Το ότι ο Παναθηναϊκός βαδίζει σε λάθος δρόμο είναι κάτι που το βλέπουν όλοι ενώ όσοι επιμένουν να το αποφεύγουν τότε θα απέχουν συνειδητά από την αλήθεια.
Και το πρόβλημα δεν είναι απλώς ότι ο Παναθηναϊκός έχει γίνει κομπάρσος αγωνιστικά στην Euroleague. Σε τελική ανάλυση η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της (όπως συνήθιζε να λέει ο αλησμόνητος, Θανάσης Γιαννακόπουλος) και ισχύει για όλους. Μόνο που όταν είσαι στα κάτω, θα πρέπει να υπάρχει ένα εχέγγυο ώστε να πιστέψεις ότι θα σηκωθείς.
Αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που βαδίζει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Με περισσότερη (για να μην πούμε ολοκληρωτική) προσοχή στο επικοινωνιακό με τα αποτελέσματα ακόμα κι εκεί να είναι εξαιρετικά αμφίβολα. Κι εδώ δεν έχει να κάνει με την… καραμέλα των «τουιτεράδων ανώνυμων κι επώνυμων» (αποτελεί το νέο ατράνταχτο… επιχείρημα) αλλά με στοιχεία που δεν αμφισβητούνται.
Μια μια κατάσταση που αρχίζει από το διοικητικό και ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ αγγίζει κι επηρεάζει το αγωνιστικό τμήμα, ο Παναθηναϊκός φθίνει. Ασχολούνται με πράγματα που δε θα έπρεπε ενώ υπάρχει μια ομάδα που πρέπει να προστατευτεί, να καλυφθεί, να θωρακιστεί. Διότι κακά τα ψέματα, η ομάδα είναι η βιτρίνα ενός Οργανισμού. Είναι πάνω απ’ όλους κι απ’ αυτήν εξαρτώνται τα πάντα.
Είτε νικά είτε δε νικά θα πρέπει να βγάζει μια καλή εικόνα (όχι μόνο αγωνιστικά αλλά συνολικά) προς τα έξω.
Θα τα πάρουμε ένα ένα τα πράγματα με τη σειρά. Αγωνιστικά και μη
Ο Παναθηναϊκός εκτός έδρας
Μακριά από το ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός μετρά πληγές. Φέτος έχει 0-5, πέρυσι τελείωσε με 3-14 αλλά με πέντε συνεχόμενες εκτός έδρας ήττες. Την περίοδο 2019-2020 ήταν στο 4-9 (μέχρι την διακοπή λόγω COVID-19) αλλά και πάλι είχε καταγράψει στο τέλος πέντε σερί ήττες μακριά από το ΟΑΚΑ.
Ήδη μετρούν οι πράσινοι 10 συνεχόμενες εκτός έδρας ήττες. Για τελευταία φορά νίκησαν εκτός έδρας στις 5 Φεβρουαρίου του 2021 και συγκεκριμένα τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ με 88-77.
Δε ξέρουμε αν αυτή η νίκη ήταν… καταραμένη αλλά από τότε ο Παναθηναϊκός έχει 0-10 εκτός έδρας και 4-14 συνολικά στην Euroleague. Κάτι που δεν το λες, ομολογουμένως και τόσο κολακευτικό.
Ακόμα χειρότερη γίνεται η κατάσταση αν δούμε το μέσο όρο στην άμυνα του Παναθηναϊκού εκτός έδρας αλλά και στο μέσο όρο της σε βάρος του διαφοράς.
Φέτος με το ρεκόρ στο 0-5, ο Παναθηναϊκός πετυχαίνει 65,5 πόντους μακριά από το ΟΑΚΑ και δέχεται 80,3. Ο μέρος όρος της διαφοράς είναι στο -14,8, ο χειρότερος συντελεστής που είχε ποτέ.
Πέρυσι, με το ρεκόρ στο 3-14, οι πράσινοι δέχονταν 87,23 πόντους και πετύχαιναν 76,6 εκτός έδρας. Ο μέσος όρος της διαφοράς ήταν στο -11,9!
