Μπορώ να αντιληφθώ τη λατρεία των φίλων του Παναθηναϊκού στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και την επιθυμία τους να τον ξαναδούν στην ομάδα τους, αλλά μήπως να δούμε το θέμα ρεαλιστικά;
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν ήταν ποτέ απλώς ένας (σούπερ επιτυχημένος) προπονητής στον Παναθηναϊκό. Ήταν κάτι παραπάνω. Κι αυτό συνέβη με την άδεια και την επιθυμία ταυτόχρονα του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου. Του είχαν απεριόριστη εμπιστοσύνη όπως τους είχε κι εκείνος. Μαζί έχτισαν μια σχέση μοναδική όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Όσοι είχαμε ζήσει αυτή τη σχέση είμαστε σε θέση να το εξηγήσουμε. Όσο μπορούμε… Παύλος, Θανάσης και Ομπράντοβιτς μπορούσαν να συνεννοηθούν με κλειστά μάτια. Ήταν όλα τόσο αυτοματοποιημένα με δεδομένη τη μεταξύ τους σχέση που βασιζόταν στην αγάπη, στο σεβασμό και στην ειλικρίνεια. Δε χρειάζονταν πολλές κουβέντες. Μέσα σε λίγα λεπτά όλα είχαν λυθεί. Ή ερχόταν αμέσως το Plan B, το Plan C κτλ.
Αν είχαν διαφωνίες; Φυσικά και είχαν… Και προβλήματα υπήρξαν. Όμως αυτό που είχαν αναπτύξει ήταν τόσο έντονο που καθυστερούσε τη (φυσιολογική) φθορά. Που κάποτε, για τον ένα ή τον άλλο λόγο θα ερχόταν. Νομοτελειακά.
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν ήρθε στην Αθήνα ως… οπαδός του Παναθηναϊκού. Αυτό το συναίσθημα το έχτισε. Και ο κόσμος αρχικά- και το θυμόμαστε οι παλαιότεροι- ήταν αρκετά επιφυλακτικός. Μετά το γνωστό καβγά με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη στα αποδυτήρια της Δάφνης, ο κόσμος πήρε το μέρος του αρχηγού. Στον επόμενο αγώνα, με το που σήκωσε ο Ζοτς τον Φράγκι για να τον βάλει στο ματς, το ΟΑΚΑ… πήγε να γκρεμιστεί από τα χειροκροτήματα για τον αρχηγό.
Όταν αρχικά έκανε τα… καψώνια στον Κάτας, μέχρι να προσαρμοστεί, ο κόσμος απαιτούσε να παίζει ο Ισραηλινός. Στο τέλος κατάλαβαν…
Βεβαίως στην πορεία ο Ζοτς και ο Αλβέρτης έγιναν αχώριστοι. Ο κόσμος είδε δικαιοσύνη… Και κυρίως διαπίστωσε ότι ο συγκεκριμένος προπονητής δεν είχε απλώς την ικανότητα να εγκαθιδρύσει μια αυτοκρατορία. Αλλά κυρίως να περάσει μια νοοτροπία ξεχωριστή στον κόσμο. Η απόλυτη αναγνώριση ενός έργου με χιλιάδες οπαδών να αποθεώνουν την ομάδα ακόμα και μετά από ήττα ή αποκλεισμούς (πχ με την Μπασκόνια το 2006 μέσα στο ΟΑΚΑ). Και να συσπειρώνονται γύρω της στις δύσκολες στιγμές (πχ ήττα από το Μαρούσι το 2010).
Αυτό που έχτισαν ο Παύλος ο Θανάσης και ο Ζοτς ήταν ΜΟΝΑΔΙΚΟ. Και θα μου επιτρέψετε να εκτιμήσω το εξής: Οτιδήποτε μοναδικό ΔΕΝ επαναλαμβάνεται.
Άλλωστε στο συγκεκριμένο θέμα λείπουν τα δύο από τα τρία απαραίτητα συστατικά: Ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος. Όπως έγραψα και σε προηγούμενο blog όσο κι αν θέλει κάποιος, η σχέση δε θα γίνει ποτέ η ίδια.
Κατά δεύτερο λόγο, κάθε ενέργεια σε περίπτωση επανασύνδεσης θα συγκρίνεται με το παρελθόν! Τότε ήταν έτσι, τώρα είναι αλλιώς… Δεν είναι δίκαιο. Ο κόσμος προχωρά.
Κατά τρίτο λόγο δεν είναι ίδιες ΟΥΤΕ οι συνθήκες. Καθαρά και ξάστερα.
Οτιδήποτε μοναδικό από τη στιγμή που θα τελειώσει, δεν επαναλαμβάνεται.
Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε το σημαντικότερο: Ο Παναθηναϊκός πρέπει να προχωρήσει, χωρίς να κοιτάζουν όλοι πίσω, αλλά με βλέμμα στο μέλλον.
