Το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα και σχεδόν πάντα (βάζω το «σχεδόν» για να μην είμαι απόλυτος και να επιτρέψω το ελάχιστο περιθώριο εξαίρεσης του κανόνα) ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει μετά από κάθε αγώνα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπαίνουν κάποια «ναι μεν αλλά…» μετά τον αγώνα του ΣΕΦ και την άνετη όσο και δίκαιη νίκη του Ολυμπιακού επί του Παναθηναϊκού.
Εξετάζοντας τα ψυχρά δεδομένα που προέκυψαν μετά από το αποτέλεσμα του Φαλήρου, τότε θα πούμε ότι ο Ολυμπιακός πάτησε γερά στην οχτάδα και βρίσκεται μέσα στην διεκδίκηση της 4ης θέσης που δίνει πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ. Ο Παναθηναϊκός, αντίθετα, παλεύει για την οχτάδα και μάλιστα με τις συνθήκες να μην τον ευνοούν. Θυμίζω ότι στον δεύτερο γύρο ο Παναθηναϊκός έχει 6 ματς εντός έδρας και… 9 εκτός! Το ένα από τα εκτός μόλις έφυγε με αρνητικό αποτέλεσμα…
Απ’ εκεί και πέρα ο Ολυμπιακός έκανε τα…αυτονόητα: Πόνταρε επάνω στην άμυνά του, πίεση πολύ στην μπάλα εμποδίζοντας την καλή κυκλοφορία των «πράσινων», χάλασε την δημιουργία και το…μυαλό του Καλάθη αποκόπτοντάς τον από την υπόλοιπη ομάδα, αξιοποίησε την υπεροχή του Μιλουτίνοφ (δεν είναι άγνωστο σε κανέναν το πρόβλημα του Παναθηναϊκού στους ψηλούς). Εκείνος όμως που κατάφερε να διατηρήσει στο ακέραιο το πλάνο δεν ήταν άλλος από τον Ντέιβιντ Μπλατ.
Μετρήσαμε μία προς μία τις αλλαγές του Αμερικανού προπονητή στην διάρκεια της αναμέτρησης και φτάσαμε στον αριθμό «40». Ηταν εμφανές ότι ο Μπλατ είχε ζητήσει από τους παίκτες του να δίνουν ό,τι έχουν μέσα τους, να καταθέτουν όλη την ενέργεια και εκείνος θα φρόντιζε να τους δίνει ανάσες. Και είναι αλήθεια ότι ο πανέξυπνος Αμερικανός προπονητής κατάφερε να διατηρήσει την ομάδα φρέσκια, χωρίς να διαθέτει και ιδιαίτερο «βάθος» στο ρόστερ του. Το ότι, όμως, κάθε παίκτης, όσο έπαιζε αισθανόταν σημαντικός είναι πολύ μεγάλη ιστορία.
Ο δε Μιλουτίνοφ έκανε «θρύψαλα» την άμυνα του Παναθηναϊκού, κυριάρχησε με 18 πόντους- 18 ριμπάουντ και 11 κερδισμένα φάουλ αλλά το κυριότερο στην στατιστική του είναι άλλο: Τα…μηδέν φάουλ! Δείγμα του ότι δεν πιέστηκε καθόλου, δεν αισθάνθηκε καμία απειλή στην άμυνα κάτι που επαναφέρει στο προσκήνιο την γνωστή συζήτηση για την κακή γραμμή ψηλών του Παναθηναϊκού.
Ο Στρέλνιεκς παρά τα τρία πρώτα παιδαριώδη λάθη του (μάλιστα ο Μπλατ τον τράβηξε στον πάγκο για να του «καθαρίσει» το μυαλό) έγινε η δύναμη πυρός στην επίθεση του Ολυμπιακού ενώ ο Κώστας Παπανικολάου ήταν…παντού! Απλά… Αυτό τα λέει όλα.
Ο Παναθηναϊκός ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Δεν έπαιξε τίποτα στην επίθεση, οι παίκτες του ήταν άστοχοι, απέτυχε στην άμυνα… Οι περιφερειακοί του είχαν 2/17 σουτ στο πρώτο μέρος, οι σέντερ του τελείωσαν τον αγώνα με 12 πόντους και 13 ριμπάουντ και οι τρεις μαζί (Λάσμε, Γκιστ και Παπαγιάννης) όταν ο Μιλουτίνοφ είχε 18 πόντους- 18 ριμπάουντ μόνος του και με εξαίρεση κάποιες εκλάμψεις δεν έδειξε τίποτα! Ο Μήτογλου στο πρώτο δεκάλεπτο όταν πέτυχε 7 μαζεμένους πόντους, ο Λεκαβίτσιους και ο Καλάθης στην τελευταία περίοδο (όπου ο Παναθηναϊκός είχε συνολικά 5/6 τρίποντα).
Ποιο είναι το θέμα; Ότι στο μπάσκετ δεν υπάρχουν μαγικά. Ούτε ο Ολυμπιακός τα έκανε ούτε ο Ρικ Πιτίνο τα είχε κάνει πριν από μια εβδομάδα με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Πίσω από το τεράστιο όνομα και τις αναμφισβήτητες ικανότητες του Αμερικανού προπονητή δεν μπορούν να καλυφθούν τα κενά σε γκαρντ και σέντερ. Τα κενά υπάρχουν και δεν τα σβήνει η παρουσία του Πιτίνο.
Όπως θα επιμείνω και για τον Ολυμπιακό ότι υπάρχει κενό οπωσδήποτε στο «5» (ο ΛεΝτέι δεν είναι πεντάρι) και σίγουρα χρειάζεται έναν γκαρντ ακόμα. Εχει ήδη προχωρήσει αρκετά στην Ευρωλίγκα αλλά δεν ξέρω πόσο μπορεί να αντέξει ή πόσο μακριά μπορεί να φτάσει έτσι.