Παράγουμε περισσότερα βραβεία απ’ όσα μπορούμε να καταναλώσουμε

Οι εποχές τρέχουν, πολλά αλλάζουν κι εφόσον θέλεις βραβεία προκειμένου να διαφημίσεις τον εαυτό σου, δεν υπάρχει πρόβλημα.

Βραβεία υπάρχουν λοιπόν. Διαθέσιμα, από πρόθυμους «manager» (όχι και τόσο τυχαία τα εισαγωγικά) προκειμένου να εξυπηρετήσουν όχι μόνο τη ματαιοδοξία σου αλλά και την «προώθησή» σου! Τουλάχιστον έτσι σου λένε διότι ουσιαστικά ισχύει το πρώτο. Με το αζημίωτο φυσικά.

Κι επειδή τα τελευταία χρόνια απονέμονται σωρηδόν βραβεία σε διάφορες κατηγορίες, μπήκαμε στον πειρασμό να το ψάξουμε λίγο το θέμα. Δε θα σας πούμε ψέματα, η απονομή του βραβείου στον Κώστα Μπακογιάννη από μια πλατφόρμα αμφιβόλου προέλευσης και κύρους, αλλά με φανταχτερό περιτύλιγμα, μας έβαλε σε σκέψεις. Χωρίς βέβαια να πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητα τέτοια περίπτωση κι αυτή του Δημάρχου Αθηναίων.

Κατ’ αρχήν, τι ονομάζουμε Vanity Award; Σε ελεύθερη μετάφραση είναι Βραβείο Ματαιοδοξίας (ή αλλιώς «τρόπαιο προς πώληση»). Πρόκειται για ένα βραβείο το οποίο αγοράζει ο αποδέκτης προκειμένου να παρουσιάσει μια ψευδεπίγραφη τιμητική διάκριση. Οι υποψηφιότητες για εκδόσεις βιογραφιών ή ειδικές συνδρομές ή ακόμα και για βραβεία γενικώς μπορεί να έχουν μια δέσμευση την οποία ο «επίδοξος» τιμώμενος θα κληθεί να πληρώσει.

Σε γενικές γραμμές οι αρχές λειτουργίας τους είναι οι εξής:

Δέχεσαι ένα mail (ή ενίοτε τηλεφώνημα, αν έχουν τα στοιχεία του), αυτοπαρουσιάζονται ως ένας διεθνούς φήμης Οργανισμός, συχνά Εκδοτικός με business έντυπα για να έχει τόσο την κάλυψη και το κύρος όσο και τα  «μέσα» που θα σου πουλήσουν στο «marketing» πακέτο τους. Σε ενημερώνουν οτι η εταιρία σου είναι shortlisted στα (οποιαδήποτε) βραβεία.

Συνήθως συνοδεύουν την online παρουσία τους με μεγαλοπρεπείς φωτογραφίες από λαμπερές τελετές απονομής σε glamorous χώρους, σμόκιν, εντυπωσιακά βραβεία κτλ.

Αν βέβαια σκάψεις λίγο βαθύτερα, π.χ. στο LinkedIn που είναι το κατ’εξοχήν business social network ή ακόμη και στο Google, τα βραβεία τους έχουν μηδενική ως ελάχιστη παρουσία και δημοσιότητα πέρα από αυτή που «δημιουργούν» οι ίδιοι.

Αν υπάρξει ανταπόκριση από την πλευρά σου, οι τρόποι να κλείσουν το deal ποικίλουν. Υπάρχει περίπτωση εταιρίας στην Ελλάδα όπου ένας εκπρόσωπος εταιρείας που πρότεινε βραβεία,  πίεζε να πληρωθεί άμεσα γιατί  «την άλλη βδομάδα θα είχε την press conference». Στο μεταξύ ήταν Μάιος και τα βραβεία θα δίνονταν τον Αύγουστο… Μάλιστα κάποια στιγμή ανέφερε μέχρι κι ότι τελικά ανέβαλε την press conference για χάρη της εταιρείας.

