Το ότι ο Παναθηναϊκός πάλεψε, έβγαλε ενέργεια, τα έδωσαν όλα οι παίκτες του είναι κάτι που δε μπορεί κανείς να παραβλέψει.
Ταυτόχρονα όμως δε μπορεί να προσπεράσει το ότι ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε. Βεβαίως σημασία έχει το «πως» χάνεις έναν αγώνα κι αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Οι «πράσινοι» λίγα λεπτά μετά την ήττα επισημοποίησαν και τη συμφωνία με τον Ντουέιν Μπέικον δίνοντας έτσι απάντηση στον εαυτό τους και στα όσα έχουμε δει στους δύο αγώνες στο ΟΑΚΑ με Ρεάλ Μαδρίτης και Μονακό.
Αν το καλοσκεφτούμε, ο Παναθηναϊκός έχει παίξει τρεις αγώνες που κρίθηκαν με διαφορές 2 (η νίκη στο Βελιγράδι) ή τριών (ήττες στο ΟΑΚΑ) πόντων.
Σε ομάδες ανώτερες ποιοτικά από τον Ερυθρό Αστέρα (προφανώς η πιο αδύναμη ομάδα στην Euroleague χωρίς αυτό να μειώνει τη νίκη του Παναθηναϊκού στο Βελιγράδι) η έλλειψη ενός παίκτη που θα πάρει τη μπάλα στα χέρια του (κάτι σαν Μάικ Τζέιμς λόγου χάρη) για να απειλήσει θα φανεί πολύ.
Το δεύτερο και το τρίτο δεκάλεπτο του Παναθηναϊκού θα μπορούσαν να είναι αξιομνημόνευτα. Όχι μόνο για τον επιθετικό οίστρο του Ντέρικ Γουίλιαμς ο οποίος έκανε ρεκόρ καριέρας (και μάλιστα με πρόβλημα από αιμάτωμα στο γόνατο κάτι που δείχνει τη θέληση και την αφοσίωσή του) αλλά και για τη συνολική προσπάθεια στην άμυνα.
Σε αυτό το διάστημα ο Παναθηναϊκός είχε επιμέρους σκορ 46-31, υποχρέωσε την Μονακό σε 11/33 σουτ, κυριάρχησε πλήρως στα ριμπάουντ (24-9), σούταρε 8/11 τρίποντα και 9/17 δίποντα, ήταν πολύ καλύτερος στην αξιολόγηση (56-28) αλλά δε μπόρεσε να λύσει ένα σημαντικό πρόβλημα. Τα λάθη.
Έντεκα έκανε στο διάστημα αυτό (από τα συνολικά 19) τα οποία έδωσαν 10 πόντους στους Γάλλους (συνολικά τους μισούς απ’ ότι σε όλο τον αγώνα από τη συγκεκριμένη κατηγορία). Κι όταν πια στο τέλος η ενέργεια είχε εκλείψει ο Μάικ Τζέιμς ανέλαβε να «καθαρίσει» τον αγώνα.
Είναι εκείνος ο παίκτης που χαρακτηρίζεται «go-to guy» δηλαδή που θα πάρει τη μπάλα στα χέρια του (θα του τη δώσουν οι συμπαίκτες του αφού το έχουν αποδεχτεί) και θα χειριστεί την κατάσταση.
Είναι ακριβώς αυτό που δεν έχει ο Παναθηναϊκός και το οποίο φιλοδοξεί να αναλάβει ο Ντουέιν Μπέικον που ανακοινώθηκε για τα επόμενα δύο χρόνια.
Στην τελευταία περίοδο οι «πράσινοι» δεν το έβαλαν κάτω, πάλεψαν, είχαν 0/5 τρίποντα μέχρι το σημείο που ο Λι και ο Καλαϊτζάκης πέτυχαν δύο στο τέλος σε προσπάθειες απελπισίας κι ενώ ο αγώνας δε «γύριζε».
Θα μπορούσε, φυσικά, να σταθεί κάποιος στο ότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού δεν το έβαλαν κάτω ως το τέλος, πίστεψαν στην ανατροπή, το «κυνήγησαν» αλλά το αποτέλεσμα είναι αυτό που μένει. Και αυτό δεν ήταν θετικό.
