Υπάρχουν κάποιες στιγμές όπως αυτή του αγώνα με την Μακάμπι για παράδειγμα που σκέφτεσαι ότι ο Παναθηναϊκός έχει ένα πρόβλημα μόνο αλλά μεγάλο.
Εντάξει δε χρειάζεται να είσαι επιστήμονας του αθλήματος για να καταλάβεις ότι ο Παναθηναϊκός θα είχε τελείως διαφορετική μορφή με έναν πλέι μέικερ επιπέδου. Κι αν όχι επιπέδου, έστω κανονικό. Θα ήταν άλλη ομάδα. Δεν πρόκειται να μαντέψουμε που θα έφτανε γιατί αυτά είναι «καφενειακά» και δεν έχει ουσία το «αν».
Η ουσία είναι ότι ο Όντεντ Κάτας (προς πείσμα αρκετών εμπαθών τύπων που ψάχνουν ψύλλους στ’ άχυρα) έχει βάλει κάποια σημαντικά κομμάτια στο παιχνίδι της ομάδας. Παρά το μεγάλο πρόβλημα με τον πλέι μέικερ. Ο Παναθηναϊκός παίζει αυτό που θέλει ο Κάτας και όχι κάτι το διαφορετικό κι αυτό φαίνεται από πολλά σημεία.
Σα να λέμε ότι πλέι μέικερ της ομάδας είναι ο Όντεντ Κάτας… Στα νιάτα του άλλωστε υπήρξε σπουδαίος.
Όπως για παράδειγμα το ψηλό σχήμα, τη διαρκή κίνηση των παικτών σε άμυνα κι επίθεση. Κι ακόμα ότι οι παίκτες υπηρετούν το σύστημα του προπονητή και όχι το σύστημα τους παίκτες. Βλέπετε για παράδειγμα ότι σε όλες τις θέσεις γίνονται συγκεκριμένα πράγματα ανεξαρτήτως προσώπων. Κι άλλα πολλά όπως π.χ. ότι στο ψηλό σχήμα το 2 το 3 και το 4 κάνουν σχεδόν τα ίδια πράγματα. Και βέβαια με τον Μήτογλου στο 5 αλλά με διαφορετικό τρόπο: Πολύ πιο κινητικό και χωρίς να «κολλάει» μετά το πικ.
Για τον αγώνα με τη Μακάμπι αρκούν τρία πράγματα: Το αμυντικό ρεκόρ για φέτος (63) στην Euroleague. Η αντίδραση μετά το 2-15 της Μακάμπι και το σκορ στο 58-55. Αλλά και το ότι η Μακάμπι δεν προηγήθηκε ούτε μια φορά…
Δε χρειάζεται κάτι περισσότερο. Ήταν τόσο κυριαρχική η εμφάνιση του Παναθηναϊκού ώστε δε χωρούν περισσότερες αναλύσεις. Ήταν τόσο άριστη η αντίδραση όταν η Μακάμπι μείωσε στους τρεις κι άρχισε να απειλεί όπου δε συζητάς τίποτε περισσότερο. Το βέβαιο είναι ότι παρά το σοβαρό κενό στη θέση 1 και με παίκτες που βαπτίζονται πλέι μέικερ (χωρίς να είναι) ή κάνουν υπερβάσεις θυσιάζοντας τον εαυτό τους (Μποχωρίδης), ο Παναθηναϊκός πλέον έχει ιδέες.
Έχει στοιχεία να δεις, να αναλύσεις. Παίζει ωραίο μπάσκετ (και χωρίς τον Νέντοβιτς), παραμένει αξιοπρεπής (άρα πιστός στις καλοκαιρινές εξαγγελίες) και όπου μπορεί κάνει και το κάτι παραπάνω: Πχ μεταγραφή Χεζόνια ή Μαντζούκα.
Και χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς θορύβους και φανφάρες, χωρίς να αναστατώνει τον κόσμο. Σεμνά, ταπεινά και ήσυχα. Διότι το αποτέλεσμα μετράει και όχι η φασαρία.