Η συνέντευξη Τύπου της ΚΑΕ Παναθηναϊκός δε μας έκανε σοφότερους σε κάτι αλλά υπήρξαν ορισμένες σημαντικές ειδήσεις, σε ό,τι αφορά στο ΟΑΚΑ αλλά και στην Euroleague.
Κατά τα άλλα; Ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να έχει απενεργοποιημένο τον ιδιοκτήτη του και να κινείται με λογική αυτοδιαχείρισης. Το μπάτζετ δε θα ανέβει και πρόθεση είναι να διατηρηθεί ο ελληνικός κορμός. Πρόθεση, έτσι; Μακάρι να επιτευχθεί αλλά κι αυτό είναι ακόμα ένα κομμάτι στην αβεβαιότητα.
Η αλλαγή στα πρόσωπα σε διοικητικές θέσεις δεν αποτελεί είδηση. Σχεδόν κάθε χρόνο συμβαίνει από το 2012 και μετά. Επί της ουσίας, οι «πράσινοι» πάνε στα… ίδια: Έσοδα- έξοδα, με πιθανότητα μικρής αύξησης του μπάτζετ σε περίπτωση που ανοίξουν τα γήπεδα. Συν κάποια έσοδα που θα προκύψουν από τα τυχερά παίγνια.
Το γεγονός ότι θα πρέπει να κινηθούν περισσότερο εύστοχα, είτε υπάρχουν αποχωρήσεις είτε όχι είναι δεδομένο. Διότι θα πρέπει να κινηθούν με συγκεκριμένο πλάνο και όχι για να φτιάξουν ομάδα μιας χρήσεως. Αλλά για να επενδύσουν σ’ αυτή. Το πρόσωπο που πρέπει να δείχνει ο Παναθηναϊκός θα πρέπει απαραιτήτως να περιλαμβάνει και σταθερότητα. Αλλιώς και το «έσοδα-έξοδα» δε θα έχει κανένα νόημα.
Σε ό,τι αφορά το «πωλητήριο» είναι εμφανές ότι η αναφορά σε «ρήτρα εμπιστευτικότητας» με τη μία ξεκόβει οποιαδήποτε ερώτηση ή διευκρίνιση. Οπότε επάνω σ’ αυτό το θέμα οι «πράσινοι» από μόνοι τους σταματούν κάθε κουβέντα. Το σίγουρο είναι ότι με κάποιες παραπάνω κινήσεις μπορεί να γίνει πιο ελκυστικό το project (όπως π.χ με δικό του ΟΑΚΑ και με επιπλέον έσοδα ή salary cap) αλλά και πάλι το ερώτημα είναι το εξής: Εφόσον υπάρξει αυτό το μοντέλο, γιατί να πωληθεί η ΚΑΕ;
Απ’ εκεί και πέρα τα καλά νέα ήταν τα εξής:
Πρώτον, η παραχώρηση του ΟΑΚΑ για τα επόμενα 49 χρόνια προς αποκλειστική χρήση. Αναμφίβολα μιλάμε για πολύ καλό νέο γιατί κάθε ομάδα που έχει δικό της «σπίτι», μπορεί να επενδύσει σε περισσότερα πράγματα. Και φυσικά να «χτίσει» επάνω σ’ αυτό.
Δεύτερον, τα μαντάτα από την Euroleague. Ο Παναθηναϊκός ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ παίζει ενεργό ρόλο με την παρουσία του στο Δ.Σ. Είναι εμφανές ότι έτσι μπορεί να διεκδικήσει και να απαιτήσει κάποια πράγματα. Η στρατηγική είναι προτιμότερη από τις κραυγές. Και σ’ αυτό το κομμάτι έγινε πολύ σημαντικό βήμα. Τα υπόλοιπα περί salary cap ή financial fair play ή «άνοιγμα της πίτας» είναι καλοδεχούμενα. Κι αν ο Παναθηναϊκός πρωτοπορήσει σ’ αυτό θα το έχει πετύχει τεχνοκρατικά και θα του το αναγνωρίσει το ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Αυτός είναι ο σωστός δρόμος.
Τρίτον, η ταπεινότητα του Φραγκίσκου Αλβέρτη και του Δημήτρη Διαμαντίδη. Δύο ανθρώπων που έχουν τεράστια συμμετοχή στο να χτιστεί το πανίσχυρο και «αστραφτερό» brand του Παναθηναϊκού. Η σεμνότητα που βγάζουν θα πρέπει να είναι οδηγός για όλο τον Οργανισμό διότι είναι μέρος της ιστορίας του συλλόγου. Αυτά είναι μαθήματα για αρκετούς…
Γενικά, ειδήσεις υπήρξαν, όχι συνταρακτικές αλλά ενδιαφέρουσες. Δεν υπήρξε «φως» σε τίποτα που να αφορά στο αγωνιστικό κομμάτι. Δεν υπήρξε εξέλιξη στο διοικητικό. Αλλά σε κάποια άλλα ζητήματα, τα μαντάτα που ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΙ δίνουν μια νότα αισιοδοξίας.
Και κάτι τελευταίο που δε μου άρεσε. Και πρέπει να το αναφέρω
Ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού δεν είναι δυνατό να απαντάει σε δήθεν insiders με ψευδώνυμα στο Twitter. Και μάλιστα με επιθετικό ύφος σε άτομα (που ούτε ξέρεις ποιοι είναι και) που γράφουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι. Μα είναι δυνατόν;