πριν με συμμετοχή πολλών παικτών. Ο Παπαγιάνης με το που μπήκε στο παρκέ κυριάρχησε και ήταν σα να μην έλειψε ποτέ. Ο Όγκαστ, απόλυτα συμβιβασμένος με το ρόλο του, κέρδισε κοντά στα 18 λεπτά, προσέφερε λύσεις αλλά και ανάσες στον Παπαγιάννη. Ο Μήτογλου συνέχισε τις πολύ καλές του εμφανίσεις και ο Γουάιτ, παίζοντας και πολλή ώρα στο «3» είναι πλέον πολύ σημαντικός για τον Παναθηναϊκό: 12 πόντοι-4 επιθετικά ριμπάουντ, καλές άμυνες.
Ο Κασελάκης με το που πέρασε στο παρκέ έκοψε όλες τις κάθετες πάσες των Ισπανών (έτσι είχαν μειώσει σε 31-28) και «διαβάζει» την άμυνα καλύτερα από τον καθένα. Ο Παπαπέτρου που έλειψε καιρό μπήκε στο κλίμα και απέφυγε τα… ηρωικά (που επίσης δεν ταιριάζουν στο παιχνίδι του) προηγούμενων αγώνων…
Ο Μπεντίλ αν και άτεχνος στα 7’26’’ έδωσε το 100% (όπως πρέπει να κάνει) και ήταν μαχητικός και διεκδίκησε κάθε μπάλα. Ο Μακ στο δεύτερο ημίχρονο ήταν σαφώς καλύτερος και πιο βελτιωμένος.
Έντεκα περισσότερα ριμπάουντ, 14 πόντοι από δεύτερες επιθέσεις, 22 από λάθη αντιπάλου και 12 από αιφνιδιασμό. Στοιχεία που δείχνουν πολλά μαζί με 23 ασίστ για 13 λάθη αλλά και το γεγονός ότι ποτέ δεν έχασε το προβάδισμα.
Τελευταίο άφησα τον Μποχωρίδη. Τον παίκτη που έκανε τη διαφορά σε άμυνα αλλά και επίθεση. Με 12 πόντους, 2/3 τρίποντα, 3 ριμπάουντ 5 ασίστ, 4 κερδισμένα φάουλ και κανένα λάθος ήταν σα να απαντάει στις ανοησίες του Λάσο (στον οποίο ο Παναθηναϊκός όφειλε να απαντήσει) περί εσκεμμένου χτυπήματος στον Κάρολ. Είναι ο ίδιος Λάσο που έχει ξεχάσει τη λαβή του Καμπάτσο στον Διαμαντίδη… Και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τον Τσάβι Πασκουάλ που είχε στείλει τον ΝτεΣόν Τόμας, το 2015, στ’ αποδυτήρια του Παναθηναϊκού να ζητήσει συγνώμη από τον Μπατίστα για τη γροθιά που του είχε ρίξει εκτός φάσης.
Ο Μποχωρίδης όμως δίνει απαντήσεις μόνο στον εαυτό του. Και από τη στιγμή που δείχνει πόσο διαφορετικός θα ήταν ο Παναθηναϊκός με έναν καλό πλέι μέικερ, αντιλαμβάνεσαι πολλά… Όμως είναι επίσης εκείνος που θα δώσει το Πάμ100%, θα μπει σε όλες τις φάσεις και δε θα ψάξει την υπερβολή.
Ο Κάτας έχει δώσει ρόλους, είναι ξεκάθαρος σε ό,τι κάνει. Κι αυτό αλλάζει τον Παναθηναϊκό που πλέον κυκλοφορεί τη μπάλα πιο γρήγορα και γίνεται ξεκάθαρο ότι το «ντούκου- ντούκου- ντούκου» της εμμονής να πλασαριστεί ως πλέι μέικερ ο Σαντ Ρος δεν του λείπει καθόλου