Το μπάσκετ έχει επείγουσα ανάγκη ένα νέο… 1987!

Η 14^η Ιουνίου του 1987 δεν είναι απλώς η σημαντικότερη ημέρα για το ελληνικό μπάσκετ αλλά για τον ελληνικό αθλητισμό στο σύνολό του.

Στις 14 Ιουνίου του 1987, η Εθνική ομάδα σήκωσε στον ουρανό του Φαλήρου το τρόπαιο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Οι Έλληνες ήταν «μεθυσμένοι» από τα χρυσά παιδιά του Κώστα Πολίτη και το Ευρωμπάσκετ που διοργανώθηκε στο ΣΕΦ ήταν κάτι σαν… εθνική εορτή. Όσοι ζήσαμε εκείνες τις ημέρες θυμόμαστε ότι ο κόσμος δεν ασχολιόταν με τίποτε άλλο. Ήταν το μοναδικό θέμα συζήτησης.

Όλοι οι άνθρωποι, κάθε ηλικίας. Το Ευρωμπάσκετ του ’87 έμεινε στην ιστορία για την καθολική συμμετοχή του κόσμου. Το να βρεις εισιτήριο για τον αγώνα, ειδικά για τον ημιτελικό και τον τελικό έμοιαζε με mission impossible. Το ΣΕΦ ήταν τίγκα ενώ παράλληλα όσοι είχαν μείνει εκτός φρόντιζαν να συμπαρίστανται με τον καλύτερο τρόπο.

Ο κόσμος που μαζευόταν κατά μήκος της παραλιακής λεωφόρου, από το ξενοδοχείο «Τζον’ς» στην Γλυφάδα μέχρι το ΣΕΦ, αποθέωνε τους διεθνείς. Ο Κώστας Πολίτης δεν ακολουθούσε το μοντέλο της «απομόνωσης» που ίσχυε τότε σε όλες τις ομάδες παραμονές μεγάλων αγώνων.

«Ο κόσμος έδινε φτερά και δύναμη στους παίκτες» έλεγε ο θρυλικός Ευρωκόουτς. «Οι παίκτες δεν πρέπει να είναι κλεισμένοι μέσα στη γυάλα αλλά να αφουγκράζονται την πίστη και τον ενθουσιασμό του κόσμου. Όλο αυτό έδινε δύναμη σε όλους μας».

Κι έτσι είναι… Για την εποχή το να είναι «ένα» η ομάδα με τον κόσμο ήταν μοναδικό. Ακόμα και στις τηλεοπτικές εκπομπές που ακολουθούσαν βλέπαμε πράγματα πρωτόγνωρα. Οι παίκτες μιλούσαν στα Media (αυτές οι ανοησίες του στυλ «όχι ακόμα να μην πούμε τίποτα» δεν ίσχυαν) και πήγαιναν κανονικά στις εκπομπές. Στο στούντιο της ΕΡΤ που είχε στηθεί στο ΣΕΦ είχαν παρελάσει άπαντες.

Ακόμα και τα πλάνα από το ξενοδοχείο, με την κάμερα να φτάνει μέσα στα δωμάτια των παικτών, ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Ειδικά η εικόνα της μητέρας του Κώστα Πολίτη που τον περίμενε στο δωμάτιο… Και ο θρυλικός κόουτς να της λέει «μάνα, πως περπάτησες..» και να κλαίει στην αγκαλιά της έχει μείνει στην ιστορία.

Ο κόσμος συγκεντρωνόταν στο «Τζον’ς» για να αποθεώσει την ομάδα. Όπως και στην Ομόνοια, στο Σύνταγμα, στις γειτονιές όλης της Αθήνας και κάθε πόλης της Ελλάδας.

Και μετά την αποθέωση στους θριαμβευτές, η εκτόξευση…

Τα ανοιχτά γήπεδα ήταν γεμάτα από τα χαράματα! Η ΕΟΚ εξέδωσε χιλιάδες νέα δελτία αθλητών. Το μπάσκετ ήταν το βασικό θέμα στις εφημερίδες της εποχής. Και ξαφνικά άρχισαν να ανοίγουν θέσεις εργασίας σε όλους τους τομείς.

Το μπάσκετ έγινε επαγγελματικό αλλά ταυτόχρονα, για πολλά χρόνια, κατάφερνε να παίρνει πνοή και δύναμη από τα ανοιχτά γήπεδα. Εκεί ήταν το «μελίσσι» όπου οι εργάτες του αθλήματος παρήγαγαν νέα ταλέντα.

Δεν είναι τυχαίο ότι το ελληνικό μπάσκετ έμεινε για δεκαετίες στην κορυφή είτε σε εθνικό είτε σε συλλογικό επίπεδο. Δεν είναι καθόλου τυχαίες οι επιτυχίες των Εθνικών ομάδων. Ούτε και το ότι ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ (που είχε ένα κι από το 1968), ο Άρης, ο ΠΑΟΚ και το Μαρούσι κατέκτησαν ευρωπαϊκά τρόπαια.

