Ο φετινός Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα με συγκεκριμένες ικανότητες και χαμηλό ταβάνι. Όμως έχει μπροστά του ένα μονόδρομο και φάνηκε.
Απαραίτητος ο πρόλογος για να μη θεωρήσει κανείς ότι ο Παναθηναϊκός μας έκανε να πιστεύουμε ότι θα πετύχει κάποιο στόχο στην Euroleague. Ο μοναδικός προφανής στόχος ήταν μια αξιοπρεπής πορεία. Κι αυτό θα γινόταν μόνο με μαχητικότητα, με πείσμα, με διάθεση, με ενέργεια. Με το να αντιμετωπίζουν κάθε αγώνα ως τελικό!
Ακόμα και κόντρα στην Αρμάνι ή στην Μπασκόνια, ένα 48ωρο νωρίτερα, δύο ομάδες που είναι πιο ποιοτικές κι έχουν στόχο (τετράδα οι μεν και πρόκριση οι δε) ο Παναθηναϊκός ουσιαστικά δεν ήταν αδιάφορος. Πέρα από την ιστορία και το πρεστίζ, η σεζόν δεν έχει τελειώσει. Μπορεί η Euroleague να έχει τελειώσει όχι όμως η χρονιά.
Οι εικόνες του 40λεπτου με την Μπασκόνια και το πρώτο ημίχρονο με την Αρμάνι ήταν… σοκαριστικά ίδιες! Μια ομάδα που να τα έχει παρατήσει. Να μην έχει διάθεση και να δέχεται έτσι απλά τον αντίπαλο να κάνει πάρτι!
Συμφωνούμε στο ότι είναι καλύτερες ομάδες. Αυτό όμως απέχει πολύ από το να έρχονται στο ΟΑΚΑ και να κάνουν περαντζάδα. Λες και δε θα έπρεπε οι συνεχόμενες ήττες να τους επιβάλλουν μια αντίδραση. Να τους πεισμώσουν.
Οι παίκτες του Παναθηναϊκού αδίκησαν τους εαυτούς τους στο πρώτο μέρος του αγώνα με την Αρμάνι. Τους… προσέβαλαν για την ακρίβεια. Όχι από πλευράς ποιότητας, αλλά καθαρά σε ό,τι αφορά στη διάθεση και στην ενέργεια. Κι αυτό φάνηκε καθαρά στο δεύτερο μέρος όπου όλα άλλαξαν. Η Αρμάνι σταμάτησε να σκοράρει λες και έκανε προπόνηση. Δεν κυκλοφορούσε πια τη μπάλα με την ίδια άνεση. Δεν είχε απέναντί της ένα σάκο στον οποίο έριχνε… γροθιές κι έκανε προπόνηση. Αλλά πλέον απέναντί της ήταν ένας άλλος «πυγμάχος» που ήταν αποφασισμένος να… ρίξει γροθιές επίσης. Ν’ ανταποδώσει. Να αντισταθεί αλλά και να επιτεθεί.
Να κάνει τον αντίπαλο να νιώσει την πίεση, την αντίσταση. Να μην αισθάνεται άνετα.
Προσέξτε τι ακριβώς έγινε στο δεύτερο ημίχρονο που κυριάρχησε ο Παναθηναϊκός. Τα ριμπάουντ από 9-17 στο πρώτο μέρος έγιναν… 26-15 στο δεύτερο. Οι πόντοι από επιθετικά ριμπάουντ από 2-13 έγιναν αντίστοιχα 19-6. Οι πόντοι από λάθη αντιπάλου από 2-9 έγιναν 10-4 στο δεύτερο ημίχρονο. Η Αρμάνι από 7/15 τρίποντα στο πρώτο 20λεπτο είχε 1/13 στο δεύτερο μέρος και 2/18 ως το τέλος του αγώνα.
Όταν η ένταση και η πίεση αυξάνονται, τα σουτ δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν ήταν πια τόσο άνετοι… Και βέβαια το σκορ από 29-46 στο πρώτο ημίχρονο έγινε 41-24 στο δεύτερο…
Έτσι ακριβώς θα έπρεπε να είναι από την αρχή του αγώνα. Χωρίς να έχει σημασία το τελικό αποτέλεσμα καθώς όλοι θα είχαν δώσει το 100%. Δε θα είχαν παράπονα από τους εαυτούς τους.
Η νίκη ήταν το επιστέγασμα μιας μεγάλης προσπάθειας. Που ταυτόχρονα δείχνει στον Παναθηναϊκό το δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσει. Το… μονόδρομο, μάλλον!
Αυτόν που ακολουθεί η «βεντέτα», το πιο βαρύ όνομα της ομάδας, ο Μάριο Χεζόνια. Όχι μόνο επειδή έστειλε τον αγώνα στην παράταση αλλά επειδή έβαλε μεγάλα σουτ. Αλλά για το λόγο ότι κυνηγούσε σαν… αφιονισμένος στην άμυνα και μάλιστα αποβλήθηκε με 5 φάουλ στο 41’.
Αυτόν που ακολουθεί επίσης ο αρχηγός, Ιωάννης Παπαπέτρου με μια από τα ίδια… Ή ο Παπαγιάννης που όταν ανέβηκε στο δεύτερο «κατάπιε» όλους τους ψηλούς της Αρμάνι…
Αλλά και ο Άαρον Γουάιτ που έκανε τρομερή δουλειά. Όπως και η ξεχωριστή περίπτωση του Μπέντιλ έχει ενδιαφέρον. Διότι δείχνει έναν παίκτη με αυτογνωσία, που ξέρει ότι για να επιβιώσει σε μια διοργάνωση με πολλούς καλύτερους του, θα πρέπει να είναι πιο «πεινασμένος» απ’ όλους.
Και βέβαια με τον Σέλβιν Μακ να αποδεικνύεται καθοριστικός στο τέλος. Με κρίσιμους πόντους. Με ασφάλεια στην κυκλοφορία της μπάλας, μέχρι και με… τάπα στον Πάντερ.