Την περίοδο 2019-2020 ο Παναθηναϊκός έφτασε το ρεκόρ του εκτός έδρας στο 4-9 πριν τη διακοπή λόγω της πανδημίας. Μάλιστα ενώ βρισκόταν στο 4-4 έκανε πέντε σερί ήττες. Με την άμυνά του να αποτελεί το χειρότερο σημείο του: Παθητικό στο 88,8 κατά μέσο όρο εκτός έδρας κάτι που εξαφάνιζε την αντίστοιχη επίθεση των 84,6! Μέσος όρος διαφοράς στο -3,2… Αλλά η άμυνα έκανε τη σε βάρος του διαφορά.
Η κατάσταση εκτός έδρας γίνεται ακόμα χειρότερη στα PlayOffs όπου δε συμμετείχε πέρυσι για πρώτη φορά στην ιστορία του. Ο Παναθηναϊκός έχει να νικήσει εκτός έδρας σε αυτή τη διαδικασία από το 2013!!! Από τότε (είχε νικήσει στην έδρα της Μπαρτσελόνα) μετρά 13 συνεχόμενες εκτός έδρας ήττες. Κι επίσης ένα συνολικό 4-20 στα PlayOffs. Ταλαιπωρία…
Και να σκεφτείς ότι κάποτε η άμυνα ήταν το δυνατό σημείο!
Πιο πάνω έγινε λόγος για την άμυνα του Παναθηναϊκού. Που αποτελούσε κάποτε το δυνατό του σημείο. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση είναι απελπιστική και η άμυνα αποτελεί το αδύνατο σημείο του. Πως έγινε αυτό;
Είναι δεδομένο ότι ο Παναθηναϊκός απώλεσε πλήρως την αγωνιστική του ταυτότητα. Και κυρίως μπλέχτηκε με τις τόσες αλλαγές προπονητών και παικτών που ελάχιστα έδεναν μεταξύ τους. Ουσιαστικά είναι μια ομάδα που δεν κατάφερε να αφήσει στίγμα. Με τον Πασκουάλ είναι αλήθεια ότι κάτι πήγε να γίνει αλλά όσο περνά ο καιρός, τόσο αποδεικνύεται ότι ο Παναθηναϊκός έκανε μεγάλο λάθος που δε στήριξε αυτόν τον άνθρωπο ακόμα περισσότερο. Ο Πιτίνο έμεινε ελάχιστα για να κριθεί αν και σίγουρα η παρουσία του ωφέλησε ώστε να γίνουν ΠΟΛΥ ΦΑΝΕΡΑ κάποια πράγματα.
Αμυνα λοιπόν… Φέτος ο Παναθηναϊκός έχει τη δεύτερη χειρότερη στην Euroleague. Όπως και πέρυσι αλλά και πρόπερσι. Φέτος το παθητικό του είναι στο 80,3, πέρυσι στο 83,9 και πρόπερσι στο 86,7! Είναι ξεκάθαρο ότι αυτά δεν αποτελούν τίτλο τιμής για μια ομάδα που φέτος θα πόνταρε επάνω σ’ αυτό και κάποτε είχε την καλύτερη αμυντική παρουσία στη διοργάνωση
Ο Παναθηναϊκός φέρνει προπονητές για να τους διώχνει!
Το θέμα των προπονητών είναι από τα πλέον πονεμένα των τελευταίων ετών. Από την ημέρα που έφυγε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και μετά ο Παναθηναϊκός δεν παρουσιάζει απολύτως καμία σταθερότητα στη σκέψη του σε ό,τι αφορά στον πάγκο του.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης που διαδέχτηκε τον Ομπράντοβιτς έγινε ένας προπονητής ο οποίος κάνει τη διαδρομή Παναθηναϊκός- Περιστέρι… Κάποιοι άλλοι με βαριά ονόματα δεν ευδοκίμησαν για διάφορους λόγους.
