Το ότι ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε από την Αρμάνι Μιλάνο στον τελικό του τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» είναι απλώς ένα γεγονός.
Σημασία έχει το τι μας έδειξε ο Παναθηναϊκός τι μπάσκετ προσπαθεί και θέλει να παίξει αλλά και η γενικότερη εικόνα, σε μια χρονιά που έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι «πράσινοι» προέρχονται από μια πολύ δύσκολη χρονιά, που δε μπορείς να τη χαρακτηρίσεις «αποτυχημένη» με όλη τη σημασία της λέξης αφού έτσι κι αλλιώς είχαμε να κάνουμε με κακό σχεδιασμό και ομάδα περιορισμένων δυνατοτήτων.
Με μια ομάδα που δεν είχαν καν διοίκηση αφού ο ιδιοκτήτης απείχε (τώρα επέστρεψε) ενώ μέσα στη σεζόν έγραψε η ίδια το «τέλος» με μαζικές απομακρύνσεις προπονητών αλλά και στελεχών που δεν ήταν απλώς διοικητικοί αλλά σύμβολα για το σύλλογο.
Ήταν φανερό από τότε ότι ο Παναθηναϊκός είχε αφήσει τη χρονιά στην άκρη, κάνοντας λόγο πλέον για ένα «ηλεκτροσόκ» μήπως και περισώσει ό,τι μπορούσε. Που δε μπορούσε!
Αυτό που ακολούθησε, άλλωστε, δικαιολόγησε όλα τα παραπάνω που αναφέρουμε: Μετρήστε αποχωρήσεις και προσθήκες και θα καταλάβετε ότι έχουμε μπροστά μας μια νέα ομάδα. Που έγινε ακόμα πιο καινούργια όταν προστέθηκε και ο Ματέους Πονίτκα ένας παίκτης δηλαδή που δε θα μπει απλώς στην ομάδα αλλά θα έχει επίδραση στην αγωνιστική της λειτουργία.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, το πρώτο που πρέπει να δείξει ο Παναθηναϊκός στη νέα σεζόν που έρχεται είναι ΣΥΝΕΠΕΙΑ. Να υποστηρίξει αυτό το ρόστερ και τον προπονητή, να δείξει όραμα που θα οδηγήσει στο «χτίσιμο» κορμού και να εξασφαλίσει το μέλλον του.
Μπορεί να ξενίσει κάποιους αλλά αυτή τη στιγμή οι «πράσινοι» δεν έχουν ανάγκη τη «ψύχωση» για έναν τίτλο που θα «διαιωνίσει» το «παίρνουμε κύπελλα εδώ και πολλά χρόνια σερί» αλλά το να διασφαλίσουν το μέλλον τους. Ότι θα επιστρέψουν δριμύτεροι, δυνατότεροι και διεκδικητές.
Η αυτογνωσία είναι ό,τι καλύτερο και ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ΥΠΟΜΟΝΗ μέσα από τον ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ προκειμένου να προχωρήσει με ασφάλεια και ηρεμία.
Νομίζω ότι αυτό είναι το βασικό. Κι αφού τις δύο μέρες τιμήθηκε η μνήμη του Παύλου Γιαννακόπουλου, ας θυμηθούμε ότι ο κορυφαίος παράγοντας, αυτό είχε ως χαρακτηριστικό: Το πλάνο, το όραμα και θυμηθείτε για παράδειγμα, στην εποχή του Ομπράντοβιτς πόσο σημαντικό ρόλο έπαιζε ο κορμός στον Παναθηναϊκό και πόσο «μπροστά» τον έβαζε από την αρχή.
Σε ό,τι έχει να κάνει με το αγωνιστικό κομμάτι, όπως αναφέραμε και στον αγώνα με την Εφές η μεγάλη διαφορά του φετινού Παναθηναϊκού είναι οι δύο «κανονικοί» (όχι σούπερ σταρ αλλά νορμάλ) πλέι μέικερ. Όπως επίσης και το καλό συμπλήρωμα του Παπαγιάννη με τον Γκουντάιτις.
Από τη στιγμή που θα μπουν το βασικό 2άρι (Γκριγκόνις) που θα δώσει και το μακρινό σουτ που τόσο έλειψε απέναντι στη σκληρή και διαβασμένη άμυνα των Ιταλών και το βασικό 3άρι (Πονίτκα) τότε θα μπορέσουμε να δούμε και κάποια περισσότερα πράγματα.
Βεβαίως και σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει να επιτευχθεί μια ισορροπία και θα πάρει καιρό αφού και οι δύο παίκτες λειτουργούν καλύτερα με τη μπάλα στα χέρια. Σε κάθε περίπτωση ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε στάδιο «χτισίματος», έχει καλά υλικά αλλά θα πρέπει να έχει υπομονή, επιμονή, δουλειά για να ανακαλύψει τα όριά του.
Και ταυτόχρονα να δημιουργήσει έναν ισχυρό κορμό ώστε του χρόνου να γίνει ακόμα καλύτερος με ελάχιστες ποιοτικές προσθήκες.