Όπως προαναφέραμε, ο Μπέικον έρχεται για να λύσει ακριβώς αυτό το πρόβλημα, να γίνει ο παίκτης που θα πάρει τη μπάλα στα χέρια του στο τέλος. Είναι τέτοιος παίκτης, διαθέτει την άγνοια κινδύνου και την ποιότητα, αλλά και την προσωπικότητα.
Αυτό σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να «χτίσει» το παιχνίδι του γύρω από τον 27χρονο Αμερικανό ο οποίος δεν είναι ο παίκτης που θα γίνει εργαλείο, αλλά θα αναλάβει ηγετικό ρόλο. Τα υπόλοιπα τα αναλύσαμε. Δεν έχουν τόση σημασία για εμάς (που τα καταγράψαμε ως οφείλαμε) όσο για τον Οργανισμό που θα πρέπει πρωτίστως να επιθυμεί να γιατρέψει τις παθογένειές του και όχι να τις προσπερνά λες και δεν έγινε τίποτα.
Επί του αγωνιστικού ο Μπέικον είναι μια εξαιρετική προσθήκη που αφενός μεν αποκαλύπτει τον προβληματικό σχεδιασμό του καλοκαιριού (με τεράστια ευθύνη τόσο του Πεδουλάκη όσο και του Ράντονιτς) αφετέρου δε μπορεί να δώσει άλλη διάσταση στην αγωνιστική ταυτότητα των «πράσινων».
Αυτό σημαίνει ότι ο Μαντζούκας θα έχει περισσότερη εμπιστοσύνη στο «4» (με έντονη πλέον την υποψία ότι ο Παναθηναϊκός περιμένει τις εξελίξεις στο θέμα του Μήτογλου) ο Χουγκάζ θα γίνει το τρίτο πεντάρι, ο Άντριους θα αποχωρήσει, ο Μπέικον θα αναλάβει αυξημένες αρμοδιότητες, οι Γκριγκόνις και Πονίτκα θα κάνουν (λογικά) αυτά που μπορούν και όχι παραπάνω ενώ με την επιστροφή του Γουόλτερς ο Παναθηναϊκός θα επιδιώξει να βρει τις απαραίτητες ισορροπίες.
Και όσο το δυνατό πιο γρήγορα θα πρέπει να γίνει αυτό. Για να ξεχαστούν όσα ακατανόητα έγιναν το καλοκαίρι που τρέχουν τώρα να μαζέψουν.
Και κάτι τελευταίο: Ο Γιώργος Παπαγιάννης σε απόσταση ωρών από τη στιγμή που είχε τον ορό στο νοσοκομείο, έτρεξε για να πάει στο γήπεδο και να βοηθήσει. Δε μπορούσε να βοηθήσει, λογικό! Όμως έδειξε τι θα πει να είσαι αληθινός αρχηγός. Φανταστείτε μόνο τι σκέφτηκαν οι συμπαίκτες του και πόσο κίνητρο πήραν όταν τον είδαν μπροστά τους απευθείας από το νοσοκομείο.
Ο Λευτέρης Μποχωρίδης ξέρει και ο ίδιος τι μπορεί και τι ΔΕ μπορεί να κάνει. Καλύτερα από τον καθένα, μάλιστα. Ο ρόλος του είναι συγκεκριμένος και αναγκαστικά λόγω απουσιών (Γουόλτερς) ή άλλων λόγων (πχ έλλειψης προσαρμοστικότητας των νεοφερμένων) παίρνει περισσότερο χρόνο απ’ όσο του αναλογεί. Κανείς δε μπορεί να πει ότι ΔΕΝ προσπαθεί. Κανείς όμως δε φανταζόταν ότι θα είχε μέσο όρο 16 λεπτών στην Euroleague (προσφέρει 4,5 πόντους- 3 ριμπάουντ- 3 ασίστ και 45,5% στα τρίποντα). Ούτε και ο ίδιος. Άρα προφανώς το πρόβλημα είναι εκείνων που δεν παίρνουν το χρόνο που είχε εκτιμηθεί και όχι του Μποχωρίδη.
Θα μου επιτρέψετε να καταλήξω ότι και στους δύο αξίζει περισσότερος σεβασμός.