Έχουμε και λέμε:
Πεδουλάκης- Αλβέρτης- Ιβάνοβιτς- Μανωλόπουλος-Τζόρτζεβιτς- Πεδουλάκης-Πασκουάλ-Πιτίνο-Πεδουλάκης- Πιτίνο-Βόβορας-Κάτας και Πρίφτης!
Είναι σα να… πονάει το κεφάλι σου! Κάποιοι ήταν υπηρεσιακοί, κάποιοι απολύθηκαν, ο Πιτίνο αποχώρησε! Σε καμία περίπτωση, όμως, όλα τα παραπάνω δεν κολακεύουν έναν Οργανισμό που μόνο σταθερότητα δεν εμπνέει.
Να ήταν όμως, μόνο εκεί. Και δεν έχει να κάνει μόνο με την αποχώρηση του Μάνου Παπαδόπουλου έστω κι αν δε φανταζόμασταν ποτέ το συγκεκριμένο άνθρωπο, εκτός Παναθηναϊκού.
Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης για παράδειγμα, από το 2012 και μετά έχει γίνει ασίσταντ team manager, team manager, προπονητής, διευθυντής ακαδημιών, general manager… Με λίγα λόγια ακόμα και σε ένα βαρύ κεφάλαιο, αναζητείται σταθερός ρόλος.
Αν δεν υπάρχει σταθερότητα κάπου δε μπορεί να υπάρχει και ηρεμία.
Για να καταλήξουμε: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΦΤΑΙΕΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ. Και σε τελική ανάλυση αν τόσες επιλογές προπονητών ήταν αποτυχημένες τότε εκείνος που επέλεξε σαφώς κι έχει λανθασμένο κριτήριο!
Αλήθεια, ξέρει κανείς τι στόχο έχει για φέτος ο Πρίφτης πέρα από το… να παραμείνει η ομάδα αξιοπρεπής; Αυτό, δηλαδή, θα πάει να πει σε παίκτη που θέλει να προσεγγίσει;
Μπάτζετ που φούσκωνε, ξεφούσκωνε χωρίς πλάνο και χωρίς προοπτική
Το χειρότερο για τον Παναθηναϊκό ήταν ότι δεν κατάφερε να χτίσει κάτι καλό, σε ένα σταθερό κορμό. Κάτι που θα μπορούσε να έχει γίνει με προγραμματισμό και πλάνο. Ο Παναθηναϊκός είχε τη μεγάλη ευκαιρία να παρουσιάσει ένα αξιοζήλευτο ρόστερ, με παρόν, με μέλλον, με προοπτική. Είχε παίκτες ποιοτικούς, έμπειρους, με προοπτική.
Όμως, κακά τα ψέματα, ήταν λίγο συζητήσιμη η στρατηγική του, πολύ περισσότερο η οικονομική του πολιτική. Βεβαίως όλοι αναγνωρίζουν ότι από το 2012 και μετά, τα οικονομικά άλλαξαν. Ούτε και μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον επειδή δε σκορπάει παραπάνω εκατομμύρια αλλά δε μπορείς να κάνεις και κουμάντο στην τσέπη κανενός.
Απ’ εκεί και πέρα όμως, μιλάμε για μια ακατανόητη πολιτική. Που τη μια το μπάτζετ χαλάρωνε, την άλλη εκτοξευόταν, την άλλη μειωνόταν δίκην μιας ελληνοποίησης που ποτέ δεν έγινε (ούτε και υπήρχε). Μετά ξαναφούσκωνε με στόχο το φάιναλ φορ, μετά ξανακατέβαινε και όταν έρχονταν ήττες (και δεν απολυόταν ο προπονητής) γίνονταν δαπανηρές μεταγραφές.
Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός παρουσίαζε την εικόνα μιας ομάδας ευκαιριακής, χωρίς ουσιαστικό πλάνο. Κάποια στιγμή η νίκη επί του Ολυμπιακού έγινε αυτοσκοπός για μια ομάδα που είχε μάθει να παίζει σε άλλο επίπεδο. Και μέσα στη λογική του παραλόγου ότι αρκεί η νίκη επί του Ολυμπιακού αλλά και ο… υποβιβασμός του, ο Παναθηναϊκός έχανε τη νοοτροπία του, περιόριζε το επίπεδό του, χαμήλωνε τον πήχη του!