Επειδή όμως ήταν υποψιασμένα τα στελέχη της εταιρείας (που επέμεναν να βραβεύσουν) έκαναν το εξής απλό: Ρώτησαν την ημερομηνία διεξαγωγής της συνέντευξης Τύπου για να στείλουν κάτι γνωστούς δημοσιογράφους από το BBC και το Reuters στο Λονδίνο.

Ήταν το κρίσιμο σημείο όπου η επικοινωνία διακόπηκε!

Όμως σχεδόν πάντα καταλήγουν στο ότι α) κέρδισες το πολυπόθητο βραβείο (με μεγάλη εφευρετικότητα στους τίτλους) και β) πρέπει να πληρώσεις για κάτι προκειμένου να αποκομίσεις τα «οφέλη» που το συνοδεύουν.

Αλλοι «πουλάνε» τη συμμετοχή στην τελετή και το actual τρόπαιο, άλλοι το «marketing πακέτο» που περιλαμβάνει διαφήμιση ή/και συνέντευξη στα Μέσα του «Ομίλου», βιντεάκι στο site τους, μπάνερ κτλ.

Πάντα η κουβέντα καταλήγει στο ότι αν δεν πληρώσεις, παρά το ότι έχεις βραβευτεί, για κάποιο λόγο δεν έχεις την άδεια να χρησιμοποιήσεις την επωνυμία των βραβείων, το logo τους κτλ για να διαφημίσεις τη βράβευσή σου ούτε καν στα δικά σου media (website, social κτλ).

Γενικά, προτιμούν την επικοινωνία μέσω τηλεφώνου και όποτε τους υποχρεώνεις να στα στείλουν γραπτά, χρησιμοποιούν πολύ συγκεκριμένη φρασεολογία γύρω από τα κόστη ωστε να καλύψουν το vanity scheme.

Φυσικά, μια ματιά στις λίστες των νικητών σε τέτοια βραβεία θα αποδείξει διάφορα trends: Υπάρχουν άπειρα βραβεία ανά κατηγορία και η συντριπτική πλειοψηφία των βραβευμένων δεν είναι σχεδόν ποτέ μεγάλες εταιρίες αλλά μάλλον περιφερειακές και/ή από μικρές αγορές, κυρίως του αναπτυσσόμενου κόσμου.

Το 2017 η Daily Mail αποκάλυψε ότι «Ουκρανοί επιχειρηματίες έχουν κατηγορηθεί ότι εκμεταλλεύτηκαν τη φήμη του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης για να πουλήσουν «ψεύτικα» βραβεία που κόστισαν εκατομμύρια λίρες».

Το ρεπορτάζ ανέφερε τα εξής:

«Η Ευρωπαϊκή Επιχειρηματική Συνέλευση (σ.σ από τίτλο σκίζει) διαφημίζει ευκαιρίες για «ενίσχυση» και «αναγνώριση από την Οξφόρδη» στον ιστότοπό της, όπου καλεί τους ανθρώπους να υποβάλουν αίτηση για βραβεία μη συνδεδεμένων συνεργατών που μπορεί να κοστίζουν έως και 9.300 £.

Χρησιμοποιεί επίσης εικόνες κολεγίων της Οξφόρδης στις διαφημίσεις του και χρησιμοποιεί παρόμοια γραμματοσειρά με αυτή του πανεπιστημίου στο λογότυπό του και ισχυρίζεται ότι προσφέρει πρόσβαση σε «αποκλειστικές διαλέξεις του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης».

Εντυπωσιακό έτσι; Αν θέλετε όμως θα φέρουμε κι εδώ παραδείγματα. Το 2019 ο Δήμαρχος Άργους- Μυκηνών, Δημήτρης Καμπόσος παρέλαβε τα βραβεία Excellence in City Management (ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ) και City Manager of the Year (Manager της Χρονιάς). Από την «Ευρωπαϊκή Επιχειρηματική Συνέλευση» που αναφέραμε παραπάνω, όπου πρέπει να πληρώσεις για να πάρεις ένα φανταχτερό βραβείο!

Να και η φωτογραφία.

Επίσης υπάρχει και το «The European» όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα https://the-european.eu/about-us.

