Ο Ολυμπιακός νίκησε γιατί είχε λογική και στόχευση στο παιχνίδι του. Και στο τέλος η εμπειρία και η ποιοτική διαφορά έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Ο Παναθηναϊκός, έβγαλε το μεγάλο πρόβλημα στο «1» και ουσιαστικά σταματάει πλέον η οποιαδήποτε κουβέντα για το αν μπορεί να παίξει εκεί ο Σαντ Ρος.
Γιατί νίκησε ο Ολυμπιακός; Διότι πολύ απλά είχε λογική στο παιχνίδι του. Ακόμα και στο κακό του διάστημα, είχε περισσότερη στόχευση από τον Παναθηναϊκό. Όσο κι αν συνηθίζουμε να λέμε ότι το μπάσκετ είναι το άθλημα των ψηλών, το παιχνίδι το κάνουν οι κοντοί. Αυτοί έχουν τη μπάλα στα χέρια, αυτοί αποφασίζουν, αυτοί δημιουργούν και παράγουν.
Επιμένω, όπως και οι περισσότεροι «μπασκετικοί» ότι το μπάσκετ είναι το πιο δίκαιο άθλημα γιατί τη λογική δε μπορείς να τη νικήσεις. Κι αυτό ακριβώς είναι το συμπέρασμα του πρώτου ντέρμπι «αιωνίων» της σεζόν.
Ο Ολυμπιακός επιβεβαίωσε τα προγνωστικά που τον ήθελαν φαβορί, με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο. Και ήταν κυρίαρχος και συνεπώς άξιος νικητής στο ΟΑΚΑ επί του Παναθηναϊκού.
Τη λογική λοιπόν ούτε τη νικάς ούτε την καταργείς. Είναι προτιμότερο να έχεις point guard σε κακή βραδιά παρά να μην… έχεις point guard.
Ο Ολυμπιακός, παρότι οι «άσοι» του δεν έπιασαν κάποια σοβαρή απόδοση, όταν τους χρειάστηκε, πήρε λύσεις. Ειδικά στο τέλος του αγώνα, στο τέταρτο δεκάλεπτο. Ο Βασίλης Σπανούλης, ηρέμησε την ομάδα, της έδωσε κατεύθυνση και όλα τελείωσαν.
Ο Ολυμπιακός διάβασε καλύτερα την άμυνα του Παναθηναϊκού, είχε στόχευση στο παιχνίδι του, χτύπησε μέσα στη ρακέτα με τον Πρίντεζη.
Πήρε λύσεις από τον Βεζένκοφ, ανέβηκε και ο ΜακΚίσικ που έβγαλε τη γνωστή του ενέργεια, πάντα θετικός ο Μάρτιν… Ο Ολυμπιακός υπερείχε σε ποιότητα, σε ποσότητα, σε εμπειρία. Και γι’ αυτό στο τέλος νίκησε.
Έστω κι αν είχαν 3/23 τρίποντα μετά το τέλος της πρώτης περιόδου. Έστω κι αν κάποια στιγμή ο Παναθηναϊκός κατάφερε να τους «κόψει» την καλή κυκλοφορία και τη δημιουργία.
Ήταν πιο «ομάδα» από τους αντιπάλους κι αυτό φάνηκε καθαρά μέσα στο γήπεδο… Δεν είναι άλλωστε και τυχαίο ότι είχε το προβάδισμα από το πρώτο δευτερόλεπτο και δεν το έχασε καθόλου.
Ο Παναθηναϊκός όταν βρήκε τις φάσεις στο ανοιχτό γήπεδο, μπόρεσε να κάνει κάτι… Στο πέντε εναντίον πέντε ήταν μια αποθέωση του ενστίκτου και της ατομικής πρωτοβουλίας.
Ελλείψει καθαρού πλέι μέικερ λειτούργησε περισσότερο σε φάσεις «ένας εναντίον ενός» ή άμεσης εκτέλεσης. Ο Σάικς ήταν εκτός τόπου και χρόνου, ο Νέντοβιτς για δεύτερο σερί ματς ήταν πιεσμένος να κάνει πολλά παραπάνω απ’ αυτά που μπορεί (άρα κακός)…
Και φυσικά η γενικότερη παρουσία του Σαντ Ρος προφανώς και βάζει τέλος στην οποιαδήποτε συζήτηση γίνεται για το αν μπορεί να παίξει ρόλο δεύτερου πλέι μέικερ. Είναι πολύ καλός point forward… Point guard δεν είναι.
Προσωπικά το έχω γράψει από την αρχή… Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Και σε τελική ανάλυση, αν φαίνεται τόσο πολύ το κενό του Λευτέρη Μποχωρίδη είναι πέρα για πέρα ξεκάθαρο ότι υπάρχει μεγάλο θέμα στο «1». Όπως και στο «4» όπου ο Πρίντεζης και ο Βεζένκοφ έκαναν πάρτι.
Υπάρχουν θετικά στοιχεία για τον Παναθηναϊκό… Όπως π.χ ο Μάρκους Φόστερ που δείχνει ικανός να παίξει καλά στο υψηλό επίπεδο.
Όπως η βελτίωση του Παπαγιάννη και η παρουσία του Παπαπέτρου, μέχρι το σημείο που φυσιολογικά… κατέρρευσε από την κούραση.
Και οι δύο ομάδες ακόμα βρίσκονται στην αρχή της διαδρομής τους. Άρα χρειάζονται δουλειά κι αυτό είναι το βέβαιο. Το αποτέλεσμα στο ντέρμπι αναμφισβήτητα δε θα διαφοροποιήσει ούτε τη δουλειά τους ούτε και το στόχο τους.
Σ’ αυτό τον μαραθώνιο υπάρχουν ακόμα 32 αγώνες. Και θα πρέπει κάθε αγωνιστική και οι δύο ομάδες να βελτιώνουν κάποια πράγματα, ακόμα και τις πιο μικρές λεπτομέρειες.
Ο Ολυμπιακός έβγαλε αντίδραση μετά την ήττα της πρεμιέρας από την Ζαλγκίρις. Ο Παναθηναϊκός έβγαλε πείσμα παρά τις απουσίες αλλά όπως αποδείχθηκε, στο πνευματικό κομμάτι υστέρησε κι αυτό δεν τον βοήθησε να καλύψει τις ελλείψεις αλλά και τις αδυναμίες.
Επί της ουσίας, το πρώτο ντέρμπι της χρονιάς, δίκαια πήγε στον Ολυμπιακό. Και τα… σπουδαιότερα και για τις δύο ομάδες θα τα περιμένουμε κάθε εβδομάδα. Θα παρακολουθούμε τις αντιδράσεις και τη βελτίωσή τους.