Αν δεν θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας τότε οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το τέλος της συνεργασίας του Αρη με τον Βαγγέλη Αγγέλου, εδώ και μέρες, ήταν θέμα χρόνου.
Οσες δηλώσεις κι αν έκανε ο Δημήτρης Γουλιέλμος, όσα φιλοσοφημένα (που πάντως κανείς δεν καταλάβαινε) κι αν έλεγε ο Αγγέλου, εδώ και τουλάχιστον τρεις εβδομάδες ήταν δεδομένο ότι η συνεργασία θα λάμβανε τέλος. Αυτά έτσι για αρχή, αν θέλουμε πραγματικά να λέμε την αλήθεια στον κόσμο. Γιατί και ο κόσμος ξέρει, δεν είναι χαζός…
Αν επίσης θέλουμε να το προχωρήσουμε ένα βήμα παραπάνω- επίσης επειδή πρέπει να λέμε την αλήθεια- όταν ο Γιάννης Καστρίτης παραιτήθηκε από την Κύμη, είχε… βουίξει ο κόσμος ότι θα είναι ο αντικαταστάτης του Αγγέλου. Δεν είναι κρυφό άλλωστε ότι το καλοκαίρι, εκτός από το ενδεχόμενο να γίνει ασίσταντ του Ντέιβιντ Μπλατ, είχε συζητηθεί έντονα να αναλάβει τον Αρη. Πάμε παρακάτω…
Τέλμα
Η ομάδα εδώ και καιρό βρίσκεται σε ένα τέλμα, η βαθμολογική της εικόνα είναι τραγική, η αγωνιστική της μια από τα ίδια και μάλιστα έχοντας αρχίσει προετοιμασία 10 ημέρες νωρίτερα από τις άλλες ομάδες της Basket League. Θεωρητικά λοιπόν θα έπρεπε αυτή την στιγμή να παρουσιάζει κάτι καλύτερο, να έχει προοδεύσει. Αυτό δεν αποτυπώνεται στο γήπεδο.
Μεταγραφές λόγω του ban από την FIBA δεν μπορούν να γίνουν, εκτός αν υπάρχει κάποιος παίκτης που έχει ξεμείνει από πέρυσι η «ελευθέρας» του στην Ελλάδα. Αλλωστε οι πέντε που αποκτήθηκαν εδώ έπαιζαν πέρυσι: Ο ΜακΓκι και ο Κάιζερ στην Κύμη, ο Τζόουνς στον ΠΑΟΚ, ο Νταλό στον Πανιώνιο, ο Χάρις στον Κολοσσό. Παρέμεινε ο Μπελ που ήταν και πέρυσι στον Αρη.
Από το διάστημα που εμφανίστηκε η νέα διοίκηση του Δημήτρη Γουλιέλμου έχουμε ακούσει πολλά, κυρίως αναφορές στο παρελθόν, στην ιστορία του Αρη, στις δοξασμένες ημέρες. Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι άπαντες οι παρόντες είναι πληρωμένοι και ότι γίνεται μια προσπάθεια προκειμένου να καλυφθούν οι παλιές αμαρτίες (για να τα λέμε όλα).
Κατά την ταπεινή μου άποψη όμως, το μεγάλο λάθος στον Αρη είναι ότι δίνουν περισσότερη βάση στο επικοινωνιακό παρά στο ρεαλιστικό. Και η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται τόσο στην πρόσληψη (για τους λόγους που έγινε) όσο και στην αποπομπή του Παναγιώτη Γιαννάκη.
Θα σας εξηγήσω τι εννοώ: Όταν η διοίκηση Λάσκαρη προχώρησε στην συμφωνία με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, θεώρησα (και το είχα γράψει) ότι πρόκειται για ιδανική κίνηση, αρκεί να μην έχει ως σκοπό να είναι ο «Δράκος», με την ισχυρή προσωπικότητα και την ιστορία του, η «ασπίδα» για όλα τα υπόλοιπα ζητήματα. Επικοινωνιακά ήταν άριστη κίνηση, γιατί με τον Γιαννάκη ο κόσμος θα συσπειρωνόταν και η ομάδα θα αποκτούσε άλλη βαρύτητα. Αν όμως έγινε ΜΟΝΟ γι’ αυτό και δεν υπήρχε άλλη υποστήριξη, τότε ήταν μεγάλο λάθος.
