Το ποτήρι μπορείς να το δεις όπως θέλεις: Μισοάδειο ή μισογεμάτο, δεν έχει καμία σημασία και πιστέψτε μας. Σε ό,τι αφορά στα όσα έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα και στη… διαμάχη που γίνεται για το ποιος έχει τις περισσότερες ευθύνες, η θέση μας είναι ξεκάθαρη: Το μπάσκετ χτυπιέται βάναυσα εδώ και χρόνια από την κόντρα των δύο «ισχυρών». Και πληγώνεται καθημερινά (πάλι εδώ και χρόνια) από την ελλειψη κοινού στόχου.
Κάποτε το μπάσκετ το έλεγαν…μασονική στοά. Τους μπασκετικούς τους αποκαλούσαν «μασόνους». Είχε διπλή ερμηνεία αυτός ο χαρακτηρισμός. Από την μία πλευρά απέκρυπταν πολλά από τα κακώς κείμενα (που δεν το λες απαραίτητα θετικό). Κι από την άλλη σε κάθε «επίθεση» που δεχόταν το άθλημα όλοι ενώνονταν για έναν σκοπό: Για να το προστατέψουν. Αυτό είναι θετικό…
Το μπάσκετ ήταν ενωμένο
Θα πήγαιναν όλοι μαζί να διεκδικήσουν ακόμα κι αν την προηγούμενη μέρα είχαν «σφαχτεί» στο γήπεδο. Μπορεί ο ένας να ήθελε να νικήσει τον άλλον (θεμιτό είναι αυτό) αλλά θα πήγαιναν μαζί να διεκδικήσουν πράγματα για τις ομάδες τους και για το μπάσκετ.
Στην εποχή της κυριαρχίας του Αρη και του ΠΑΟΚ αλλά κι αργότερα του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού (που βέβαια τότε ήταν η «χρυσή περίοδος» για το άθλημα), έγιναν σημαντικές κατακτήσεις. Μην ξεχνάτε ότι τότε η Α1 έγινε επαγγελματική, πήγε στον ΕΣΑΚΕ κι έφυγε από την ΕΟΚ. Αργότερα, Γιαννακόπουλος και Κόκκαλης, μαζί με τον ΠΑΟΚ (που ήταν ευρωπαϊκή υπερδύναμη τότε) κόντεψαν να ρίξουν ολόκληρο… Στάνκοβιτς από την FIBA και να δημιουργήσουν νωρίτερα από το καλοκαίρι του 2000, τη νέα Euroleague.
Πήγαιναν μαζί στις συσκέψεις της FIBA ή και της ULEB και διεκδικούσαν παραπάνω ευρωπαϊκά εισιτήρια για το ελληνικό μπάσκετ, για παράδειγμα.
Στην ίδια σελίδα
Ηταν όλοι ταυτισμένοι στον ίδιο σκοπό. Βρίσκονταν στην ίδια σελίδα. Ακόμα κι αν «τρώγονταν» στο γήπεδο, δεν είχαν απολύτως κανένα πρόβλημα να ενωθούν για να βγει κάτι καλό για το πρωτάθλημα.
Κι όταν λέμε «όλοι» εννοούμε προέδρους, παράγοντες, προπονητές, παίκτες, ακόμα και δημοσιογράφους.
Η νέα γενιά (όλων των προαναφερομένων) βρίσκεται σε άλλο μήκος κύματος. Χαϊδεύει αυτιά οργανωμένων. Κινούνται ακραία. Καλλιεργούν τα χειρότερα αισθήματα των οπαδών. Περιορίζουν τους πάντες σε ρόλο κομπάρσου γιατί είναι οι πρωταγωνιστές. Αμα λάχει στήνουν και κανέναν «ωραίο» καβγά. Δεν είναι προτεραιότητα το μπάσκετ. Το αμέσως χειρότερο είναι ότι δεν βρίσκεται στην προτεραιότητά τους καν η ομάδα… Αλλά ο πρόεδρος ή οι πρόεδροι.
Θλιβεροί χειροκροτητές
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, που βέβαια βρισκόταν στην κορυφή της «μασονίας» πλέον δεν έχει γύρω του ισχυρές προσωπικότητες (όπως π.χ τους μεγάλους Γιώργο Κολοκυθά και Φίλιππο Συρίγο που δεν βρίσκονται πιά ανάμεσά μας) αλλά ένα μάτσο «υποτακτικών», χειροκροτητών που περισσότερο εκμεταλλεύονται το όνομά του προς ιδίον όφελος. Για να «δουλεύουν μάγουλο» όπως λέγεται στη γλώσσα του μπάσκετ… Να πουλάνε εκδούλευση για να το πούμε πιο λαϊκά.
Η περιβόητη «μασονία» ανήκει στο παρελθόν. Οριστικά. Και μάλλον αμετάκλητα.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην σελίδα 19 στην έντυπη έκδοση του Sportime στις 23 Μαϊου 2019.