Στο Sportime.gr φροντίσαμε να αγγίξουμε το ευαίσθητο θέμα με τις “μικρές Εθνικές” από την περιπέτεια της U20 και τα όσα στραβά γίνονται με τους νεαρούς αθλητές και τολμάμε να πούμε ότι ήμασταν οι μόνοι που το κάναμε. Πιθανότατα τώρα, μετά τα όσα έχουμε δει και με την U18 να βρεθούν κι άλλοι, όμως εκείνο που πρωτίστως οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε είναι το εξής: Σ’ αυτές τις Εθνικές δεν κοιτάς το αποτέλεσμα αλλά το ΠΩΣ έρχεται αυτό το αποτέλεσμα.
Είτε είναι θετικό, είτε είναι αρνητικό. Διότι στην ηλικία αυτή τα παιδιά διαμορφώνουν χαρακτήρα και προσωπικότητα, μαθαίνουν να λειτουργούν σωστά και με αρχές στο πλαίσιο της ομάδας και κυρίως οι προπονητές αξιοποιούν το ταλέντο και τα δυνατά αγωνιστικά στοιχεία των αθλητών με μακροπρόθεσμο στόχο να τους κάνουν να προοδεύσουν.
Ημουν γκρινιάρης όταν πριν από χρόνια έλεγα ότι ΔΕΝ μπορούμε να πανηγυρίζουμε επιτυχίες και μετάλλια με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο να παίζει 50 λεπτά (σε αγώνα δύο παρατάσεων) ή 40 λεπτά ως… πεντάρι! Θα ήθελα πολύ να μάθω σε τι ωφέλησε αυτό τον Χαραλαμπόπουλο και κατ’ επέκταση το ελληνικό μπάσκετ. Τι μήνυμα πέρασε… Και αλήθεια, ο ίδιος προπονητής πόσες φορές χρησιμοποίησε ως πεντάρι τον Χαραλαμπόπουλο όταν συνεργάστηκαν στον ΠΑΟΚ;
Βλέποντας την Εθνική Εφήβων σ’ αυτό το Ευρωμπάσκετ που βρίσκεται σε εξέλιξη, ένα πράγμα μόνο μου έχει κάνει εντύπωση: Οτι λέξεις όπως “πάσα” και “άμυνα” είναι πέρα για πέρα άγνωστες. Εντάξει, δεν λέμε να περάσουμε στην αντίπερα όχθη που είχαμε συνηθίσει, δηλαδή να παίζουν κλωτσομπουνίδια στην άμυνα και ό,τι να ‘ναι στην επίθεση, άλλωστε κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουμε ότι το ένα μισό του γηπέδου δεν είναι ανεξάρτητο από το άλλο.
Είναι μια ομάδα πλούσια σε ταλέντο, με παιδιά που έχουν προσόντα και ικανότητες αλλά κι αυτά φαίνονται τόσο μπλεγμένα σ’ αυτό το σύστημα που επικρατεί και είχαμε θίξει. Το βασικό άλλωστε σε μια ομάδα, όσο ατομικό ταλέντο κι αν υπάρχει είναι να συνδυάζεται με το σύνολο. Κι επίσης το πρώτο που πρέπει να μαθαίνουν οι αθλητές σ’ αυτή την ηλικία είναι να γίνουν ΚΑΛΟΙ ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ… Διότι έτσι θα γίνουν καλοί παίκτες.
Δεν πρόκειται να αναφερθώ ονομαστικά γιατί είναι άδικο για τα παιδιά, αλλά υπάρχουν ένας- δυο παίκτες που έχουν δουλέψει στους συλλόγους τους με προπονητές που ΞΕΡΟΥΝ αυτές τις ηλικίες και ξεχωρίζουν για την νοοτροπία τους. Δεν είναι δύσκολο να τους καταλάβετε. Αν θέλετε.
