Αρχικά, θα μου επιτρέψετε να υπογραμμίσω ότι ο Παναθηναϊκός και ο Χαραλαμπόπουλος πήραν την πιο σωστή απόφαση!
Οι μεν «πράσινοι» από την στιγμή κατά την οποία δεν υπολόγιζαν τον Χαραλαμπόπουλο (που είχε και ένα τόσο βαρύ πολυετές συμβόλαιο) του επέτρεψαν να αναζητήσει τον επόμενο σταθμό της καριέρας του.
Ο δε Χαραλαμπόπουλος δεν… κάθισε επάνω στο βαρύ του συμβόλαιο, δεν διεκδίκησε όλο το ποσό μέχρι το τέλος (8ετές ήταν) αλλά το μόνο που επιθυμούσε ήταν να κάνει επανεκκίνηση στην καριέρα του.
Ως εκ τούτου ο Χαραλαμπόπουλος αρχίζει από την σωστή βάση: Το restart. Την ανάγκη να μηδενίσει το κοντέρ και να παίξει το μπάσκετ που ξέρει και μπορεί, μακριά από τον κυκεώνα των φημών, των εγκωμίων, των υψηλών προσδοκιών και των υπερβολών.
Ο 21χρονος άσος φορτώθηκε περισσότερο βάρος απ’ αυτό που θα μπορούσε να σηκώσει, το έχω ξαναγράψει και θα επιμένω επάνω σ’ αυτό. Μην ξεχνάμε ότι για 2-3 χρόνια ο Παναθηναϊκός απέφευγε να τον δώσει δανεικό (παρά τις εισηγήσεις των προπονητών) και μάλιστα επέμεναν ότι ΕΠΡΕΠΕ να παίξει στην πρώτη ομάδα.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργήσει ο Παναθηναϊκός έναν 18χρονο που… μούτρωνε επειδή δεν έπαιζε στην Ευρωλίγκα, σε ομάδα με 6 Ευρωπαϊκά, ή στην Εθνική ομάδα. Η πίεση ήταν μεγάλη. Οι προσδοκίες υπερβολικές όπως και όσα είχαν ειπωθεί για εκείνον.
Παρότι είναι πανέξυπνο παιδί κι εξαιρετικός χαρακτήρας (το υπογράφω γιατί μπορώ να πω ότι γνωρίζω αρκετά στοιχεία του) δεν ήταν εύκολο σ’ αυτή την ηλικία να μην μπερδευτεί.
Ο Βασίλης τα βρήκε όλα εύκολα μπροστά του, ήταν και παραπάνω επίπεδο απ’ όλους στην ηλικία του, έμπαινε χωρίς σταματημό στις διοργανώσεις του καλοκαιριού, δεν είχε ποτέ την δυνατότητα να δουλέψει!
Στις μικρές Εθνικές έπαιζε από 1 ως 5 (άλλο κι αυτό με το «πεντάρι») προκειμένου να έρθει το αποτέλεσμα. Τον βλέπαμε να παίζει… 50 λεπτά στην διπλή παράταση. Στον Παναθηναϊκό ΔΕΝ έπαιζε αφού δεν τον έδιναν δανεικό και όλος ο περίγυρος φώναζε «γιατί δεν βάζετε τον Χαραλαμπόπουλο να παίξει;».
Ο Βασίλης σταδιακά έγινε ο καλύτερος παίκτης που δεν έπαιξε ποτέ. Από τα 17-18 τον θέλαμε να κυριεύσει το μπασκετικό σύμπαν χωρίς να σκεφτούμε ότι ουδέποτε βρήκε ευκαιρία να δουλέψει στις αδυναμίες του (που έχει), να βρει θέση και στίγμα στην ομάδα του, αλλά και να προοδεύσει ακόμα περισσότερο στα δυνατά του σημεία.
Μπορώ να βεβαιώσω ότι εκτός από καλή πάστα ανθρώπου (είναι εξαιρετικό παιδί) προέρχεται και από μια θαυμάσια οικογένεια. Ο πατέρας του και η μητέρα του είναι πολύ διακριτικοί άνθρωποι.
Αλλωστε ο πατέρας του, Νίκος, έπαιζε χρόνια μπάσκετ στο Αιγάλεω και μάλιστα ήταν εκείνος που διοργάνωσε τις Ακαδημίες της ομάδας απ’ όπου ξεπετάχτηκαν πολλοί καλοί παίκτες (εκτός του γιου του, ο Λαρεντζάκης, ο Μιλεντίγεβιτς για παράδειγμα). Ξέρει, δηλαδή, πώς πρέπει να φερθεί.
Ο πνευματικός του πατέρας και καθοδηγητής στο μπάσκετ, ο Δημήτρης Καρβέλας, του φέρεται πολύ σωστά. Είναι χρόνια προπονητής και ξέρει πώς θα του μιλήσει. Τον αγαπάει χωρίς ιδιοτέλεια και τον έχει σαν παιδί του. Οι κοντινές του επιρροές δηλαδή δεν είναι κακές, για να σας προλάβω.
Συμπερασματικά, ο Βασίλης χρειάζεται να ακούσει την αλήθεια. Όχι πια χάδια… Να καταλάβει ότι πλέον τα λόγια, οι προσδοκίες δεν παίζουν κανένα ρόλο στην καριέρα του και ότι είναι μόνος του. Το κοντέρ… μηδένισε!
Οι τίτλοι με τις μικρές Εθνικές και όλα αυτά που τον συνόδευαν είναι παρελθόν. Στα 21 του χρόνια δεν… γέρασε, ούτε τελείωσε. Στην δική του ηλικία (πάνω κάτω) ο Πρίντεζης πήγαινε δανεικός στην Ολύμπια, ο Σπανούλης έπαιρνε τα πρώτα του λεπτά στο Μαρούσι, ο Διαμαντίδης είχε αρχίσει να μπαίνει σταδιακά στο rotation του Ηρακλή, ο Παπαλουκάς ήταν στην Δάφνη κι ετοιμαζόταν για Πανιώνιο, ο Τσαρτσαρής μόλις είχε γυρίσει από την Ισλανδία και ετοιμαζόταν για Νήαρ Ηστ κτλ…
Αρκεί να του λένε πάντα την αλήθεια. Και όχι «δεν σε βάζουν να παίζεις αν και είσαι καλύτερος απ’ όλους». Στα 18 του ο Χαραλαμπόπουλος δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος από πάρα πολλούς στην Ευρωλίγκα ή στην Basket League.