Παναθηναϊκός: Το θέμα δεν είναι η ήττα αλλά ότι αναζητείται στόχος

Ο Παναθηναϊκός έδειξε ότι είναι τρωτός κι εντός συνόρων. Καμία έκπληξη, αναμενόμενο, το γνωρίζαμε. Όμως το πρόβλημα είναι σαφώς μεγαλύτερο από το ότι ηττήθηκε στο Λαύριο. Κι εδώ κρύβεται όλη η ουσία.

Κι άλλες φορές κατά το παρελθόν ο Παναθηναϊκός γνώριζε ήττες στο ελληνικό πρωτάθλημα. Έχει χάσει και στην Λάρισα από την Ολύμπια και στην Πάτρα από την Ολυμπιάδα και στην Κοζάνη από τον Μακεδονικό. Έχει ηττηθεί εντός έδρας από το Μαρούσι. Ήταν άλλες οι εποχές. Γνώριζες ότι η δυναμική της ομάδας ήταν τέτοια που θα αντιδρούσε. Κάπως έτσι γεννήθηκε και ο «μύθος» των… τεχνητών κρίσεων του Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Ακόμα και στην πολύ δύσκολη σεζόν 2012-2013, θα θυμάστε ότι ο Παναθηναϊκός άρχισε τη σεζόν με ήττα από τον Ίκαρο στην Γλυφάδα και κατόπιν από την Χίμκι στο ΟΑΚΑ. Τι συνέβη; Μα έγιναν διορθωτικές κινήσεις. Οι «πράσινοι» άλλαξαν παίκτες, άλλαξαν το προφίλ τους, διαμόρφωσαν άλλου είδους δυναμική. Πήραν το νταμπλ στην Ελλάδα και βρέθηκαν πιο κοντά στο φάιναλ φορ από ποτέ άλλοτε την τελευταία 8ετία.

Τώρα όμως τι θα γίνει; Εντάξει, ηττήθηκε από το Λαύριο κι αυτό το είδαν όλοι. Δεν μπορεί να προκριθεί στην οχτάδα της Euroleague κι αυτό είναι προφανές και δε συνιστά έκπληξη. Δε διαθέτει τη δυναμική για να παίξει στα πλέι οφ, αλλά όλοι γνώριζαν από την αρχή ότι αυτή η σεζόν, χωρίς τα χρήματα της οικογένειας Γιαννακόπουλου θα είναι δύσκολη,

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτή η σεζόν θα είναι μεταβατική. Είναι όμως; Αυτό σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Κι εδώ κρύβεται όλη η ουσία. Διότι η ήττα από το Λαύριο δεν είναι τίποτα, αντιθέτως το να μην υπάρχει καθαρός στόχος αποτελεί τεράστιο πρόβλημα.

Αν δεχτούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι οι «πράσινοι» θέλουν ν’ αρχίσουν ν’ αναδεικνύουν τον ελληνικό κορμό, τότε θα προτιμούσαμε να βλέπουμε λιγότερο… Μπεντίλ και περισσότερο Μήτογλου με Παπαγιάννη. Εκτός αν κάποιος πιστεύει ότι ο ξένος με τη μικρότερη συμμετοχή πέρυσι, φέτος είναι «μεταμορφωμένος» και σε άλλο επίπεδο.

Αν θέλουν ν’ αναδείξουν ελληνικό κορμό τότε ΚΑΚΩΣ ψάχνουν για point guard. Να βάλουν τον  Καλαϊτζάκη στην εξίσωση, να πάνε τον Σαντ Ρος στο «3» να το μοιράζεται με τον Παπαπέτρου και να σταματήσει το ανέκδοτο με τον Κουβανό στο «1». Διότι ούτε πλέι μέικερ είναι ούτε κι εξυπηρετεί η χρησιμοποίησή του εκεί σε κάτι. Τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον.

Αν θέλουν ν’ αναδείξουν τον ελληνικό κορμό και να προοδεύσει ταυτόχρονα η ομάδα τότε ας πάρουν ένα κανονικό sg αντί του Φόστερ γιατί πολύ απλά φτάσαμε στον Ιανουάριο. Και ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να περιμένει άλλο τον Φόστερ. Αν δεν υπάρχουν χρήματα, τότε απλά ας μείνει στην άκρη για να παίξει ο Καλαϊτζάκης.

Το βέβαιο είναι ότι δε στέκει ως επιχείρημα ή ως πλάνο το να βρίσκεται στον πάγκο ο Καλαϊτζάκης των 21 ετών και της προοπτικής και να καταργείται η λογική με τον Σαντ Ρος στο «1». Και να υπάρχει αναμονή στον Φόστερ εδώ και τόσο καιρό…

Στο κάτω- κάτω πόσο χειρότερο θα ήταν το ρεκόρ του Παναθηναϊκού στην Euroleague με περισσότερη συμμετοχή του Καλαϊτζάκη;

Κι αν θέλουν, τέλος, ν’ αναδείξουν τον ελληνικό κορμό, τότε ας αρχίσει να παίρνει χρόνο στην Euroleague ο Μαντζούκας. Η όντως μεγάλη επένδυση του Παναθηναϊκού. Δεν έχει νόημα να παρακολουθεί από τη στιγμή που ακόμα τουλάχιστον δεν μπορεί να παίξει στην Basket League. Όπως αποκαλύψαμε πρώτοι και διάφορα «φερέφωνα» απαντούσαν ότι δίνει άδεια ο… ΕΣΑΚΕ για κάτι που αφορά κανονισμό της ΕΟΚ. (Να δούμε πότε θα ξεπεραστεί κι αυτό με τους αυτόκλητους υπερασπιστές που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα)

Για τον Παναθηναϊκό, ειδικά αυτή τη σεζόν δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν θα κατακτήσει τίτλους. Σημασία έχει να δείξει ότι υπάρχει μέλλον. Ότι υπάρχει ελπίδα. Και με το δρόμο στον οποίο βαδίζει, δε φαίνεται κάτι τέτοιο. Κι ας κάνει ο Παπαγιάννης δέκα step up.