Βόβορας: Η κριτική που χρειάζεται και η πρόβλεψη για το διάδοχο

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Ο Γιώργος Βόβορας έδωσε τον αγώνα του, έκανε ό,τι μπορούσε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για τον Παναθηναϊκό κι αυτό δε μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Απ’ εκεί και πέρα όμως, εκτιμώ ότι και ο ίδιος επιθυμεί ότι πρέπει να του ασκηθεί δίκαιη κριτική.

Κι όταν λέω «δίκαιη» εννοώ ότι ο Βόβορας πρέπει να κριθεί ως κανονικός προπονητής και όχι ως κάποιος που προσπάθησε να περπατήσει πάνω στα νερά και πάντα είχε το άλλοθι ότι δεν είναι ο… Μεσσίας! Κι αυτό πρέπει να επιζητήσει και ο ίδιος στην αυτοκριτική του. Τα χάδια και τα χτυπήματα στην πλάτη δεν έχουν νόημα καθώς ούτε στον ίδιο κάνουν καλό, ούτε την κατάσταση εξυπηρετούν.

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή: Ο κόουτς Βόβορας επωμίστηκε ένα βαρύ φορτίο το καλοκαίρι που ανέλαβε. Βαρύτερο κι απ’ εκείνο που κλήθηκε να σηκώσει ο μέντοράς του, Αργύρης Πεδουλάκης το καλοκαίρι του 2012. Μόνο που ο «Άρτζι» είχε την εμπειρία ως σύμμαχο. Ειδικά σε καταστάσεις αουτσάιντερ, ο Πεδουλάκης πάντα μπορούσε να τα καταφέρει. Ως φαβορί είχε ένα ζήτημα… Πάμε παρακάτω, όμως.

Στοίχημα πρώτο, η στελέχωση του ρόστερ. Όσο περνά ο καιρός τόσο φαίνεται ότι ο Παναθηναϊκός δεν έκανε αρκετά πράγματα καλά το καλοκαίρι. Το περιορισμένο και συγκεκριμένο μπάτζετ είναι ένα θέμα αλλά δε «σβήνει» τα πάντα.

Επί της ουσίας η μόνη κίνηση που έχει πετύχει είναι η σίγουρη, του Νέντοβιτς. Που δε χρειάζεται και ιδιαίτερο ψάξιμο για να την πετύχεις. Απ’ εκεί και πέρα, μετά από τρεις αλλαγές σε pg (Τζάσκσον-Σάικς- Μακ) η ομάδα εξακολουθεί να έχει μεγάλο θέμα στη συγκεκριμένη θέση. Σε τόσο μεγάλο βαθμό ώστε καταργείται συστηματικά η λογική με τον Σαντ Ρος να παίζει στο «1» και να δείχνει σε όλους ότι έτσι ούτε ο Παναθηναϊκός κερδίζει κάτι αλλά ούτε και ο παίκτης.

Και παράλληλα δημιουργούνται ερωτηματικά για το μέλλον: Η φετινή σεζόν τι στόχο θέλει να βγάλει για τον Παναθηναϊκό; Αν στόχος είναι να φτιαχτεί μια βάση για το μέλλον, τότε πολύ απλά δε γίνεται ο Καλαϊτζάκης να κοιτάζει τον Σαντ Ρος να παίζει πλέι μέικερ και τον Φόστερ να… μην αποδίδει.

Όπως επίσης δε γίνεται ο Μήτογλου να κοιτάζει τον Μπεντίλ (που κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμα τη χρησιμότητα της παραμονής του πέρα από το «είναι καλό παιδί και παίρνει λίγα λεφτά») να σουτάρει τρίποντα.

Το θέμα του Φόστερ επίσης αναζητά απάντηση καθώς ο Αμερικανός από ένα σημείο και μετά… κατέρρευσε! Και ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να πάρει αποφάσεις σχετικά με το μέλλον του. Αναρωτιέμαι δύο πράγματα: Πρώτον, γιατί υπήρξε τέτοια καθίζηση στην απόδοση του Φόστερ και αν αυτό συνδέεται με το ότι δεν «ταιριάζει» αγωνιστικά με τον Μακ. Από τότε που ήρθε ο Μακ, αν προσέξετε, άρχισε η πτώση του. Και δεύτερον, τι ακριβώς περιμένει ο Παναθηναϊκός από τον Φόστερ; Να κάνει την έκπληξη;

Φυσικά η επιλογή του Όγκαστ εξελίσσεται σε μεγάλο φιάσκο! Σε περίοδο οικονομικής στενότητας δεν υπάρχει τέτοια πολυτέλεια ειδικά για ένα παίκτη που… γνώριζες.

