Θα μπορούσε να αποτελέσει… παρηγοριά στον άρρωστο, για την Εθνική μας, η παταγώδης αποτυχία της Σερβίας; Ή μήπως ο αποκλεισμός της ομάδας των ΗΠΑ από την τετράδα; Καλό θα ήταν, αλλά όχι, δεν είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο.
Φυσικά έχουμε να κάνουμε με μια θεότρελη διοργάνωση. Το ζευγάρι που πολλοί περίμεναν για τελικό (ΗΠΑ- Σερβία) θα αναμετρηθεί για τις θέσεις 5-8. Αυτό σημαίνει ότι μία εκ των Τσεχίας ή Πολωνίας (μπορεί και οι δύο μαζί) θα τερματίσει ψηλότερα στη βαθμολογία από ΗΠΑ ή Σερβία.
Πρόκειται για δύο ομάδες που κανείς δεν περίμενε ότι θα συμμετείχαν στους… 16. Οχι στην οχτάδα!
Η Λιθουανία, επίσης, που ήταν άτυχη στις δύο πρώτες φάσεις με τους αντιπάλους που της έτυχαν, έχει μείνει εκτός οχτάδας.
Και πάμε σε ένα προολυμπιακό που μοιάζει με… ρωμαϊκή αρένα! Δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι θα καταφέρει η Εθνική μας να πάρει ένα από τα τέσσερα μετάλια.
Η Εθνική και το μέλλον
Δεν πιστεύω, όμως, ότι δεν υπάρχει μέλλον. Αρκεί να το διεκδικήσουμε. Και σ’ αυτή την επόμενη μέρα θα πρέπει όσοι ενδιαφέρονται να δηλώσουν παρουσία. Γιατί κακά τα ψέματα δεν περισσεύει κανείς.
Επαναλαμβάνω: Οποιος επιθυμεί. Διότι σέβομαι και όσους δεν το επιθυμούν, απλώς θα ήταν προτιμότερο να το καταλάβει και ο κόσμος. Για να μην έχει και ψεύτικες ελπίδες.
Τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ που θα αρχίσουν τον Φεβρουάριο αλλά και το προολυμπιακό του Ιουλίου είναι σημαντικά. Οχι όμως πιο πολύ από το χρέος της Ομοσπονδίας να εξασφαλίσει την επόμενη μέρα του ελληνικού μπάσκετ.
Μεγαλύτερο πρόβλημα θα είναι να χάσουμε τις εξελίξεις. Γιατί- το είδατε και μόνοι μας- μένουμε πίσω. Σε ολα τα επίπεδα. Και στο αγωνιστικό όπου είμαστε τουλάχιστον μια ταχύτητα πίσω απ’ όλους. Και δείχνουμε περισσότερο αναχρονιστικοί παρά σύγχρονοι.
Η συνεργασία
Οι συνεργασίες που θα πρέπει να υπάρξουν είναι δεδομένες. Οσο κι αν θεωρείται δύσκολο στην Ελλάδα να βρεθούν… πολλοί μαζί και να συμφωνήσουν σε ένα κοινό πλάνο, ας κάνουμε τη διαφορά.
Τα προβλήματα που έχει το ελληνικό μπάσκετ είναι δομικά. Δεν αφορούν μόνο το αγωνιστικό/τακτικό κομμάτι αλλά και τον τρόπο που το προσεγγίζουμε γενικά. Και φυσικά να μην ξεχνάμε το marketing.
Μπορούμε να μάθουμε από τους άλλους. Δεν είναι κακό. Αρκεί να ξεφύγουμε από την εσωστρέφεια και να βγούμε από το καβούκι μας.
Ας μελετήσουμε το πρόγραμμα άλλων ομάδων/χωρών. Κάτι θα μπορέσουμε να εφαρμόσουμε και στον δικό μας χώρο και να το προσαρμόσουμε.
Διότι όπως καταλάβαμε στην Κίνα, δεν παίζουμε μόνο εμείς μπάσκετ. Παίζουν κι άλλοι… Κι όσο περνούν τα χρόνια γίνονται περισσότεροι.
Χρειάζονται ψύχραιμες αντιδράσεις και όχι τσιρίδες. Οπως και προτάσεις. Και συνολική δουλειά.
Χωρίς ιδιοτέλεια. Χωρίς ισοπέδωση που να αφήνει από πίσω ξεκάθαρες υπόνοιες για ιδίον όφελος (ήδη κυκλοφορεί όνομα προπονητή για υποψήφιο αντικαταστάτη και κάνει… μπαμ ότι κινείται από συγκεκριμένη κατεύθυνση).
Η γνώση είναι δύναμη
Μπορούμε λοιπόν να μάθουμε. Ολοι από όλους… Και η Ομοσπονδία να είναι η πρώτη που θα το αναζητήσει. Δεν είμαι αισιόδοξος όμως δεν παύω να ελπίζω.
Κι εν κατακλείδι συμφωνώ με την τοποθέτηση του Λευτέρη Αυγενάκη ότι απαιτείται ανανεωμένο διοικητικό πνεύμα.
Επαναλαμβάνω: Ολοι μαθαίνουν από τους άλλους, ειδικά όταν μας έχουν… προσπεράσει. Δεν είναι κακό. Δεν είμαστε η μόνη χώρα που παίζει μπάσκετ.
Απ’ αυτό το απόλυτα τρελό Παγκόσμιο, μπορεί να βγούμε, τελικά, κερδισμένοι. Αν εκείνοι που διοικούν το ελληνικό μπάσκετ αποφασίσουν να δράσουν.
Οχι επιζητώντας εξιλαστήρια θύματα αλλά με σχέδια μακράς πνοής.
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Aκολουθήστε το Sportime στο Instagram