Όταν ο Γιώργος Καλαφάτης ίδρυσε το σύλλογο τότε σίγουρα ονειρευόταν τον Παναθηναϊκό που έφτιαξε και παρέδωσε ο Παύλος Γιαννακόπουλος.
Αυτό γράφαμε στο Sportime. Γιατί ο Παύλος Γιαννακόπουλος είναι ένας και μοναδικός! Δε χρησιμοποιούμε παρελθοντικό χρόνο γιατί παραμένει αναντικατάστατος. Άνθρωποι και παράγοντες με το ήθος, το κύρος, τη συνέπεια και την επιτυχία του Παύλου (όλοι τον έλεγαν με το μικρό του όνομα) δε βγαίνουν και τόσο συχνά.
Πρόκειται για τη μοναδική περίπτωση όπου έδειχνες τον σεβασμό σου προσφωνώντας κάποιον με το μικρό του όνομα. Διότι ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν ο… δικός σου άνθρωπος. Δεν είχε το τουπέ του εκατομμυριούχου αλλά το στυλ του φίλου, του γείτονα, του συγγενή σου. Δεν είχε γύρω του μια στρατιά σωματοφυλάκων που εμπόδιζαν τον κόσμο να τον πλησιάσει.
Διότι ο ίδιος ο Παύλος Γιαννακόπουλος πήγαινε προς τον κόσμο. Να μιλήσει με όλους και να πει «σας ευχαριστώ που αγαπάτε και βρίσκεστε κοντά στον Παναθηναϊκό.
Θα μπορούσε να θεωρεί ότι ο… Παναθηναϊκός είναι δικό του έργο! Τόσα δισεκατομμύρια (δραχμές) κι εκατομμύρια (ευρώ) ξόδεψε. Τόσους τίτλους έφερε… Επί των ημερών του ο Παναθηναϊκός έγινε έξι φορές πρωταθλητής Ευρώπης.
Όμως ο Παύλος θεωρούσε τον εαυτό του… παιδί του Παναθηναϊκού. Θεωρούσε σε όλη τη διάρκεια της διοικητικής του πορείας ότι πρέπει να υπηρετεί το καλό του Παναθηναϊκού. Ότι είναι τιμή του να κάνει τα πάντα για τον Παναθηναϊκό και όχι τιμή του συλλόγου το ότι ο Γιαννακόπουλος βάζει τα χρήματά του.
Κάπως έτσι έχτισε μια μεγάλη ομάδα. Με το μήνυμα ότι «κανείς δε βρίσκεται πάνω από τον Παναθηναϊκό». Με τη νοοτροπία της οικογένειας και ότι όλοι υπηρετούν τον κοινό σκοπό. Και με το συμπέρασμα ότι αν νικήσει ο Παναθηναϊκός τότε όλοι μας θα είμαστε κερδισμένοι.
Πως ήταν… νικητής ο Παύλος Γιαννακόπουλος; Ηθικά… Και μόνο!
Οι παίκτες και οι προπονητές είχαν τα bonus τους στα συμβόλαιά τους. Ο Παύλος (και ο Θανάσης) τι είχαν; Χαρά, ευτυχία…
Που για εκείνους ήταν τα πάντα. Άλλωστε η λογική τους ήταν να μην εκμεταλλευτούν εμπορικά το brand του Παναθηναϊκού. «Ποτέ δε θα μου πουν εμένα ότι από το ιδανικό μου έβγαλα μια δραχμή, εγώ δεν πουλάω Παναθηναϊκό» έλεγε πάντα ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Μια άποψη μάλλον ανακόλουθη με τον επαγγελματικό αθλητισμό αλλά που μαρτυρά τη νοοτροπία του ανθρώπου.
Για τον Παύλο (όπως και τον Θανάση) άλλωστε ο Παναθηναϊκός δεν ήταν επάγγελμα. Δεν ήταν μια Ανώνυμη Εταιρεία, αλλά η ψυχή τους. Η τρέλα τους, η αγάπη τους, η δεύτερη οικογένειά τους.
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα υπάρξει άλλος Παύλος (ή Θανάσης) Γιαννακόπουλος. Άλλωστε είναι αναντικατάστατος.
Και γι’ αυτό το τουρνουά που έχει καθιερώσει ο Παναθηναϊκός είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να θυμούνται οι παλιοί, να μαθαίνουν οι νεότεροι και όλοι μαζί να σέβονται!
Τον παράγοντα που δίδαξε ότι μπορείς να αγαπάς με πάθος την ομάδα σου και να κάνεις τα πάντα γι’ αυτή… χωρίς να μισείς τον αντίπαλο.
Αν θέλετε να δείτε τον πραγματικό Παύλο Γιαννακόπουλο… αξίζει η παρακάτω συνέντευξη
