Η 10η Ιουνίου είναι σημαδιακή ημέρα για την οικογένεια Γιαννακόπουλου! Στις 10/6/1971 εντάχθηκε στον Παναθηναϊκό ο Παύλος Γιαννακόπουλος ως απλό μέλος. Στις 10/6/1987 κι ενώ η Ελλάδα ζούσε στην παραζάλη του θριαμβευτικού Ευρωμπάσκετ (το κατέκτησε στις 14 Ιουνίου) ανέλαβε την προεδρία του Ερασιτέχνη, με απώτερο σκοπό να οδηγήσει το μπάσκετ στην κορυφή.
Ο μεγάλος Παύλος, έφυγε από τη ζωή στις 10 Ιουνίου 2018. Ακριβώς δύο χρόνια πριν… Λες και το είχε «γραμμένο» στο ριζικό του να ζήσει μια υπέροχη ζωή, γεμάτη αγάπη, οικογενειακή ευτυχία, επιχειρηματική επιτυχία αλλά και αναγνώριση. Από φίλους κι «αντιπάλους». Και τελικά να φύγει στην ημερομηνία (10 Ιουνίου…) που είχε συνδέσει τις πιο σημαντικές του στιγμές στην άλλη του οικογένεια. Την «πράσινη»… Τον Παναθηναϊκό.
Δύο χρόνια χωρίς τον Παύλο Γιαννακόπουλο, λοιπόν. Δύο χρόνια χωρίς έναν υπέροχο και δίκαιο άνθρωπο, έναν μεγάλο παράγοντα. Με απίστευτη ταχύτητα στη σκέψη και στη δράση. Γεμάτο ενέργεια… Εύστροφο… Με χιούμορ αλλά και με σοβαρότητα.
Έναν άνθρωπο με όραμα και με φιλοδοξία. Ο Παύλος, από τα πρώτα χρόνια της διοίκησής του στον Παναθηναϊκό, που δεν ήταν εύκολα αλλά τον γέμιζαν στενοχώριες, το φώναζε προς πάσα κατεύθυνση: «Εγώ θα κάνω τον Παναθηναϊκό πρώτο στην Ευρώπη».
Το θέμα δεν είναι ότι το έλεγε. Ούτε ότι το πίστευε… Το έκανε!
Το είχαμε γράψει την ημέρα του θανάτου του μεγάλου παράγοντα: Όταν ο Γιώργος Καλαφάτης ίδρυσε τον Παναθηναϊκό, ονειρευόταν την ομάδα του Παύλου Γιαννακόπουλου.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος (όπως είχαμε γράψει και στο Sportime) έχτισε την αυτοκρατορία του, τόσο επιχειρηματικά όσο και στον Παναθηναϊκό, με βάση την αγάπη σ’ αυτό που υπηρετετούσε και όχι σε μίσος προς τους ανταγωνιστές.
Γι’ αυτό και γινόταν εξόχως ανταγωνιστικός ο ίδιος… Έβαζε δύναμη στη δύναμη. Κάθε στενάχωρο αποτέλεσμα τον γέμιζε με πείσμα! Ήταν αποφασισμένος να πετύχει. Και πέτυχε…
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έβλεπε μπροστά
Το βασικό του προσόν ήταν η διορατικότητα: ‘Εβλεπε μπροστά από την εποχή του. Και πάνω σ’ αυτό βασίστηκε για να χτίσει όλα όσα άφησε πίσω του. Μαζί με μια υστεροφημία σπάνια. Και με αναγνώριση απ’ όλους.
Ο Παύλος (με το μικρό τον έμαθαν όλοι και του άρεσε) ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος που μπορούσε με την ίδια άνεση να σταθεί στο πιο… αριστοκρατικό σαλόνι αλλά και στην πιο λαϊκή ταβέρνα. Δε ξέχασε ποτέ από που ξεκίνησε, γιατί πάλεψε σκληρά για να μεγαλώσει και να σπουδάσει τα αδέρφια του. Και κυρίως, όταν ήταν στο απόγειο της δόξας του, δεν απέκτησε… υπαλλήλους καθώς όλους τους θεωρούσε συνεργάτες. Και μέλη μιας ευρύτερης οικογένειας, όπου έπρεπε όλοι να δουλεύουν για τον ίδιο σκοπό και το ίδιο ιδανικό.
Η ΒΙΑΝΕΞ και ο Παναθηναϊκός ήταν ιδανικά. Και ήταν πάνω από πρόσωπα. Πάνω από προσωπικές φιλοδοξίες… Πέτυχε ο ατομικός στόχος να είναι ομαδικός. Κι έτσι έφτιαξε ένα υγιές περιβάλλον όπου τα… παράσιτα δεν μπορούσαν να επιβιώσουν. Δεν είχε ανάγκη από… μετριότατους κολλιτσίδες αλλά από χρήσιμους συνεργάτες.
Και γι’ αυτό ο Παύλος ήταν, είναι και θα είναι όχι απλώς μοναδικός αλλά κι αναντικατάστατος. Γιατί το «καλούπι» έσπασε… Τέτοιοι άνθρωποι δεν βγαίνουν πια και ούτε πρόκειται να ξαναβγούν.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε ξανά το μεγάλο αφιέρωμα στον Παύλο Γιαννακόπουλο
