Το Πολυτεχνείο θα θυμίζει πάντα το ανήσυχο νεανικό πνεύμα απέναντι στον κάθε αντιήρωα της επταετίας από το 1967 ως το 1974. Τελεία και παύλα!
Πέρασαν 48 χρόνια από τότε που το Πολυτεχνείο γέμισε από ενθουσιώδεις φωνές φοιτητών. Με τη συμπαράσταση χιλιάδων ανθρώπων και με τη δίψα για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, καθώς επίσης και για ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ να κυριαρχούν. Και με τις φωνές, τα συνθήματα, τις δράσεις να βάζουν τέλος σε μια ανόητη νιρβάνα ετών, όπου οι συνταγματάρχες είχαν δέσει χειροπόδαρα ένα λαό! Κι ελάχιστοι (μέσα σε αυτούς φυσικά και ο Μίκης Θεοδωράκης που… έλεγε υπερβολές κατά το δόγμα του ΣΚΑΙ) αντιστάθηκαν.
Μια γενιά ανήσυχη, που πάλεψε για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Για το ιδανικό της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Για να μπορούμε εμείς να είμαστε ελεύθεροι, να εκφραζόμαστε ελεύθερα και να μας… κατηγορούν κιόλας επειδή λέμε τη γνώμη μας. Αυτό δεν είναι πρόβλημα της Δημοκρατίας, αλλά εκείνων που λένε ότι την υπηρετούν. Χωρίς να το κάνουν.
Η νεολαία που πάλεψε απέναντι στη χούντα που… έφτιαξε δρόμους και είχε ισχυρή οικονομία (αν διαβάσετε το βιβλίο του Διονύση Ελευθεράτου «Λαμόγια στο χακί» ίσως να σταματήσετε να το λέτε). Κόντρα στη χούντα με την οποία κοιμόμασταν με… ανοιχτά παράθυρα, μέχρι που κοιτάξαμε έξω απ’ αυτά κάποια στιγμή κι έλειπε η μισή Κύπρος.
Και βέβαια κόντρα σε ένα καθεστώς που εργαλειοποίησε τα ιδανικά της Πατρίδας, της Θρησκείας και της Οικογένειας με αποτέλεσμα ακόμα και τώρα να εξηγείς σε ορισμένους ότι… δεν είναι της χούντας. Είναι δικά ΜΑΣ! Βρήκε το μπελά του και ο Γιώργος Πρίντεζης όπως θα θυμάστε.
Αν θέλετε να χαρίσετε αυτά τα ιδανικά στον Πατακό, κάντε το για τον εαυτό σας.
Για να καταλήξουμε: Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ όπως φωνάζαμε μαθητές, τότε στα 70ς και τα 80ς που ήταν τόσο κοντά σ’ εκείνη τη μέρα. Και θα ζει, με το συμβολισμό, την αποτελεσματικότητα και τη σημασία του.
Παρά την ΑΗΘΗ προπαγάνδα ότι η… γενιά του Πολυτεχνείου μας κατέστρεψε. Όταν αυτά τα παιδιά κλείνονταν μέσα στο Πολυτεχνείο για να κάνουν αυτό που δεν έκαναν κάμποσα εκατομμύρια δεν είχαν σκοπό να νομοθετήσουν μνημόνια 35 χρόνια μετά.
Καμία γενιά του Πολυτεχνείου δε μας κατέστρεψε. Μας κατέστρεψαν εκείνοι ΠΟΥ ΔΕ ΣΕΒΑΣΤΗΚΑΝ το Πολυτεχνείο. Τις αρχές και τους σκοπούς του. Είτε βρίσκονταν μέσα τότε, είτε όχι.
«Σημαίες και γαρύφαλλα
εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων στο κενό
Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν»
Μας κατέστρεψαν επίσης εκείνοι που ακόμα και τώρα, ενώ κυβερνούν, κάθε 17 Νοέμβρη λησμονούν ένα τουίτ για την ημέρα (στον λαλίστατο λογαριασμό τους) αλλά θυμούνται την… πτώση του τείχους στο Βερολίνο. Από μια άποψη, τίμιο είναι. Δεν τους εκφράζει και το δείχνουν. Κι αν το κάνουν θα είναι για τα μάτια του κόσμου
Και σίγουρα δε χρειάζεται πολλή φαντασία για να αντιληφθούμε ότι ξεφύγαμε απ’ αυτές τις Αρχές.
Δεν ήταν αριστεροί, ούτε δεξιοί ή κεντρώοι. Ήταν νέοι άνθρωποι, αποφασισμένοι να φτιάξουν το μέλλον τους.
Αυτό που ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ εμείς.
Σταματήστε λοιπόν την προπαγάνδα και υποκλιθείτε ευλαβικά. Σ’ εκείνα τα παιδιά. Στο μεγαλείο τους.
Τους χρωστάμε.