Παναθηναϊκός: O νέος προπονητής δε θα καταπίνει σπαθιά

Ο Παναθηναϊκός κλείνει το θέμα του προπονητή, όπως δείχνουν τα πράγματα. Ακόμα δεν υπάρχει επισημοποίηση στη συμφωνία με τον Όντεντ Κάτας, αλλά οι ενδείξεις είναι θετικές. Το πιθανότερο είναι, έστω κι αν ποτέ δεν πρέπει να βάζεις το χέρι σου στη «φωτιά» όταν δεν υπάρχει υπογραφή, να έρθει ο 47χρονος προπονητής στην ομάδα.

Παναθηναϊκός, Κάτας, ιστορίες πολλά γενικά αλλά και ειδικά, θα έχουμε αρκετό χρόνο να συζητήσουμε όταν με το καλό κλείσει το θέμα. Έτσι κι αλλιώς, είτε ο Ισραηλινός αναλάβει, είτε ο… Γκρεγκ Πόποβιτς να ερχόταν, το δεδομένο είναι ένα και το εξής απλό: Ο νέος προπονητής δεν καταπίνει σπαθιά. Δε μασάει σίδερα ούτε λυγίζει κουτάλια όπως ο Γιούρι Γκέλερ.

Ούτε φυσικά μπορεί με την παρουσία του ή με ένα κούνημα των δαχτύλων του να αλλάξει τα πάντα. Εξακολουθώ να πιστεύω, φαντάζομαι κι εσείς, ότι ο Παναθηναϊκός χρειάζεται αλλαγές. Και κυρίως χρειάζεται στόχο. Ώστε αυτή η χρονιά να μην πάει χαμένη. Και να μην «καεί» ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν περιμένουν και… μεγαλεία τόσο οι άνθρωποι όσο και οι οπαδοί της ομάδας.

Τι περιμένουν; Προσπάθεια φυσικά, σκληρή δουλειά και αξιοπρέπεια. Μα πάνω απ’ όλα προοπτική. Να δουν ότι κάτι γίνεται, κάτι «χτίζεται» που θα μπορέσει να αποδώσει καρπούς στο μέλλον. Έστω κι αν ο ιδιοκτήτης και ο περίγυρός του έχουν επισημάνει σε όλους τους τόνους ότι η ΚΑΕ πωλείται.

Αυτό είναι το πρώτο ερώτημα.

Επάνω σε τι θα «χτίσει» ο νέος προπονητής; Σε μια κατάσταση μάλλον εύθραυστη όπου μπορούν να υπάρξουν και απώλειες στο ρόστερ, όσο δε ξεκαθαρίζει;

Αυτό έχει μεγάλη σημασία διότι υπό αυτές τις συνθήκες, όσο υφίσταται η συγκεκριμένη κατάσταση, τόσο ο Παναθηναϊκός θα «αγκομαχά». Και θα αναζητά μια προοπτική, ένα στόχο που τελικά ακόμα κι αν τον «πιάσει» (π.χ να αναδείξει παίκτες και να δημιουργήσει κορμό) θα ανακαλύψει ότι δεν μπορεί να τον κρατήσει γιατί τα χέρια είναι… τρύπια.

Έχει σημασία λοιπόν να δούμε, συγκεκριμένα, τι ακριβώς θέλει να πετύχει ο Παναθηναϊκός. Και με τι στόχο και προοπτική έρχεται ο Κάτας, ο νέος προπονητής δηλαδή. Διότι πέραν τούτων που είναι… ειδικά, υπάρχουν και τα γενικά που είδαμε (ξαναείδαμε μάλλον) στον αγώνα με την Ζενίτ.

Έναν Παναθηναϊκό να βρίσκεται τουλάχιστον μια ταχύτητα πίσω από τον αντίπαλό του. Άμυνα να μην υπάρχει.

Όσο ταλέντο υπάρχει, αναδεικνύεται μεμονωμένα, με ατομικές εξάρσεις. Κι όσο ΔΕΝ υπάρχει (που είναι μεγάλο το ποσοστό) να γίνεται ολοφάνερο σε μεγάλο βαθμό.

Μια ομάδα η οποία αυτήν ακριβώς την έλλειψη ποιότητας θα μπορούσε να την καλύψει μέσα από σκληρή άμυνα, από συνολική δουλειά, πελαγοδρομούσε. Δεν έχουμε να κάνουμε με αυστηρή κριτική αλλά με ρεαλισμό: Πέρα από προπονητή, πέρα από στόχο, οι «πράσινοι» χρειάζονται ΚΑΙ αλλαγές.

Μπορούν να τις κάνουν; Αυτό είναι το πρώτο και βασικό ερώτημα, αν υπάρχει δηλαδή η προοπτική να αλλάξουν κάποιοι παίκτες ή θα περιμένουν οι «πράσινοι» μήπως π.χ βρεθεί κάποια ομάδα να ασχοληθεί με τον Φόστερ. Και να μη χρειαστεί να τον αποδεσμεύσουν ώστε να γλιτώσουν την αποζημίωση.

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να αποκτήσει πλέι μέικερ (ακούγεται ότι έχουν ήδη ρίξει ματιές στην αγορά και ψάχνουν) και να φέρει τον Μακ πίσω από τον Νέντοβιτς στο «2». Φάνηκε καθαρά ότι ο Φόστερ δε μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο. Και πλέον είναι ολοφάνερο ότι οι «πράσινοι» δεν έχουν τίποτα περισσότερο να περιμένουν.

Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι θα πρέπει να υπάρξουν «σταθερές» στο παιχνίδι. Να γίνει η ομάδα περισσότερο «σκληρή» στην άμυνα.

Μόνο έτσι θα καταφέρει να «ξεμπλοκάρει» κι επιθετικά, να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και να μπει σε ένα δρόμο λογικής. Γιατί αυτό απουσιάζει παντελώς… Η λογική!

Αυτό αναζητείται με το νέο προπονητή. Που όπως προαναφέραμε, επειδή ακριβώς δεν καταπίνει σπαθιά, είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να κάνει πλέι μέικερ τον Σαντ Ρος. Θα πρέπει να επιδιώξει να πάρει το καλύτερο από κάθε παίκτη και σίγουρα, συνολικά, από τον Κουβανό δεν μπορεί να το πάρει όσο είναι στον άσο.

Για να δούμε, λοιπόν