Για το ότι ο Παναθηναϊκός γιορτάζει στις 20 Απριλίου την επέτειο από την κατάκτηση του δεύτερου ευρωπαϊκού τροπαίου, στη Θεσσαλονίκη το 2000 έχετε προλάβει να το διαβάσετε.
Ήταν η εποχή που ο Παναθηναϊκός προσπαθούσε να χτίσει τη δική του δυναστεία, κάτι που κατάφερε στην πορεία. Θα μας επιτρέψετε, όμως, να αναφέρουμε ότι ακόμα και τότε και παρά τον πακτωλό χρημάτων του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου, κανείς δε μπορούσε να μαντέψει πόσο ψηλά θα έφτανε αυτή η ομάδα.
Στη Θεσσαλονίκη είχαμε πολλά. Άλλα όμορφα κι άλλα λιγότερο όμορφα, ως άσχημα κι απαράδεκτα.
Ως ιστορικές αναφορές;
Ήταν το πρώτο τρόπαιο του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό! Σκεφτείτε μόνο πόσα ακολούθησαν στην πορεία και τι δρόμος άνοιγε τότε (που βέβαια κανείς δε μπορούσε να προβλέψει). Παρεμπιπτόντως, στο ίδιο γήπεδο κάμποσες ημέρες πριν ο Παναθηναϊκός είχε χάσει το Κύπελλο από την ΑΕΚ του Ντούσαν Ίβκοβιτς και ο Σέρβος κόουτς δεν ήταν τόσο ισχυρός (ακόμα). Μετά έγινε ΠΑΝΙΧΥΡΟΣ.
Ήταν ένα τρόπαιο το οποίο αφιερώθηκε στον Θανάση Γιαννακόπουλο! Μόλις είχε αναρρώσει μετά τι ισχαιμικό επεισόδιο που είχε στο Ζάγκρεμπ, όπου είχε ακολουθήσει την ομάδα για τον αγώνα πλέι οφ με την Τσιμπόνα που έκρινε την πρόκριση. Ο γιατρός του είχε συστήσει ξεκούραση αλλά σιγά μην τον άκουγε ο Θανάσης.
Κι επίσης ήταν ένα τρόπαιο το οποίο κατακτήθηκε μετά από έντονο τσακωμό των παραγόντων του Παναθηναϊκού με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο! Είναι κάτι που θυμούνται ελάχιστοι καθώς υπήρχε σοβαρή διαφωνία για το θέμα των εισιτηρίων (διοργανώτρια αρχή ήταν η FIBA άρα το φάιναλ φορ το είχε αναλάβει η ΕΟΚ). Ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος φώναζαν για τον τρόπο διανομής των εισιτηρίων, μιλούσαν ανοιχτά για εύνοια της Μακάμπι και γενικώς είχε προηγηθεί πολύ μεγάλη ένταση. Για να καταλάβετε ήταν ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ από την αντίστοιχη με την Euroleague για τα εισιτήρια του φάιναλ φορ το 2007.
Ο Παναθηναϊκός, όμως είχε και ένα τραγούδι ως κρυφό όπλο
Το τραγούδι, λοιπόν, που συντρόφευε την αποστολή του Παναθηναϊκού ήταν το «Μετανιώνω» του Νότη Σφακιανάκη. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ έπαιζε στο πούλμαν την ώρα που η ομάδα πήγαινε στο γήπεδο για προπόνηση ή για αγώνα αλλά και μετά, κατά την αναχώρηση. Και είχε γίνει τόσο μεγάλο βίωμα στους παίκτες ώστε και ο Ζέλικο Ρέμπρατσα όταν πήγαινε (μετά το φάιναλ φορ πλέον) για προπόνηση στο ΟΑΚΑ, αυτό το τραγούδι έβαζε δυνατά στο αυτοκίνητό του.
Απ’ εκεί και πέρα ήταν συγκλονιστικές οι εκδηλώσεις των οπαδών της Μακάμπι προς τον αντίπαλό τους, Όντεντ Κάτας κι όλα αυτά έχουν μείνει στην ιστορία, έχουν γραφτεί χιλιάδες φορές και θα ήταν κουραστικό να τα επαναλάβουμε. Ας κρατήσουμε στο μυαλό μας κάτι: Το σεβασμό των Ισραηλινών απέναντι σε δικό τους παιδί μεν, αντίπαλο δε που τους «σκότωσε» το δικαίωμα να κατακτήσουν το τρόπαιο.
Κι ας σκεφτούμε αν σε αντίστοιχη περίπτωση θα έκαναν το ίδιο Έλληνες οπαδοί: Να έχουν χάσει το τρόπαιο από συμπατριώτη που αγωνιζόταν σε ξένη ομάδα και να τον σηκώνουν στα χέρια.
Κι απέναντι στη γιορτή των Ισραηλινών (που είχαν ηττηθεί) εμείς για ακόμα μια φορά παρουσιάσαμε τα μαύρα μας τα χάλια
Δε χρειάζονται, βεβαίως, συγκρίσεις με το τι γινόταν στη Θεσσαλονίκη ανάμεσα σε Έλληνες! Ένας καημένος ύψωσε πανό υπέρ του Ευθύμη Ρεντζιά (που αγωνιζόταν στην Μπαρτσελόνα και ήταν εκεί) και τον πήραν στο κυνήγι μέσα στο γήπεδο! Στους δρόμους της Θεσσαλονίκης οι «Αθηναίοι» ήταν στόχος κι αρκετοί έφαγαν ξύλο μετά μουσικής ή είδαν το αυτοκίνητό τους να γίνεται λαμπόγυαλο (επειδή είχε αθηναϊκές πινακίδες)!
Κι αυτά υπό την παρότρυνση ραδιοφωνικών αστέρων της πόλης που κραύγαζαν: «Να μην τολμήσουν να πανηγυρίσουν οι Αθηναίοι στον Λευκό Πύργο». Λες και μιλάμε όχι απλώς για διαφορετικές αλλά και για εχθρικές χώρες.
Θα μου επιτρέψετε αυτές οι απαράδεκτες σκηνές που μόλις περιέγραψα να έχουν μείνει ακόμα έντονες στη μνήμη μου. Και να θυμάμαι τον εαυτό μου να αναρωτιέται: «ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;»