Τι ακριβώς κάνει ο Παναθηναϊκός;

Βλέποντας (και) τον αγώνα με την Μακάμπι πόσες φορές δεν αναρωτηθήκατε: «Τι ακριβώς παίζει ο Παναθηναϊκός;».

Λογικό. Από τη στιγμή κατά την οποία ο Παναθηναϊκός δεν παίζει απολύτως τίποτα. Ούτε στην επίθεση όπου η έλλειψη ποιότητας είναι δεδομένη. Αλλά κυρίως ούτε στην άμυνα που λογιζόταν ως το όπλο του για να καλύψει ακριβώς αυτό το έλλειμμα στην ποιότητα.

Τα ζογκλερικά της τελευταίας περιόδου, που οφείλονται στην προσωπικότητα κάποιων παικτών δεν καλύπτουν τις δεδομένες ελλείψεις. Ποιοτικά και ποσοτικά.

Για να ακριβολογούμε. Ο Παναθηναϊκός για 33-34 λεπτά φαινόταν να μην έχει αρχή μέση και τέλος. Αυτό που παρουσίασε όχι απλώς δεν αρμόζει σε μια ομάδα επιπέδου Euroleague αλλά σε μια κανονική ομάδα. Ποια είναι η αγωνιστική ταυτότητα που εκφράζει και σε τι ακριβώς στοχεύει μέσα στο γήπεδο;

Οι «πράσινοι» με πολύ φτωχό σε ιδέες παιχνίδι στην επίθεση… Με όλες τις φάσεις στην άμυνα, στο ένας εναντίον ενός, χαμένες. Με τον Νάναλι να περνάει στον αγώνα στο 4΄30’’ και στα επόμενα 14 λεπτά να πετυχαίνει 16 πόντους αφού είχε ζεσταθεί για τα καλά.

Λογικό… Από τη στιγμή που μπήκε στο γήπεδο «χτύπησε» στον Νέντοβιτς και πήρε ψυχολογία. Ο Παναθηναϊκός έχει μεγάλο θέμα με την άμυνα και κυρίως την έλλειψη μεγέθους στην περιφέρεια. Παράλληλα αναρωτιέμαι για τη χρησιμότητα του Τζέρεμι Έβανς και το τι ακριβώς μπορεί να προσθέσει σε αυτό το ρόστερ.

Από τον Παναθηναϊκό λείπει και το μυαλό. Βγήκαν φάσεις με μις ματς του Παπαγιάννη αλλά προτιμήθηκε το τρίποντο (!). Ανεξάρτητα από τα 5/12 τρίποντα της 3^ης περιόδου (τα 3 από τον Οκάρο Γουάιτ) το παιχνίδι του Παναθηναϊκού δεν είχε καμία λογική. Πολύ δε περισσότερο, η έλλειψη λογικής και συγκέντρωσης φάνηκε στο ότι οι «πράσινοι» έβγαλαν το δεκάλεπτο με τρία ομαδικά φάουλ (τα 2 ήταν βολές).

Ο Πρίφτης προσπάθησε να βρει αμυντικές πεντάδες αλλά και πάλι… έχανε. Το ότι στη συγκεκριμένη (αμυντική) πεντάδα πήρε τρεις συνεχόμενες επιθέσεις ο Κασελάκης είναι ενδεικτικό.

Στο τελευταίο εξάλεπτο ο Παναθηναϊκός έβγαλε ενέργεια στην άμυνα, και τα 11/20 τρίποντα στην επίθεση τον βοήθησαν να επιστρέψει. Και να απειλήσει τελικά.

Οι 33 από τους 50 πόντους μπήκαν από τα τρίποντα και μίλησε η προσωπικότητα και η ποιότητα κάποιων μεμονωμένων περιπτώσεων. Του Γουάιτ, του Παπαπέτρου και του Μέικον (που φαίνεται να οδεύει στο να είναι το μεγαλύτερο κέρδος του φετινού Παναθηναϊκού).

Δε ξέρω πόσες φορές θα έχει 11/20 τρίποντα στο δεύτερο μέρος και 6/8 στο τέταρτο δεκάλεπτο. Σε ένα ημίχρονο μάλιστα που πέτυχαν μόλις 5 δίποντα και είχαν τις μισές προσπάθειες (10) απ’ ότι για τρίποντο.

Απλά πράγματα: Δε μπορεί κανείς να πεί ότι… αδίκησε τον εαυτό του όταν για 33-34 λεπτά έχει παίξει κάτι που ελάχιστα μοιάζει με μπάσκετ.

Η συζήτηση δεν έχει ουσία να επεκταθεί. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται θαρραλέες αποφάσεις αλλά είναι ξεκάθαρο ότι οι δυνατότητες δεν είναι μεγάλες. Το σίγουρο είναι η συγκεκριμένη ομάδα, δεν πείθει ότι έχει και πολλά περιθώρια προόδου

Και κάτι τελευταίο: Το ότι ο Παναθηναϊκός έχει έναν παίκτη σαν τον Παπαγιάννη και δε διαθέτει την προοπτική να τον βοηθήσει, είναι τρομακτικό!