Παναθηναϊκός: Συμβιβασμός με τον εφιάλτη!

Ξέρετε ποια είναι η σκληρή αλήθεια; Ότι όσοι επιμένουν να βλέπουν τα πράγματα μέσα από παραμορφωτικό καθρέπτη και όχι από τον… πραγματικό που είναι ΠΑΝΤΑ το παρκέ, θα ασχοληθούν με το σύνδρομο των εκτός έδρας αγώνων.

Δεν είναι ανακριβές αλλά σίγουρα αποτελεί επιφανειακή προσέγγιση μιας κατάστασης που ενώ «πονάει» τον Παναθηναϊκό, εν τούτοις προκαλεί την υποψία ότι οι περισσότεροι αρνούνται να την αντιμετωπίσουν στην πραγματική της διάσταση.

Η σκληρή αλήθεια λοιπόν είναι ότι η Φενέρμπαχτσε έβαλε 85 πόντους… σβηστή και σχεδόν περπατώντας στο δεύτερο ημίχρονο. Ότι σε κάθε φάση ήταν 2-3 «κλικ» μπροστά από τον Παναθηναϊκό και ήταν εντυπωσιακός ο τρόπος που αναγνώριζε καταστάσεις στην άμυνά του, με υποδειγματικό passing game και spacing «χτυπώντας» διαρκώς στις αργές περιστροφές των «πρασίνων».

Ότι η σκυταλοδρομία άμυνας επάνω στον Καλάθη (Ντίξον, Μαχμούτογλου και Γκούντουριτς) απέδωσε με τον Νικ να αποκόπτεται από την υπόλοιπη ομάδα. Ότι ακόμα και με την απουσία του (κορυφαίου σέντερ της Euroleague) Γιαν Βέσελι, ο Ντουβερίογλου έμοιαζε… πέντε κλάσεις ανώτερος απ’ όλους τους σέντερ του Παναθηναϊκού.

Γιατί; Όχι επειδή είναι τόσο μεγάλος παίκτης ή τόσο καλύτερος από τους «πράσινους», αλλά για τον λόγο ότι ήταν υποδειγματική η λειτουργία της Φενέρ, με τον κάθε παίκτη να γνωρίζει πολύ καλά, ποιος είναι ο ρόλος του, ποια η αποστολή του, τι πρέπει αλλά και ΜΠΟΡΕΙ να κάνει.

Όσο περνούσε ο χρόνος τόσο οι παίκτες του Παναθηναϊκού έχαναν, εκτός από την επαφή με το σκορ και την ψυχολογία τους. Όταν η διαφορά έφτασε στις παρυφές των 30 πόντων, άρχισαν οι προσευχές για να μην πάει ψηλότερα.

Δεν είχε κανένα νόημα αυτός ο αγώνας (όπως προανέφερα) εκτός από το να καταλάβουν όσοι θέλουν να ονειρεύονται, την σκληρή πραγματικότητα.

Εκείνη που λέει ότι ο Παναθηναϊκός είναι η Φενέρμπαχτσε του 2007 και η Φενέρμπαχτσε είναι ο Παναθηναϊκός του 2007. Ότι οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί, ότι όλα έχουν αλλάξει σε ΟΛΑ τα επίπεδα.

Ότι η ζωή προχωράει και δεν αρκεί το χρυσό παρελθόν για να πηγαίνεις μπροστά. Ούτε φυσικά η βαριά φανέλα θα ανεβάσει το επίπεδο μιας ομάδας.

Είναι η σκληρή πραγματικότητα που ΠΡΕΠΕΙ να δουν στον Παναθηναϊκό αφήνοντας κατά μέρος την… ψύχωση για Final 4, για έβδομο ευρωπαϊκό, για διαπλανητικό και όλες τις υπερβολές που ακούγονται κάθε καλοκαίρι. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Το επίκεντρο δεν είναι πια η Ελλάδα. Τα χρήματα (για να το κάνουμε πιο σαφές) δεν βρίσκονται πια στην Ελλάδα.

Η απάντηση θα πρέπει να είναι η τεχνογνωσία, το πλάνο, η σταθερότητα και φυσικά η αυτογνωσία. Το παρκέ, όπως αναφέραμε, είναι ο καθρέπτης για όλα και δεν ξεγελάει κανέναν.

Εκεί βρίσκεται η αλήθεια και πουθενά αλλού, ούτε στην χρυσή ιστορία (που είναι σεβαστή και δοξασμένη και θα συνοδεύει πάντα τον σύλλογο) ούτε στα media, στα social media και στα ερτζιανά.

Η πίκρα δεν έχει να κάνει με το αν ο Παναθηναϊκός θα περάσει στα πλέι οφ φέτος αλλά με το αν υπάρχει προοπτική με δεδομένο ότι… κάθε πέρυσι και καλύτερα.

Είναι τυχαίο ότι στη μετά Ομπράντοβιτς εποχή (όπου βέβαια ήταν εντελώς διαφορετικά τα οικονομικά μεγέθη) η πρώτη σεζόν, της αυτοσυντήρησης και της συσπείρωσης ήταν η καλύτερη; Και για να μιλήσουμε με βάση τη Euroleague ήταν η ΜΟΝΗ ΧΡΟΝΙΑ όπου ο Παναθηναϊκός έφτασε τόσο κοντά σε Final 4 συγκριτικά με τις επόμενες.

Χρειάζεται ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ υπομονή, ηρεμία, ξεκάθαρες κουβέντες, να δουν τα πράγματα όπως είναι και όπως θα ήθελαν να είναι. Προσωπικά πιστεύω ότι με σταθερότητα στο πλάνο και με ηρεμία και χωρίς ταξίδι στα σύννεφα, ο Παναθηναϊκός θα επιστρέψει στο κλαμπ της διεκδίκησης εισιτηρίου για φάιναλ φορ. Αρκεί πρώτα να γίνουν όσα πρέπει ώστε να φαίνεται μια κανονική ομάδα στο γήπεδο.

Αρκεί να συνειδητοποιήσουν όμως ότι αυτό το εισιτήριο, με βάση τα οικονομικά, θα είναι ΥΠΕΡΒΑΣΗ και όχι κάτι απλό και καθημερινό.