Ομως το συμπέρασμα, συνολικά, δεν είναι θετικό. Εχει χαθεί η μπάλα εντελώς… Μας δίνεται η αίσθηση ότι περιμένουν την Εθνική ομάδα για να δείξουν τι μπορούν να κάνουν και για να λέμε την αλήθεια ΠΟΣΟΥΣ ΠΟΝΤΟΥΣ θα πετύχουν. Είπαμε, υπάρχει σπάνιο ατομικό ταλέντο σ’ αυτή την ομάδα. Αλλά αυτό απέχει πολύ από το να βλέπουμε 7-8 σερί επιθέσεις ένας εναντίον πέντε, κάτι σουτ πέρα λογικής και στην άμυνα τον αντίπαλο παίκτη να περνάει και τον (δικό μας) αμυνόμενο απλώς να… σταματάει!
ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΜΑΘΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ; ΚΑΙ ΠΟΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΕΤΣΙ;
Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος… Ολα γίνονται ανάποδα και τα είχαμε γράψει σε προηγούμενες σκέψεις μας. Πρώτα βρίσκουν ατζέντη από τα 12, μετά ασχολούνται με κάτι νέα “φρούτα” που έχουν ξεπεταχτεί (personal trainer, summer camp, shooting camp αμφίβολων αποτελεσμάτων τα περισσότερα) μετά βγαίνει το βίντεο στο youtube με τα highlights τους από αγώνες παιδικού (ή ακόμα και παμπαίδων) μετά βρίσκουν συμβόλαιο σε ομάδα της Basket League αφού πρώτα παρουσιαστούν ως νέοι- ΛεΜπρόν ΚΑΙ από τα Media (που έχουν μεγάλη ευθύνη) μετά δεν παίζουν στην Basket League αλλά όλοι λένε “πρέπει να παίξουν”, τελικά καταλήγουν να έχουν μούτρα επειδή δεν παίζουν στην Ευρωλίγκα στα 18 τους ενώ δεν έχουν ακουμπήσει καν από την Α2 ή την Β’ Εθνική και η ζωή κυλάει… Τα ονόματα ακούγονται, οι μικροί διαφημίζονται και τους ξέρουμε επειδή ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΝ…
Τρομερό! Και καθόλου παιδαγωγικό..
Αφήστε με ως πιο “γέρο” να σας πω τις δικές μου ιστορίες. Το καλοκαίρι του 1991 ο Παύλος Γιαννακόπουλος πλήρωσε μια περιουσία στον Ιωνικό και στον Κρόνο για να πάρει τον 18χρονο Νίκο Οικονόμου και τον 20χρονο Χρήστο Μυριούνη αντίστοιχα. Πήρε δύο νεαρούς που όμως έκαναν ΘΡΑΥΣΗ στις ομάδες τους, ο μεν Οικονόμου στην πολύ σκληρή Α2 της εποχής (όπου υπήρχαν παιχταράδες που ποτέ δεν πέρασαν από την Α1 αλλά βάζουν κάτω καμιά εικοσαριά τωρινούς, οπως πχ ο σούπερ σκόρερ Στασινός του Πρωτέα), ο δε Μυριούνης είχε ανεβάσει την ομάδα του για πρώτη φορά στην ιστορία της στην Α2.
Ο Γιώργος Σιγάλας καθιερώθηκε στον Ολυμπιακό αφού πρώτα είχε ανεβάσει τον Παπάγου στην Α1 κατηγορία. Η παλιοπαρέα των Αμπελοκήπων του Καλαφατάκη πρώτα ανέβηκε 5 κατηγορίες και μετά τα παιδιά κέρδισαν μεταγραφή. Ο Γάκης ήταν ηγέτης του Νέστορα πριν παίξει στα μεγάλα σαλόνια… Και τόσα άλλα παραδείγματα.
Εδώ όλα πάνε ανάποδα… Θα ήθελα πολύ να δω αυτά τα παιδιά να “βουτάνε” στην Α2 και στην Β’ όπου τα πράγματα είναι σκληρά παρά να εξαντλούν την ενέργεια τους στα πρωταθλήματα παίδων ή εφήβων ή νέων.
Μήπως ήρθε τελικά η ώρα για το καθεστώς του “διπλού δελτίου”; Για σκεφτείτε το…