Πλάσαρε συνέργειες με το Reuters ενώ ουσιαστικά ήταν το πολύ syndicated partners (το Reuters στα αρχεία που έχει ανοικτά για το κοινό δεν έχει δημοσιεύσει ποτέ τίποτα για αυτά τα βραβεία) και απλά υπενοικίαζαν τα στούντιό του για να γυρίζουν τα βιντεάκια που
«πουλούσαν» ως μέρος του πακέτου.

Δειγματοληπτικά το πως στο πουλάνε και τι αναφέρουν:

«Το ίδιο το πάνελ των βραβείων αποτελείται από  500 άτομα, παγκόσμιους εμπειρογνώμονες και ηγέτες του κλάδου. Τα ονόματα των ατόμων που είναι υπεύθυνα για τη λήψη αποφάσεων δεν αποκαλύπτονται. Ωστόσο, για να σας δώσουμε μια αίσθηση του επιπέδου εξουσίας και του διαμετρήματος αυτών των κυβερνητικών οργάνων, ορισμένοι από τους τρέχοντες συντελεστές μας περιλαμβάνουν τον Richard Barkham, Chief Economist στο CBRE, τον Gus Schellekens COO Sustainability στην PWC και την Karen Penney Αντιπρόεδρος στην American Express UK»

Σίγουρα σε «ψαρώνουν» με τέτοια μηνύματα.

Και η «καμπάνια» χωρίς ποσό, αρχικά:

«Εάν ανακηρυχθείς νικητής, η ακόλουθη καμπάνια θα είναι διαθέσιμη για χρήση:

Βραβεία Συνέντευξη Reuters-Tima στούντιο ανά πάσα στιγμή τους επόμενους 12 μήνες. Συνέντευξη μετάδοσης με γνωστό δημοσιογράφο του BBC σε κατάλληλη ημερομηνία για να συμφωνήσετε.

 2 x A4 editorial για παρουσίαση στην έκδοση The European Autumn 2018

Δελτία Τύπου on line για έναν ολόκληρο χρόνο

Ανακοίνωση σε 4000 δημοσιογραφικές αίθουσες

Συμπερίληψη στο συμπλήρωμα των επόμενων βραβείων

Οβελίσκος – τρόπαια – σας παρουσιάζονται στα στούντιο Routers

Πνευματικά δικαιώματα για τη χρήση λογότυπων (επ’ αόριστον)»

Τελικά το κόστος για όλα τα παραπάνω ήταν κάπου στις 12.500 λίρες Αγγλίας. Φυσικά, τα 4.000 newsrooms δεν υπάρχουν πουθενά. Όταν κάποιος αναζήτησε τα βραβεία στη Google υπήρχαν κάτι δελτία Τύπου μόνο στο PR Newswire, που ουσιαστικά δημοσιεύει  τα πάντα,

Όταν ζητήθηκαν samples δημοσιότητας από το Reuters ή άλλα ειδησεογραφικά για προηγούμενους νικητές,η επικοινωνία απλώς διακόπηκε.

Τέλος, πολύ πιο ακρινά είναι τα πράγματα στα CFI – Capital Finance International Awards (www.cfi.co/). Εκεί έχουν πιο ψηλά τον πήχη σε εταιρίες, καθώς υπάρχουν μεγάλα ονόματα ενώ έχουν κάνει «παιχνίδι» και με Ελληνικές εταιρείες

Όπως καταλαβαίνετε τα βραβεία μπορούν να βρεθούν αρκετά εύκολα και κάπως έτσι υπάρχει εξήγηση σε τιμές με φανταχτερούς τίτλους, σε δεκάδες εταιρείες ή πρόσωπα ταυτόχρονα που σίγουρα προκαλούν «αίσθηση».

Αλλά αν το ψάξεις σε βάθος, χάνεται η ουσία και προχωράμε στην ακριβή μετάφραση της πρότασης: «Βραβεία Ματαιοδοξίας».

Να ξεκαθαρίσουμε ότι το παρόν κείμενο δεν εμπεριέχει προτροπή, διαφήμιση αλλά ούτε και στρέφεται εναντίον κάποιου συγκεκριμένα. Οσο για το λόγο που η πλειοψηφία των media δε ψάχνει το θέμα αυτό;

Μην έχετε απορίες. Και Media Groups έχουν πάρει τέτοιου είδους βραβεία.