Στην άκρη του τούνελ, φαίνεται μια ομάδα

Ο Παναθηναϊκός έχασε πολύτιμο χρόνο, όπως αποδεικνύεται, μέχρι να ληφθούν οι απαραίτητες αποφάσεις τόσο σε ό,τι έχει να κάνει με τον προπονητή όσο και με το έμψυχο δυναμικό.

Αλλά πλέον δεν έχει καμία σημασία να το συζητάμε, όσο το να κοιτάμε μπροστά και τι μπορεί να γίνει. Εχω γράψει πολλές φορές ότι για την φετινή αγωνιστική περίοδο στη Εuroleague, με τον τρόπο που άρχισε και συνεχίζεται, το πιο σημαντικό για τον Παναθηναϊκό είναι να γίνει ομάδα.

Να φύγει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ απ’ αυτή την «ευθεία γραμμή», την ανύπαρκτη ταυτότητα, την μηδενική αντίδραση, την κακή ψυχολογία, την μηδενική αυτοπεποίθηση. Θα είναι μια πολύ σημαντική κατάκτηση, για μένα ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ από το να πάρει την 7η ή την 8ή θέση στα πλέι οφ (γιατί και πάλι, κακά τα ψέματα δεν πρόκειται να πάει πιο μακριά).

Κόντρα στην Εφές, τουλάχιστον στην… άκρη του τούνελ φάνηκε μια ομάδα. Φάνηκσν κάποια βηματάκια όχι μεγάλα αλλά σίγουρα σημαντικά, προόδου και βελτίωσης. Το έχουμε πει πολλές φορές ότι ο Ρικ Πιτίνο δεν είναι ταχυδακτυλουργός, ούτε καταπίνει σπαθιά, αλλά με τον τρόπο που δουλεύει βγάζει μια σιγουριά ότι μπορεί να επαναφέρει την ηρεμία, την λογική και την κανονικότητα στην ομάδα.

Και το βέβαιο είναι ότι κόντρα στην Εφές δεν είδαμε την σούπερ ομαδάρα που θα πάει στο Final 4 και θα τα σαρώσει όλα, όμως σίγουρα παρατηρήσαμε ότι υπάρχει ελπίδα. Όχι για το 7ο ευρωπαϊκό αλλά για να εμφανίζεται ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μια κανονική ομάδα στο παρκέ.

Μια ομάδα με αρχή, μέση και τέλος, που θα «μάχεται», που θα επιμένει και δεν θα χάνει τα μυαλά της όταν πιέζεται από τον αντίπαλο, από τον χρόνο ή από τις συνθήκες. Σίγουρα δεν μπορείς να πεις ότι είναι θετικό το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός απώλεσε μέσα σε 5 λεπτά διαφορά 19 πόντων. Ούτε ότι η Εφές επέστρεψε δύο φορές από διψήφιες διαφορές και απείλησε τον Παναθηναϊκό.

Όμως σίγουρα είναι πολύ καλό το ότι οι «πράσινοι», αυτή την φορά, απέναντι στην πίεση του αντιπάλου, αντέδρασαν. Και όχι μόνο του αντιπάλου αλλά και της ίδιας της… διοργάνωσης, με βάση τα όσα τους έχουν συμβεί φέτος. Η αντεπίθεση της (πολύ καλής) Εφές δεν έφερε πανικό, δεν έφερε διάλυση, αλλά… θυμό και πείσμα.

Ο Παναθηναϊκός απάντησε. Και ειδικά η «απάντηση» στο τελευταίο πεντάλεπτο όταν οι Τούρκοι εξαπέλυσαν την ύστατη αντεπίθεση, ήταν σημάδι ότι η ομάδα ξαναβρίσκει σιγά σιγά την χαμένη ψυχολογία και την αυτοκυριαρχία της. Ο Πιτίνο χτίζει νοοτροπία στον Παναθηναϊκό.

Ας με πείτε «κουραστικό», θα επιμείνω ότι αυτό είναι Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ για τους «πράσινους» αν αναλογιστούμε τι έχει συμβεί, πως έπαιζαν και τι παρουσίαζαν στην διάρκεια της φετινής περιόδου…

Και κάτι τελευταίο: Για τον Νικ Καλάθη δεν υπάρχουν λόγια. Ακόμα κι αν πολλές φορές κρίνεται με βάση το «βαρύ» του συμβόλαιο, ας μην παραγνωρίζουμε τα εξής: Πρώτον, ότι αυτό το συμβόλαιο το βρίσκει ΑΥΡΙΟ όπου θέλει. Δεύτερον, φανταστείτε τον Παναθηναϊκό χωρίς τον Καλάθη.

Στον αγώνα με την Εφές, εκτός της τρομερής του παρουσίας εκτελεστικά και δημιουργικά, ήταν εκείνος που συμπαρέσυρε και συμπαίκτες του στην τελική αντεπίθεση και στην «απαντηση» στην πίεση των Τούρκων. Όπως τον φιλότιμο Τόμας, τον Γκιστ που μετά από καιρό ήταν λιοντάρι, τον εξαιρετικό Παπαπέτρου αλλά και τον Κιλπάτρικ που έδειξε ότι είναι ο παίκτης που πραγματικά «κουμπώνει» ιδανικά με τον Νικ αλλά και με την ομάδα.