Ο Ζοτς προχώρησε και καλά έκανε. Ο Παναθηναϊκός είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του. Η Παρτιζάν είναι η ομάδα του, η πόλη του, η πατρίδα του. Δεν τίθεται σύγκριση ότι… προτίμησε και διάφορα άλλα τρελά.
Οι έννοιες Ομπράντοβιτς και Παναθηναϊκός θα είναι πάντα δεμένες μεταξύ τους και τίποτα δε θα σπάσει αυτή τη σχέση. Πολύ δε περισσότερο σχόλια εκείνων που ουδέποτε κατάλαβαν (γιατί δεν έζησαν) τι σημαίνει αυτή η σχέση. Ο Ζοτς δεν ήταν απλώς ένας προπονητής που έφερνε νίκες και τίτλους. Αλλά πολλά παραπάνω.
Κι αυτό το γνώριζαν καλύτερα απ’ όλους ο Παύλος και ο Θανάσης. Κι εδώ σταματάει η κουβέντα.
Κυρίως όμως θα πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι ο Παναθηναϊκός ΕΧΕΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ. Και είναι άδικο για εκείνον οποιαδήποτε ανάμιξη με το θέμα Ομπράντοβιτς.
Οι ίδιοι οι πράσινοι άλλωστε ξεκαθάρισαν ότι δεν υπήρξε επαφή με τον Σέρβο προπονητή. Για ποιο λόγο θα πρέπει να διαιωνίζεται το θέμα; Κι αν ήταν όντως άστοχο το ότι «δεν έχουμε το μπάτζετ» μπορώ να το δικαιολογήσω και να το αντιληφθώ: Είναι πολύ δύσκολο σε μια σχέση με τόσο έντονη συναισθηματική φόρτιση, να πεις όλα τα παραπάνω (που ανέφερα) στον κόσμο.
Ο Δημήτρης Πρίφτης (όπως και όλοι οι προπονητές στην μετα-Ζοτς εποχή) δεν είναι… Ομπράντοβιτς. Άλλωστε κανείς δεν είναι Ομπράντοβιτς. Όμως είναι ένας πολύ καλός προπονητής, που μπορεί να δώσει πράγματα στον Παναθηναϊκό.
Αν υπάρχει κάτι που ανησυχεί, περισσότερο τον κόσμο, είναι το ασταθές περιβάλλον από το ’12 και μετά. Οι προπονητές απολύονται είτε εύκολα είτε… δυσκολότερα(Πασκουάλ). Είτε αποχωρούν (π.χ Πιτίνο). Είτε πηγαινοέρχονται (Πεδουλάκης). Αυτα δεν είναι σοβαρά πράγματα. Προφανώς και ο κόσμος θέλει να δει σταθερότητα κι αυτό ακριβώς γράψαμε.
Ο Πρίφτης ΠΡΕΠΕΙ να στηριχτεί. ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει υπομονή ακόμα και σε άσχημα αποτελέσματα. ΠΡΕΠΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κάποιος προπονητής να δείξει κάτι!
Προφανώς η αστάθεια δε βοηθά στο να ξεφύγει ο κόσμος από τα σενάρια επιστροφής του Ζοτς και να τον κρατήσει στην καρδιά και στο μυαλό του. Ως μια όμορφη και υπερήφανη ανάμνηση.
Και να συνειδητοποιήσει τελικά ότι αυτά τα 13 χρόνια είναι ΙΣΤΟΡΙΑ. Και σημασία έχουν τα επόμενα. Που απαιτούν πλάνο και μεθοδικότητα και όραμα για το μέλλον. Στο κάτω- κάτω αν ο Παναθηναϊκός χάσει κι έναν τίτλο δεν έγινε τίποτα.
Τίτλους έχει… Και τόσους πολλούς όσους δε θα φτάσει ποτέ καμία ελληνική ομάδα.
Ας δείξει ότι έχει και μέλλον.
Δε θα ήταν καλό ούτε για τον Ομπράντοβιτς, ούτε για τον Παναθηναϊκό να ξανασυνεργαστούν! Ας κρατήσουν αυτά τα 13 χρόνια, που είναι ΜΟΝΑΔΙΚΑ, ΟΛΟΧΡΥΣΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑ. Κι έτσι θα παραμείνουν.
Για το τέλος οφείλω να γράψω κάτι: Και το 2012, όταν ο Πεδουλάκης δεχόταν χυδαίες επιθέσεις (όχι από τον κόσμο πάντως) η θέση μου ήταν ίδια… Η ομάδα έπρεπε να προχωρήσει.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Παναθηναϊκός- Πρίφτης- Ομπράντοβιτς και δικαίωση του Sportime
Παναθηναϊκός- Ομπράντοβιτς: Είναι ρεαλιστικό το σενάριο;
Social Media: Το ανώνυμο προφίλ είναι δειλό στην πραγματικότητα