Ο Παναθηναϊκός είχε σαφώς καλύτερο αγωνιστικό πρόσωπο στο Μόναχο αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί… παυσίπονο.
Το ότι ο Παναθηναϊκός δεν παρουσίασε το κακό πρόσωπο του Κάουνας ή του Βελιγραδίου ασφαλώς και το δεχόμαστε. Το ότι δεν κατάφερε, όμως, να νικήσει έναν αγώνα όπου είχε τον έλεγχο στη μεγαλύτερη διάρκειά του, είναι σίγουρα θέμα συζήτησης.
Η «τρικυμία» που έπιασε τους «πράσινους» στα κρίσιμα τελευταία λεπτά, ομολογουμένως και είναι ενδεικτική της κατάστασης. Δεν υπάρχει (κατά την ταπεινή μου άποψη) κανένας… δικός σου αγώνας που τον πετάς στα σκουπίδια, με βάση τα κλισέ. Δικός σου αγώνας είναι αυτός που τον αρπάζεις αφού σου δίνεται η ευκαιρία.
Προσέξτε.
Με 2’28’’ για το τέλος του αγώνα ο Παναθηναϊκός έβγαλε υπέροχη φάση και συνεργασία του Μέικον με τον Παπαγιάννη που κατέληξε σε κάρφωμα του διεθνή σέντερ.
Ήταν για όλους μια ένδειξη (σε κρίσιμο σημείο άλλωστε) ότι οι «πράσινοι» είχαν μυαλό, είχαν συγκέντρωση και θα «χτυπούσαν» τη Μπάγερν όπως έπρεπε.
Ακολούθησε μια λάθος απόφαση των διαιτητών, 2’06’’ πριν το τέλος. Η μπάλα έφυγε εκτός καθαρά από τα χέρια του Χάντερ αλλά η κατοχή δόθηκε στους γηπεδούχους.
Το άστοχο τρίποντο του Λούτσιτς όμως έφερε επιθετικό ριμπάουντ από τον Γουόλντεν και καλάθι από τον Χάντερ.
Η Μπάγερν μείωσε στο καλάθι και 46’’ πλέον για τη λήξη, και ο Μέικον έκανε κακή πάσα προς τον Παπαπέτρου. Η Μπάγερν έχασε την επίθεση αλλά και ο Οκάρο Γουάιτ έχασε δύο βολές.
Ο Λούτσιτς ευστόχησε σε τρίποντο πάνω στην άμυνα του Μέικον. Ο οποίος θέλησε να πάρει την ευθύνη του τελευταίου σουτ που δεν ήταν κακό αλλά δε βρήκε στόχο.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Στο δεύτερο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός έπεσε στα 11/26 σουτ (από τα 16/25 του πρώτου μέρους) ενώ είχε 6 ασίστ για 5 λάθη (έναντι 10/4 αντίστοιχα στο πρώτο εικοσάλεπτο).
Κι από τους 44 πόντους στους 34. Τα ριμπάουντ ήταν το μεγάλο πρόβλημα. Οι «πράσινοι» είχαν 16 έναντι 9 στο πρώτο μέρος. Οι γηπεδούχοι είχαν 22 έναντι 11 της ελληνικής ομάδας στο δεύτερο.
Η πεντάδα που άλλαξε το ρυθμό του αγώνα στο πρώτο μέρος (Μέικον, Σαντ Ρος, Παπαπέτρου, Κασελάκης, Έβανς) αποδείχθηκε δυσλειτουργική στην επανάληψη, όταν εμφανίστηκε στο παρκέ.
Σε 3’21’’ συμμετοχής είχε επιμέρους σκορ 1-8 όταν η Μπάγερν μείωσε σε 59-60 στο τέλος της 3ης περιόδου. Σε περίπου αντίστοιχο διάστημα στο πρώτο μέρος (3’11’’) είχε επιμέρους σκορ 9-4.
