Παναθηναϊκός: Τα προβλήματα είναι δικά του όχι των διαιτητών
Ο ρόλος των διαιτητών είναι να σφυρίζουν αυτά που γίνονται στον αγώνα χωρίς να τους απασχολούν οι συνθήκες που υπάρχουν σε κάθε ομάδα. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης
Ναι, ο Παναθηναϊκός δεν έχει την εικόνα που θα ήθελαν πολλοί ούτε και μπορεί κανείς να πει ότι εμπνέει σιγουριά κι ασφάλεια για το μέλλον όταν ουσιαστικά δεν έχει ιδιοκτησία και είναι υπό πώληση.
Επίσης, με βάση τα κριτήρια με τα οποία σφύριζαν οι διαιτητές, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να δικαιολογήσει την παροιμία «όπου φτωχός και η μοίρα του». Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;
Αν θες να το δεις κυνικά, ναι. Αλλά αν θέλουμε να το εξετάσουμε υπό κανονικές συνθήκες, η απάντηση είναι ένα τεράστιο ΟΧΙ. Το ότι ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα χωρίς ιδιαίτερες δυνατότητες αγωνιστικά, περιορισμένες οικονομικά και θολές σε ό,τι αφορά στο μέλλον (λόγω της αποχής του ιδιοκτήτη που έχει βγάλει πωλητήριο) είναι ένα ζήτημα που υφίσταται. Και ίσως να είμαι από τους ελάχιστους που το έχουν θίξει.
Όμως αυτό το πρόβλημα είναι του Παναθηναϊκού, όχι των διαιτητών. Ο ρόλος των τριών ρέφερι είναι να σφυρίζουν όσα γίνονται, αυτά που βλέπουν χωρίς να ενδιαφέρονται από τις συνθήκες που χαρακτηρίζουν κάθε ομάδα. Μπορούμε ακόμα και να ανεχτούμε να παίξει λίγο παραπάνω τον ισχυρό όπως βέβαια να δώσουν μερικά σφυρίγματα έδρας.
Αυτό που έγινε κόντρα στην Αρμάνι Μιλάνο δεν είναι όμως κάτι φυσιολογικό. Είναι εν ψυχρώ «εκτέλεση» κι αποτελεί ντροπή για τους Ράντοβιτς, Κόρτες και Πέτεκ όπως και για ολόκληρη την Euroleague.
Κατ’ αρχήν είναι κάτι το οποίο αγγίζει τον Ολυμπιακό καθώς θα μπορούσε ο καθένας να εκτιμήσει ότι υπάρχει προστασία απέναντι στους Ιταλούς ώστε να διατηρήσουν την 3η θέση.
Κυρίως όμως προκαλεί τεράστια ερωτηματικά για το τι έχουν στο μυαλό τους οι διαιτητές όταν διευθύνουν έναν αγώνα. Το ότι ο Παναθηναϊκός έχει αβεβαιότητα για το μέλλον του είναι ΠΡΟΒΛΗΜΑ της ίδιας της ομάδας, όχι όμως των διαιτητών. Που πρέπει να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
Δεν είναι άλλοθι για εκείνους το ότι ο Παναθηναϊκός δεν είναι όπως θα έπρεπε ή αρμόζει στην ιστορία του.
Αλλά για να είμαστε και ακριβείς, αποδεχόμενοι ότι η ελληνική ομάδα έχει δικαίως φρικτά παράπονα για τη διαιτησία (αφού μιλάμε για αλλοίωση αποτελέσματος) αυτό το ρεζιλίκι δεν αποτελεί και άλλοθι για τον Παναθηναϊκό.
Που πέρα από τις δύσκολες συνθήκες με την ευθύνη της ιδιοκτησίας βέβαια που δε δίνει λύση έχοντας μπροστά τη λέξη «πώληση», δεν έχει κάνει ορθολογικές κινήσεις στο ρόστερ ούτε και σωστή διαχείριση. Αυτά τα έχουμε επισημάνει και δε θα τα σβήσει τίποτα, ανεξάρτητα από το ότι θα μπορούσαν να έχουν νικήσει τους Ιταλούς. Επιστρέφουμε δηλαδή στο ότι οι διαιτητές δεν έχουν καμία δουλειά να ασχολούνται με τίποτε άλλο πλην του αγώνα.
Κάθε «επόμενη μέρα» όμως φέρνει τον Παναθηναϊκό απέναντι στο μέλλον του. Το εγγύς τουλάχιστον καθώς το μακρινό είναι μεγαλύτερη κουβέντα.
Και τι σημαίνει αυτό; Ότι μια κατάφωρη διαιτητική αδικία δε θα σβήσει τα υπόλοιπα λάθη που αφορούν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ την ομάδα.
Ο Παναθηναϊκός είχε πολύ περισσότερη ενέργεια και διάθεση απ’ ότι στον αγώνα με την Ζαλγκίρις κι εδώ είναι το πρώτο ερώτημα: Γιατί δεν έπαιξε έτσι και κόντρα στην ουραγό της βαθμολογίας που ήρθε στο ΟΑΚΑ και πέτυχε με παρέλαση 29 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο;
Όπως επίσης, προσωπικά (και με όλο το σεβασμό στο Δημήτρη Πρίφτη) εξακολουθώ να θεωρώ μεγάλο λάθος του Παναθηναϊκού που σε αγώνες όπως αυτός με την Αρμάνι δεν παίρνουν χρόνο, ρόλο, αποφάσεις, ο Μαντζούκας και ο Χουγκάζ. Και θα είχα την ίδια άποψη ακόμα κι αν το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό.
https://youtu.be/Jnvgby2_Afo
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