Όταν ανέλαβε η διοίκηση Γουλιέλμου, η πρώτη της κίνηση- ουσιαστικά- ήταν να απομακρύνει τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Το «γιατί» ειλικρινά δεν το κατάλαβα ποτέ. Θεωρώ ότι σε μια νέα διοίκηση θα ήταν υπερπολύτιμος ένας άνθρωπος σαν τον «Δράκο», με την εμπειρία, τις γνώσεις και την προσωπικότητά του. Αν, πάλι, αυτά δεν θεωρήθηκαν… επαρκή προσόντα, τότε- με το συμπάθιο- είναι πολύ λάθος η εκτίμηση.
Ο Αγγέλου βρέθηκε στον Αρη ως «ο προπονητής της επόμενης δεκαετίας» κατά τα λόγια του Δημήτρη Γουλιέλμου. Μα δεν ήταν δυνατόν να συμβεί αυτό και μπορεί να το καταλάβει ο οποιοσδήποτε. Κι έκτοτε εκείνο που παρατηρήσαμε ήταν μια ομάδα που ούτε μπάσκετ έπαιζε, ούτε αγωνιστική πρόοδο είχε και κυρίως η εικόνα της δεχόταν σοβαρά πλήγματα από εξωαγωνιστικές καταστάσεις. Τσακωμοί με αντιπάλους προπονητές και παίκτες, παράξενες δηλώσεις επιπέδου τοπικού, τσακωμοί με παίκτες την ώρα του αγώνα, διαπληκτισμοί με διαιτητές!!!
Ο Αρης παράλληλα έδινε περισσότερη σημασία στο επικοινωνιακό όπως προαναφέραμε με συνεχείς αναφορές στην ιστορία ή με ακραίους χαρακτηρισμούς όπως «ντροπή» μετά από ήττα στην Πάτρα από τον (σκάλες ανώτερο) Προμηθέα. Μάλιστα είχα γράψει τότε κάτι σχετικό: http://www.sportime.gr/bloggers/nikos-mpourlakis/162483/den-sevesai-tin-istoria-otan-tin-kaneis-maintano/
Ολο το καλοκαίρι τα βίντεο για τον Λάκι Τζόουνς, για τον Μποχωρίδη που κάτι έσκιζε για να την… πουν στον αντίπαλο. Και στην συνέχεια αναφορές στον μεγάλο Αρη…
Μα ένα στέλεχος του μεγάλου Αρη, που το είχαν στην ομάδα, το απομάκρυναν με το που ανέλαβαν.
Μα ξέρουν και οι ίδιοι ότι η ιστορία δεν παίζει μπάσκετ ούτε φορτώνει ικανότητες τους νυν παίκτες.
Μα ξέρουν και οι ίδιοι ότι οι παίκτες που αγωνίζονται τώρα δεν θα γίνουν Γκάλης, Γιαννάκης, Σούμποτιτς κ.τ.λ. επειδή φορούν την ίδια φανέλα που κάποτε φόρεσαν εκείνοι.
Ο Αρης πρέπει να βρει ταυτότητα. Να βρει στόχο… Να αποκτήσει κίνητρο (επιπλέον, εκτός της ιστορίας). Κυρίως να πει την αλήθεια. Ποιος είναι ο στόχος του Αρη, έχει καταλάβει κανείς; Ή μήπως θεωρούν κάποιοι ότι η κατάσταση της συγκεκριμένης ομάδας, από τα ισχυρότερα brand στο μπάσκετ που αν ήταν λαμπερό και ισχυρό θα τους παρακαλούσε ο Μπερτομέου να παίξουν στην Ευρωλίγκα, αρέσει σε κανέναν;
Ο Αρης έχει περισσότερη ανάγκη από την αλήθεια και λιγότερη από προπονητές και παίκτες, αυτή την στιγμή. Προπονητές και παίκτες αυτούς μπορεί, αυτούς παίρνει. Με επικοινωνιακά τεχνάσματα, βίντεο και δηλώσεις γεμάτες παρελθοντολαγνεία και κυρίως δημιουργική ασάφεια, δεν μπορείς να χτίσεις.