Η «σπορά» του ’87 λειτούργησε σε όλα τα επίπεδα. Προσέλκυσε πανίσχυρους επιχειρηματίες που μπήκαν σε ομάδες. Από τα ερασιτεχνικά περάσαμε στα ΤΑΚ και κατόπιν στις ΚΑΕ. Οι παίκτες άρχισαν να βγάζουν πολλά χρήματα, όπως και οι προπονητές, οι ατζέντηδες κι άλλοι.

Τα τηλεοπτικά δικαιώματα για το πρωτάθλημα μπάσκετ έφτασαν σε απίστευτα επίπεδα. Η τηλεόραση έδειχνε όλες τις κατηγορίες, μέχρι και την ΕΣΚΑ! Το 90% των πρωτοσέλιδων είχαν μπάσκετ.

Η Ελλάδα είχε γίνει κέντρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Οι ομάδες κυριαρχούσαν ενώ έρχονταν οι καλύτεροι παίκτες απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.

Στη χώρα μας έρχονταν μεγάλες διοργανώσεις αφού η επιτυχία ήταν εξασφαλισμένη.

Μπορούμε να καταλάβουμε ότι σας μιλάμε για ένα… μαγικό κόσμο που ζήσαμε μετά το 103-101 και τις δύο βολές του Αργύρη Καμπούρη κόντρα στη Σοβιετική Ένωση.

Οι νεότεροι πιθανότατα θα θεωρήσετε ότι λέμε υπερβολές. Δεν είναι έτσι…Όλη η αλήθεια είναι αυτή που περιγράφουμε.

Εκείνες οι μαγικές νύχτες του Ιουνίου του ’87 παραμένουν στη μνήμη μας. Ευχάριστες πάντα… Νοσταλγικές.

Τι περισσότερο μπορούμε να κάνουμε από το να ευχόμαστε να ζήσει το μπάσκετ ένα νέο 1987;

Θα μας πείτε ότι ήταν κάτι πρωτοφανές και είναι δύσκολο να συμβεί. Όμως δεν είναι αυτό ακριβώς το ζητούμενο.

Το μπάσκετ, τα τελευταία χρόνια, με τη λογική όχι της νίκης (που δεν είναι κακό) αλλά της εξόντωσης του αντιπάλου έχει γίνει τρομερά τοξικό. Κι εκεί παρασιτούν οργανισμοί που δεν έχουν σχέση όχι απλώς με το μπάσκετ αλλά με τον αθλητισμό.

Το μπάσκετ έχασε το ηθικό και ουσιαστικό πλεονέκτημα που είχε πριν αλλά και για πολλά χρόνια μετά το 1987: Τη συνένωση δυνάμεων, τη συνεννόηση και τη συνεργασία. Μπορείτε να θυμηθείτε πόσο έντονες ήταν οι συνεδριάσεις στον ΕΣΑΚΕ ή στην ΚΕΔ τη δεκαετία του ’90. Αλλά και πως με ένα μαγικό τρόπο όλοι αυτοί οι αντίπαλοι, ενώνονταν για να διεκδικήσουν κάτι συνολικά.

Το μπάσκετ έχασε το ρομαντισμό αλλά και την ουσία του ανοιχτού γηπέδου. Εκεί όπου έβγαινε όλη η αγάπη για το άθλημα και ξεπετάγονταν παίκτες διαρκώς. Το μπάσκετ έχασε την ουσία του σε ό,τι αφορά στην παραγωγή, με μια Ομοσπονδία «γερασμένη» και με τις ομάδες όχι ακριβώς να αδιαφορούν αλλά να έχουν άγνοια.

Όταν από τον προπονητή κόβονται χρήματα, ο γιατρός δεν ακολουθεί την αποστολή και διάφορα άλλα γραφικά ως τραγικά δίκην οικονομίας… Όταν άτομα σε λειτουργικές θέσεις θεωρούνται «περιττό έξοδο» τότε δεν έχεις και πολλά να αναλύσεις.

Όταν οι περισσότερες ακαδημίες λειτουργούν ως εισπρακτικές και δεν έχουν ενιαίο πλάνο… Όταν τα παιδιά μαθαίνουν από τα 14 να έχουν ατζέντη και διάφορα άλλα τραγικά φαινόμενα, δεν θα υπάρξει εξέλιξη.

Όταν το πρώτο ζητούμενο είναι η εξασφάλιση που υπερβαίνει τη δουλειά, τότε δεν υπάρχει ελπίδα παραγωγής.

Όταν η Ομοσπονδία ασχολείται με επικοινωνιακά και νομικά τερτίπια και το μπάσκετ σε μια κρίσιμη εποχή, μετά την πανδημία, παραμένει ακέφαλο, δεν έχεις πολλά να πεις. Αλλά ΟΚ, είναι «μαγκιά» το ότι βρέθηκε «παράθυρο» για να παρατείνει τη θητεία μιας προσωρινής διοίκησης που δε μπορεί να λάβει αποφάσεις.

Το μπάσκετ, εν κατακλείδι, χρειάζεται ένα νέο 1987. Στη σκέψη, στη νοοτροπία, στο όραμα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πρωταθλητές στη χώρα που αποθεώνονται πρόεδροι

Ο Βασιλακόπουλος, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Αυγενάκης