Το ρεσιτάλ στην ΕΡΤ3 με τα «Χρόνια της αθωότητας»

Η υπέροχη σειρά ιστορικών ντοκιμαντέρ «Τα χρόνια της αθωότητας» έκανε πρεμιέρα τη Δευτέρα (21/2) στην ΕΡΤ3 και μας πήρε τα μυαλά.

Διότι δεν είναι ότι θυμηθήκαμε τα δικά μας «χρόνια της αθωότητας» από τη στιγμή κατά την οποία δε ζούσαμε τότε. Δεν είχαμε κάτι να θυμηθούμε, πέρα από κάποιες αποσπασματικές διηγήσεις των μεγαλύτερων όταν ήμασταν παιδιά, στη δεκαετία του ’70.

Όμως ο τρόπος με τον οποίο «δένει» αθλητικά και ιστορικά γεγονότα της εποχής εκείνης, στα πρώτα βήματα του ποδοσφαίρου, συνδυαστικά με πολιτικές καταστάσεις είναι μοναδικός. Το πώς αποδεχόταν η κοινωνία τους ποδοσφαιριστές και η περιγραφή ότι «έβλεπα το είδωλό μου στα γήπεδα να δουλεύει σε φούρνο» είναι κάτι που σου δίνει γνώση.

Υπέροχο ντοκιμαντέρ μέσα από το οποίο δεν αξιοποιούνται μόνο ιδιωτικά αρχεία (όπως του Γιάννη Βώκου, κινηματογραφιστή ποδοσφαιρικών αγώνων στην Ελλάδα ή του Αλκέτα Παναγούλια) αλλά και το πλούσιο αρχείο της Κρατικής Τηλεόρασης.

Το οποίο πολύ θα ήθελα κάποια στιγμή να το δω να αξιοποιείται τόσο καλά (χρειάζονται βέβαια πολλές ώρες καθημερινής εργασίας) ώστε να μας προσφέρει το καλύτερο αθλητικό κανάλι που είχαμε ποτέ.

Ο Ηλίας Γιαννακάκης με «Τα χρόνια της αθωότητας» μας γυρίζει στα πρώτα χρόνια της ποδοσφαιρικής Ελλάδας. Οι ιστορικής σημασίας συνεντεύξεις του Ανδρέα Μπόμη (ενός πολύ μεγάλου δασκάλου της δημοσιογραφίας) στο θρυλικό «Αθλόραμα» (δεκαετία ’70) μας φέρνουν «κοντά» μορφές όπως ο Πεντζαρόπουλος για τον οποίο τόσα έχουμε ακούσει αλλά ποτέ δεν είχαμε δει.

Η κοινωνικο-αθλητική ανάλυση είναι τόσο προσεκτική, διακριτική και ρεαλιστική ταυτόχρονα που σε βάζει αμέσως στο κλίμα. Αισθάνεσαι ότι ζούσες σε εκείνη την «ασπρόμαυρη» εποχή κι έπαιζες μπάλα σε ξερό.

Προσωπικά έχω τεράστια τρέλα με έρευνες στο παρελθόν. Ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με την εποχή του Μεσοπολέμου όπου έχω βρει δημοσιεύματα εφημερίδων που αντιστοιχούν στην κατάσταση της εποχής εκείνης.

Όπως για παράδειγμα, την έρευνα της εφημερίδας «ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ» που παρουσίαζε τα επαγγέλματα των ποδοσφαιριστών το 1937.

Επίσης τα όνειρα ενός πάμπλουτου τραπεζίτη που φανταζόταν τη δημιουργία επαγγελματικού πρωταθλήματος με μισθούς απίστευτους και σπίτια με πισίνες (Εφημερίδα «ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ»- 30/8/1935)

Επίσης για το πρώτο διεθνές τουρνουά ποδοσφαίρου που είχε γίνει στην Ελλάδα, το 1906 στο πλαίσιο της Μεσοολυμπιάδας (εφημερίδα «ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ»- 19/12/1934)

Ή για τους δύο παίκτες του Παναθηναϊκού που σκόραραν με τη φανέλα της ΑΕΚ σε φιλικό αγώνα με την Μποτσκάι από την Ουγγαρία στις 18 Μαρτίου 1931 (εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ»)

Τι θέλω να πω; Ότι υπάρχει ανεξάντλητος πλούτος κι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ είναι μπροστά μας.

Πάντως «Τα χρόνια της αθωότητας» είναι το πλέον τρανταχτό παράδειγμα ότι το Κρατικό Κανάλι μπορεί να αναβαθμίσει την ποιότητα των προγραμμάτων του και να μη θυμίζει τη νυσταλέα υπηρεσία που μόνο το δυσφημεί.

Και προφανώς αυτή η σειρά ντοκιμαντέρ σε κάνει να ανυπομονείς μέχρι να δεις το επόμενο επεισόδιο.