Κι ενώ η Ελλάδα πενθεί το χαμό πολλών παιδιών της με την τραγωδία στα Τέμπη, την ίδια στιγμή έχει στηθεί το γνωστό πολιτικό κι επικοινωνιακό παιχνίδι.
Όχι ότι δεν το περιμέναμε. Στα Τέμπη ακόμα μετράμε τις ανοιχτές πληγές μας, διότι είναι βαρύς ο πόνος να χάνεται ο «ανθός» της χώρας, τα νέα παιδιά που (υπό κανονικές συνθήκες) αποτελούν το μέλλον μας, αλλά με δεδομένο ότι οι (Έλληνες) πολιτικοί έχουν μάθει να λειτουργούν διαφορετικά, ήταν αναμενόμενο να συμβεί κάτι τέτοιο.
Άλλωστε δεν έχει σημασία τι γίνεται, αλλά πως θα το περιγράψεις. Αυτό ισχύει στα χρόνια της επικοινωνίας όπου ακόμα και το πιο σαθρό επιχείρημα μπορεί να αποτελέσει όπλο.
«Φταίει ο σταθμάρχης» ακούμε εδώ και ώρες. Πρώτα τα κανάλια που χαρακτήρισαν «γερασμένο και κουρασμένο» έναν 60χρονο. Αν θέλετε τη γνώμη μου θα δεχτώ ότι η ΑΠΟΛΥΤΗ ευθύνη είναι του σταθμάρχη μόνο όταν ξεκαθαρίσουν ορισμένα πράγματα. Όπως:
1.Με ποια κριτήρια διορίστηκε κι αν πληρούσε τις προϋποθέσεις
2.Ποιος ήταν εκείνος που τον τοποθέτησε σε αυτή τη θέση
Αν θέλετε τη γνώμη μου ήταν προβλέψιμο να χρησιμοποιηθεί και πάλι το θέμα της «ατομικής ευθύνης», ένα «επικοινωνιακό όπλο» παντός καιρού αφού βολεύει. Προσοχή: Δε λέω ότι δεν υπάρχει ατομική ευθύνη. Αλλά δε μπορεί να είναι ΜΟΝΟ αυτό το πρόβλημα.
Δεν είναι δυνατό να έχουμε το χειρότερο σιδηροδρομικό δίκτυο, να μην έχει λυθεί το πρόβλημα εδώ και δεκαετίες, να διορίζουμε κάποιους με συζητήσιμα προσόντα ως προς τις θέσεις, να υπάρχουν προειδοποιήσεις και να αδιαφορούμε αλλά να υπάρχει ΜΟΝΟ ατομική ευθύνη.
Τα ίδια δεν έγιναν με την οικονομική κρίση; Το περιβόητο «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου, πέρασε στο υποσυνείδητο της κοινωνίας ως ενοχή! Βιάστηκαν να μας πουν ότι «η κρίση πρωτίστως είναι κοινωνική» και να ξεκαθαρίσουν ότι δε φταίνε αυτοί που έκαναν τα ρουσφέτια αλλά όσοι τα αποδέχτηκαν.
Δηλαδή ερχόταν ο πολιτικός, σου έλεγε «να με ψηφίσεις και θα σε διορίσω», το έκανε για να εκλέγεται και να διασφαλίσει ότι θα εκλέγονται και τα παιδιά του από το δικό σου σόι, αλλά φταις εσύ που έψαχνες δουλειά.
Ήταν ατομική ευθύνη το ότι δε λειτουργούσε τίποτα και όχι πολιτική.
Τα ίδια έγιναν και στην περίοδο του κορονοϊού όπου σου έλεγαν ότι «φταις εσύ που προκλήθηκε η διασπορά του ιού και πεθαίνουν άνθρωποι». Κανείς δεν παραδέχθηκε ποτέ ότι ΔΙΕΛΥΣΑΝ το δημόσιο σύστημα υγείας, δεν είχαν τη στοιχειώδη υποδομή να υποστηρίξουν γιατί έσπρωχναν τον κόσμο στον ιδιωτικό τομέα.
Και η τραγωδία στα Τέμπη ήταν λοιπόν ατομική ευθύνη. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Και ταυτόχρονα ακούσαμε μέχρι και «συγχαρητήρια» στον υπουργό Καραμανλή επειδή παραιτήθηκε. Αυτό φυσικά ξεπερνά κάθε επίπεδο ραγιαδισμού αλλά και θράσους. Η ευθύνη δεν τελειώνει με μια παραίτηση αλλά με την απονομή Δικαιοσύνης.
Πολύ δε περισσότερο όταν προ ημερών ο ίδιος εμφανιζόταν ως εγγυητής της ασφάλειας στα τρένα. Να υποθέσουμε προφανώς ότι μετά την απόφασή του αυτή δε θα είναι και υποψήφιος στις επερχόμενες εκλογές. Κάτι εντελώς άσχετο με την απόδοση Δικαιοσύνης.
Φυσικά και δεν είναι κομματικός ο σκοπός της όποιας κριτικής στην τραγωδία στα Τέμπη τουλάχιστον από τη δική μας πλευρά. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε και συμπεριλαμβανομένης και της πολιτικής περί «ατομικής ευθύνης» κάτι ακόμα.
Από τότε που ξέσπασε η κρίση, εκτός του ότι την ένιωσαν μόνο οι πολίτες (όχι όλων των τάξεων βέβαια) και όχι οι πολιτικοί, η ιδιωτικοποίηση παρουσιάστηκε ως φάρμακο δια πάσα νόσο και ο δημόσιος τομέας ως το «καρκίνωμα της χώρας».
Σε αυτά τα περίπου 15 χρόνια ιδιωτικοποίησαν τα πάντα: Αεροδρόμια, λιμάνια, ΔΕΗ. Απωλέσαμε εργασιακά δικαιώματα. Κι όλα αυτά στο όνομα της ευημερίας των αριθμών που βέβαια είναι τόσο πλαστή. Διότι με βάση το ΑΕΠ αυτή τη στιγμή χρωστάμε περισσότερα.
Ας βάλουμε λοιπόν, συνολικά στην ατομική ευθύνη (που υπάρχει) και την πολιτική μήπως και καταλάβουμε περισσότερα πράγματα.