Τα όσα είχαν συμβεί στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας πριν από 32 χρόνια μεταφέρονται στο μπάσκετ που ζει το δικό του «βρώμικο» ’21 με κάποια θλιβερά γεγονότα.
Τι σχέση μπορεί να έχει το μπάσκετ με το «Βρώμικο ‘89» μετά από 32 χρόνια; Μα δε διαφέρει και σε κάτι. Οι προσκείμενοι στον Γιώργο Βασιλακόπουλο θεωρούν ότι πρόκειται για μια συνολική σκευωρία από πλευράς Κυβέρνησης και αντιφρονούντων προκειμένου να «πέσει» η διοίκηση της Ομοσπονδίας. Για τους «απέναντι» η θεωρία της πτώσης ενός συστήματος δεκαετιών και η έναρξη κάτι καινούργιου είναι εκείνη που κυριαρχεί… Μόνο που εδώ δεν έχουμε δύο πόλους μόνο. Σίγουρα όμως έχουμε μια πρωτοφανή πόλωση που αγγίζει τα όρια του ακραίου οπαδισμού, πολλές φορές προσεγγίζει και μορφή χυδαιότητας και το μπάσκετ πληγώνεται ολοκληρωτικά. Ας ελπίσουμε όχι ανεπανόρθωτα.
Κάπως έτσι ήταν και το «Βρώμικο ‘89». Για τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ ήταν σκευωρία σε βάρος της Κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου για το σκάνδαλο Κοσκωτά. Για τους Νεοδημοκράτες μια προσπάθεια κάθαρσης της πολιτικής ζωής από την οχταετία του ΠΑΣΟΚ. Και με την «κάθαρση» είχε πάρει και τον Ενιαίο Συνασπισμό μαζί του.
Πέρα από τη σημειολογία, ταιριάζουν και στην πόλωση. Που επίσης το ’89 ξεπέρασε τα όρια κι έφτασε στη χυδαιότητα.
Σε προηγούμενο άρθρο μας είχαμε αναφέρει ότι εδώ και μήνες κανείς δε μιλάει για το πραγματικό μπάσκετ. Είτε για ενστάσεις και Πρωτοδικείο. Είτε για προσωρινές διοικήσεις όπου είδαμε και το απόλυτο ρεζιλίκι με τα συστήματα να πέφτουν και να εκλέγονται… δύο διοικήσεις! Πριν τελικά αποφανθεί η Δικαιοσύνη ότι υπάρχει μόνο μία.
Με βάση την κατάσταση που επικρατεί το τελευταίο διάστημα, πάντα με συνεπικουρία πρόθυμων καλοθελητών και παρατρεχάμενων που θεωρούν ότι το μπάσκετ είναι μαγαζάκι τους, ένα ερώτημα κυριαρχεί: Η επόμενη μέρα πως θα είναι; Τουλάχιστον με αυτά τα δεδομένα, σημείο σύγκλισης ανάμεσα σε Λιόλιο, Παπανικολάου και Φασούλα δεν υπάρχει. Είτε και στους τρεις μαζί είτε αν τους χωρίσουμε σε… δυάδες. Περίπτωση συνεργασίας δε βλέπουμε…
Η πόλωση θα μείνει και ιστορικά θα μνημονεύεται ως μια πολύ άσχημη περίοδος για το μπάσκετ. Που χαρακτηρίστηκε από την πόλωση και την τοξικότητα που ηθελημένα καλλιέργησαν ορισμένοι. Καθώς επίσης και από τα παιχνίδια κυριαρχίας και την επίδειξη δύναμης από Γιώργο Βασιλακόπουλο και Λευτέρη Αυγενάκη. Που φοβάμαι να ξαναπω ότι έχουν μετατρέψει τη διαδικασία σε προσωπική υπόθεση.
Τα επικοινωνιακά σε πρώτο πλάνο, αλλά η ουσία μακριά. Όποιον και να ρωτήσετε, άλλωστε, τη νομιμότητα και τη δημοκρατία θα επικαλεστεί. Τι διαφορετικό θα μπορούσε να πει άλλωστε; Άλλωστε ακόμα κι αν πάρετε τις αντάρτικες ένοπλες ομάδες ή ακόμα και τις δικτατορίες, πάντα η λέξη «Δημοκρατία» επικρατεί ως συνθετικό.
Την ίδια στιγμή που εκατοντάδες σωματεία επιζητούν λύτρωση και όχι παιχνίδια. Χιλιάδες αθλητές θέλουν να ασχοληθούν με το μπάσκετ και όχι με τα Πρωτοδικεία.
Αν κάποιος νοιάζεται για τα παραπάνω ας σταματήσει έγκαιρα αυτό το ρεζιλίκι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Βαγγέλης Λιόλιος στο Sportime για το ποτάμι που δε γυρίζει πίσω
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Τόσο πολύ αγαπάτε το μπάσκετ που το χτυπάτε καθημερινά