Ο Παναθηναϊκός δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την Εφές ούτε σε ποιότητα, ούτε σε ποσότητα ή ικανότητες αλλά και στους στόχους που μπορεί να διεκδικήσει κάθε ομάδα.
Τόσο μπορεί ο Παναθηναϊκός και τόσο έπαιξε. Ούτε υποτιμητικά το αναφέρω ούτε και ιδιαίτερα σκληρή ή άδικη είναι η κριτική. Αντιθέτως είναι μια ρεαλιστική προσέγγιση της κατάστασης με βάση τις ικανότητες των δύο ομάδων.
Για την ακρίβεια είναι σα να ξαναζωντανεύει το παρελθόν μπροστά μας αλλά με τις ομάδες να έχουν αλλάξει φανέλες. Σα να γυρίζουμε π.χ στο 2007 όταν ο Παναθηναϊκός σάρωσε την Εφές 84-57, στο Top16 και στο δρόμο για την κατάκτηση του (4ου) ευρωπαϊκού τροπαίου. Τότε που όλοι ήξεραν, όπως και οι παίκτες της Εφές ότι ο αγώνας δεν ήταν στα δικά τους χέρια. Αντίθετα ήταν εξάρτηση της διάθεσης και της βραδιάς στην οποία θα βρισκόταν ο Παναθηναϊκός.
Ο αγώνας στο «Σινάν Ερντέμ» ήταν ακριβώς έτσι. Με την Εφές να ξεκλειδώνει την άμυνα του Παναθηναϊκού πολύ εύκολα όπως δείχνουν και τα 23/33 δίποντα (κοντά στο 70%). Κι όταν στην τελευταία περίοδο μπήκαν και τα τρίποντα, το σκορ «άνοιξε» και σε χρόνο μηδέν έφτασε στο +20. Μέχρι το 30’ η Εφές είχε 4/16 τρίποντα. Στην τελευταία περίοδο έκανε 5/6. Τέλος…
Οι Τούρκοι είχαν 85 πόντους με μόλις… τρεις στο ανοιχτό γήπεδο, με διπλάσιες ασίστ από λάθη και σίγουρα είναι μια ομάδα που χαίρεσαι να τη βλέπεις. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ο Παναθηναϊκός απέναντι σε μια ομάδα που πλέον μετρά 13 νίκες στους τελευταίους 16 αγώνες της ήταν να παρακολουθεί εξ αποστάσεως. Τίποτα παραπάνω. Η Εφές ήταν ανώτερη και σίγουρα οι «πράσινοι» με το φετινό τους ρόστερ ούτε να την απειλήσουν μπορούν ούτε και να την «κοιτάξουν στα μάτια».
Πως είπαμε παραπάνω; Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω πιθανότατα να ξαναδούμε τον ίδιο αγώνα αλλά με τα «πράσινα» θα είναι η ομάδα που θα ελέγχει πλήρως τον αγώνα. Αυτή είναι η αλήθεια. Πικρή μεν αλλά… αλήθεια.