O Παναθηναϊκός χρειάζεται χρόνο. Χρειάζεται και νίκες ώστε να κερδίσουν οι παίκτες του αυτοπεποίθηση. Μόνο που φάνηκε καθαρά στη Μόσχα ένα πράγμα: Καλός στρατός είναι αυτός που έχει ικανούς και αποφασισμένους στρατιώτες…
Και βέβαια ο Παναθηναϊκός δεν έγινε… ομαδάρα που θα διαλύσει τους πάντες στην Euroleague. Όμως έχει παίκτες που χαίρονται το ρόλο του στρατιώτη. Και κανείς δεν πιστεύει ότι είναι κάτι παραπάνω απ’ αυτό. Κανείς δεν προβίβασε τον εαυτό του, έτσι απλά, σε στρατηγό! Με λίγα λόγια, το μεγαλύτερο προσόν της ομάδας είναι η αυτογνωσία.
Προ ημερών έγραφα ότι στον Παναθηναϊκό αξίζει δίκαιη αντιμετώπιση και κριτική. Επαναλαμβάνω, κριτική μεν, αλλά δίκαιη και ψυχρή, με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν. Αλλά και τις συνθήκες.
Είχα γράψει χαρακτηριστικά ότι ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να παρουσιάζεται ως… υπερομάδα που δε δικαιούται μια στραβή. Αλλά ούτε και ως… κακομοίρης αχθοφόρος παλιών χρυσών αναμνήσεων. Η κριτική να γίνεται με βάση τη ψυχρή λογική και τα δεδομένα.
Η δύναμη της αυτογνωσίας είναι τεράστια. Διότι σε ωθεί στα όριά σου. Και οι παίκτες του Βόβορα γνωρίζουν ότι αν δε συμβεί αυτό δεν θα έχουν καμία απολύτως τύχη. Σε κανέναν αγώνα…
Το να παίζουν στο όριο οι παίκτες του Παναθηναϊκού είναι μονόδρομος. Αυτό το έχει πει και ο κόουτς. Κι έχει απόλυτο δίκιο.
Η χρονιά είναι μεγάλη. Η σεζόν δεν άλλαξε, παραμένει δύσκολη. Ο δρόμος είναι ανηφορικός και παραμένει έτσι. Μόνο που ο Παναθηναϊκός έκανε ένα πολύ σημαντικό βήμα: Κέρδισε χρόνο… Και μαζί αυτοπεποίθηση
Θα υπάρχουν πολλά up-down μέσα στη χρονιά. Και ψυχολογικά και αγωνιστικά. Εδώ ακριβώς ο Οργανισμός πρέπει να αποδειχθεί ανθεκτικός. Κι εδώ είναι το μυστικό με τον Αλβέρτη, τον Διαμαντίδη αλλά και τον Καλαϊτζή (που βρίσκεται στον πάγκο). Να μεταδώσουν τη δική τους τεχνογνωσία κι εμπειρία σε τέτοιες καταστάσεις.
Ο τωρινός Παναθηναϊκός δε συγκρίνεται ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ φυσικά (και είναι άδικο να υπάρχει καν ως σκέψη) με τον μεγάλο, των αείμνηστων Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου και του μαέστρου Ομπράντοβιτς.
Όμως δε συγκρίνεται σε ΤΙΠΟΤΑ και με την ομάδα των τελευταίων ετών, που είχε προοπτική αλλά όχι αυτογνωσία… Κι εκεί χανόταν η μπάλα!