Το τέλος εποχής του Τζόρντι Μπερτομέου από την ηγεσία της Euroleague φέρνει τη διοργάνωση σε μια νέα εποχή.
Και όπως αποδείχθηκε, θα έπρεπε να τελειώσει ο Μπερτομέου ώστε να περάσουμε σε αυτή τη φάση. Ο αδιάλλακτος
Καταλανός, έχοντας στην πλάτη του 22 χρόνια κυριαρχίας ουσιαστικά υπονόμευε κάθε προσπάθεια σύγκλισης με την FIBA άρα κι ενότητας του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Είχε συμπεριφορά Ναπολέοντα μόνο που τα τελευταία χρόνια έδινε την εικόνα ενός παράγοντα σε παρακμή, που με την έπαρση από την πολυετή ηγεσία του δε μπορούσε να δει τίποτα άλλο πέρα από τον εαυτό του.
Στην Ελλάδα ασχολούμαστε με τη διαιτησία που όντως είναι πρόβλημα, αλλά σίγουρα δεν ήταν το μεγαλύτερο στην εποχή του Μπερτομέου.
Η Euroleague είναι μια διοργάνωση σε τέλμα που δεν έχει προχωρήσει καθόλου και δεν έχει φέρει τα προσδοκώμενα έσοδα στις ομάδες.
Στερείται ιδεών που θα τη φέρουν ακόμα ψηλότερα και κυρίως είναι αποκομμένη από τους πάντες. Με συμπεριφορά Καίσαρα λες και εκφράζει αποκλειστικά το ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Η πρώτη μεγάλη συνάντηση των επτά πέρυσι τέτοια εποχή περίπου σήμανε και το τέλος του Καταλανού. Η Μακάμπι πήρε την πρωτοβουλία κι έκανε φύλλο και φτερό κάθε δραστηριότητα του Μπερτομέου.
Χωρίς φωνές και υστερίες αλλά με τρόπο επαγγελματικό έβαλε τέλος στην εποχή του Μπερτομέου.
Όμως παρά από τη διαφάνεια το μήνυμα ήταν ακόμα πιο ισχυρό. Οι ομάδες θέλουν συνεργασία με την FIBA, θέλουν να είναι ενωμένο το ευρωπαϊκό μπάσκετ ώστε να μπορέσουν να βελτιώσουν την εικόνα και φυσικά να έχουν περισσότερα έσοδα.
Αυτό δε θα μπορούσε να επιτευχθεί όσο υπήρχε ο Μπερτομέου στην καρέκλα. Η αποχώρηση του εκτός από το ιστορικό της υπόθεσης δείχνει ότι το μπάσκετ πλέον μπορεί να προχωρήσει χωρίς περιορισμούς, αποκλεισμούς και φυσικά με πνεύμα συνεργασίας.
Είναι ξεκάθαρο το μήνυμα οπότε η κατάληξη αυτής της υπόθεσης μόνο θετική μπορεί να εκληφθεί τουλάχιστον σε πρώτη φάση.