Πλέον η μάχη με τον Ολυμπιακό είχε γίνει… προσωπική υπόθεση κι απόλυτο επικοινωνιακό εργαλείο.
Στο τέλος, το μπάτζετ περιορίστηκε στα απολύτως απαραίτητα μετά τα φουσκώματα/ξεφουσκώματα!
Το θέμα της ιδιοκτησίας είναι το πλέον σημαντικό
Ας μη γελιόμαστε. Θα πρέπει να υπάρχει διοικητική σταθερότητα σε μια ομάδα καθώς αυτό δίνει σιγουριά. Ο Παναθηναϊκός έχει ιδιοκτήτη ο οποίος όμως αποφάσισε να αποχωρήσει. Δικαίωμά του. Με την ένσταση όμως ότι ο Παναθηναϊκός έφτασε ψηλά επειδή δε λειτουργούσε με την έννοια μιας επιχείρησης αλλά κυρίως επειδή συνδύαζε το συναίσθημα με τον επαγγελματισμό. Αυτό είχαν καταφέρει ΜΕ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος.
Και δήλωσε επίσης ότι μέχρι να βρεθεί αγοραστής, η ομάδα θα πηγαίνει σε έσοδα- έξοδα.
Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το έσοδα- έξοδα σε βάζει σε μια λογική ορθολογισμού, αρκεί όμως να έχεις πλάνο και όραμα. Διότι έτσι θα προχωρήσεις και θα πείσεις (κυρίως) και τους υπόλοιπους να στηρίξουν το πλάνο σου.
Στον Παναθηναϊκό που έχετε μπροστά σας βλέπετε κάποιο πλάνο;
Αν υπήρχε πλάνο θα βλέπαμε παίκτες με προοπτική και ξεκάθαρη φιλοσοφία. Αλλά τι να τάξεις σε κάποιον όταν τα πάντα (στο ιδιοκτησιακό) είναι ρευστά; Σε μια νορμάλ κατάσταση θα επεδίωκες να κλείσεις τον Μήτογλου από πέρυσι και όχι να τον χάσεις χωρίς να πάρεις σεντ! Αλλά τι να του έλεγες σε μια υπό πώληση εταιρεία ως αντιπρόταση στην προσφορά από την Αρμάνι που στοχεύει στο φάιναλ φορ;
Για να καταλήξουμε
Ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα μπερδεμένη. Με την κατάσταση να αρχίζει από ψηλά και (φυσιολογικά) να μεταφέρεται στην ομάδα. Είναι ένας Οργανισμός που δεν έχει σταθερότητα, που κανείς δε ξέρει τι θα γίνει του χρόνου (για παράδειγμα) που δεν έχει ένα σημείο αναφοράς.
Για να αλλάξει ρότα, θα πρέπει πρωτίστως να σταματήσει η επένδυση στο επικοινωνιακό (και με τόσο λάθος τρόπο) και να μετατεθεί στην ουσία. Ρεαλιστικά, ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή, θέλει φροντίδα, αγάπη και μαζί ένα τεχνοκρατικό πλάνο που θα εξασφαλίσει όχι μόνο τη βιωσιμότητά του αλλά και το μέλλον του.
Κι αυτό για να έχουν κάτι να παρουσιάσουν. Σε παίκτες, σε χορηγούς, στον κόσμο. Τώρα, τι ακριβώς παρουσιάζουν πέρα από επίκληση στο συναίσθημα, σε παλιές ιστορίες και σε… εναντίωση αν κάποιος ΤΟΛΜΗΣΕΙ να έχει διαφορετική άποψη;
Όσο φθείρεται το brand τόσο θα δυσκολεύουν τα πράγματα. Διότι ο χρόνος πάει μπροστά, δε γυρίζει πίσω.