Τα 12 επιθετικά ριμπάουντ της Μπάγερν της προσέφεραν 13 πόντους. Κι όλα αυτά μαζί συνετέλεσαν σε ακόμα μια ήττα του Παναθηναϊκού. Στο αρνητικό σερί των 5 αγώνων που όμοιό του δεν είχε ποτέ στην Euroleague.
Με τον Έβανς στη θέση «5» ο Παναθηναϊκός βρήκε λύσεις. Τα 14’11 του έμπειρου Αμερικανού ήταν στη θέση «5» και στα 10’32’’ είχε παρτενέρ τον Κασελάκη (στα υπόλοιπα 3’39’’ τον Οκάρο Γουάιτ).
Στο πρώτο μέρος το σχήμα αυτό έδωσε συνολικά επιμέρους σκορ 27-14 στην ελληνική ομάδα. Στο δεύτερο, όπως προαναφέραμε, ήταν στο 1-8.
Η είσοδος του Μποχωρίδη στο πρώτο μέρος έδωσε καλή λειτουργία στην ελληνική ομάδα. Τότε άνοιξε το rotation και ο Πρίφτης πήρε σκορ από εννέα παίκτες. Στο δεύτερο μέρος οι Κασελάκης- Έβανς δεν πέτυχαν πόντο ενώ ο Μποχωρίδης δε χρησιμοποιήθηκε (είχαν σκοράρει στο πρώτο εικοσάλεπτο).
Εδώ όμως υπάρχει ακόμα ένα ζήτημα.
Το ότι ο Παναθηναϊκός ήταν βελτιωμένος συγκριτικά με προηγούμενους αγώνες δεν το αμφισβητεί κανείς. Όποιος μείνει μόνο σε αυτό, όμως, έχει χάσει την ουσία.
Στο τέλος ήταν φανερό για ακόμα μια φορά το έλλειμμα προσωπικότητας ίσως κι εμπειρίας σε αυτό το επίπεδο. Η πίεση είναι πολύ μεγάλη και όσο οι ήττες πληθαίνουν τόσο θα αυξάνεται.
Το ξέσπασμα του Μέικον, του παίκτη από τον οποίο δε μπορεί κανείς να έχει παράπονο, δείχνει παράπονο αλλά και φιλοδοξία μαζί. Είναι ένας ρούκι στην Euroleague που δε φοβάται να πάρει την ευθύνη και κάνει εξαιρετική χρονιά.
Όμως υπό αυτές τις συνθήκες ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει να «χάσει» και τον Μέικον. Το ερώτημα είναι πολύ απλό μεν αλλά η απάντηση είναι δύσκολη: Οι «πράσινοι» θα κυλήσουν έτσι στη σεζόν ή υπάρχει ενδεχόμενο ενίσχυσης;
Μπορούν να γίνουν οι απαραίτητες «ενέσεις» ποιότητας και προσωπικότητας (στην περιφερειακή γραμμή) που θα δώσουν επιπλέον στήριγμα στην ομάδα; Και μαζί αγωνιστική και ψυχολογική ενίσχυση.
Ο Πρίφτης προτίμησε να πάει στον αγώνα με το rotation του ΣΕΦ. Ο Φερέλ και ο Φλόιντ δεν αγωνίστηκαν οπότε υπό αυτό το πρίσμα (του επερχόμενου ντέρμπι) έχει μια λογική.
Το θέμα με τον Φερέλ ακόμα δεν έχει απαντηθεί πάντως (σε 5 αγώνες έχει 7’59’’ κατά μέσο όρο και δύο DNP με Ούνικς Καζάν και Μπάγερν) ενώ ο Φλόιντ είναι ξεκάθαρο πως δεν «κολλάει» στο σύστημα. Και όσο περνά ο καιρός τόσο και δεν καταλαβαίνουμε γιατί αποκτήθηκε.
Σε κάθε περίπτωση μετά από (κάθε) ήττα δε σε παρηγορεί ότι… θα μπορούσες να νικήσεις. Ίσα- ίσα αυτό θα έκανε μεγαλύτερη την ανάγκη της αυτοκριτικής.