Απ΄εκεί και πέρα, στις πρώτες δηλώσεις η λέξη που ακούστηκε ήταν η «άμυνα». Αυτή τη στιγμή μόνο η Χίμκι έχει χειρότερη άμυνα από τον Παναθηναϊκό στην Euroleague.

Επίσης ακούστηκε ότι η ομάδα θα παίζει στα όριά της. Συμφωνούμε ότι ο Παναθηναϊκός δεν είναι η σούπερ ποιοτική ομάδα, αλλά- συγνώμη κιόλας- είναι ελάχιστοι οι αγώνες που έφτασαν οι παίκτες στα όριά τους.

Είναι ξεκάθαρη επίσης η εικόνα στο ότι υπάρχει σοβαρό θέμα επικοινωνίας ανάμεσα στον προπονητή και τους παίκτες. Μπορεί να κάνω και λάθος αλλά προσωπικά έβλεπα μια εικόνα ενός προπονητή που δεν πίστευε ότι οι παίκτες του μπορούν να αλλάξουν κάτι… Αλλά και παικτών που δεν πίστευαν αυτό που έπαιζαν.

Στο Τελ Αβίβ όλα «κρύφτηκαν» πίσω από την τρομερή εμφάνιση του Νέντοβιτς. Στο Βελιγράδι δεν ήχησε, απλώς, η καμπάνα αλλά βάρεσαν κανονιές. Στο Λαύριο, ήταν φανερό ότι δεν πάει άλλο! Η εικόνα του Παπαγιάννη και του Μπεντίλ να σουτάρουν τρίποντα ενώ απουσίαζε ο μοναδικός σέντερ του Λαυρίου (Έβανς)… Ή του Γκανέζου να κάνει σέντρα προς τον Παπαγιάννη στην οροφή του κλειστού… Ή ολες οι χαμένες μονομαχίες στο ένας εναντίον ενός και οι 92 πόντοι του Λαυρίου (61 στο δεύτερο μέρος) σημαίνουν πολλά.

Όπως αποδεικνύεται ήταν μάλλον λανθασμένη η επιλογή ενός άπειρου προπονητή να καθοδηγήσει τη δεδομένη χρονική στιγμή και υπό αυτές τις συνθήκες. Πολύ δε περισσότερο όταν δε στελεχώνεται με το απαραίτητο δυναμικό π.χ με έναν ΠΟΛΥ ΕΜΠΕΙΡΟ συνεργάτη που θα ήξερε καλά τα κατατόπια. Και στην αγορά και στην Eurolegue.

Πάντως θα επιμείνω ότι ο Βόβορας πρέπει να κριθεί αυστηρά, όπως κάθε προπονητής σε ομάδα επιπέδου του Παναθηναϊκού. Προσμετρώντας φυσικά και τις συνθήκες.

Φυσικά και δε θα… φορτωθούν όλα τα λάθη στον Βόβορα.

Ο Παναθηναϊκός ΝΟΣΕΙ και το πρόβλημα δεν είναι ο εκάστοτε προπονητής. Από το 2012 και μετά έχουμε Πεδουλάκης-Αλβέρτης-Ιβάνοβιτς-Μανωλόπουλος-Τζόρτζεβιτς-Πεδουλάκης-Πασκουάλ-Πιτίνο-Πεδουλάκης-Πιτίνο-Βόβορας! Πρέπει κάποια στιγμή ο Οργανισμός να αποκτήσει μια σταθερότητα.

Διότι οι τόσο συχνές απολύσεις προπονητών αποτελούν ιδανικό άλλοθι για τους παίκτες. Που επίσης δεν είναι ποτέ άμοιροι ευθυνών… Όπως επίσης το ίδιο ισχύει και για τη διοίκηση.

Οπότε εμείς κρίναμε τον Έλληνα προπονητή για τις επιλογές του και για την εικόνα στο γήπεδο. Στο τέλος της σεζόν θα κριθεί και η (όποια) διοίκηση για τις αποφάσεις και για το στόχο της.

Το ίδιο ακριβώς έγραφα για τον Παναθηναϊκό πριν αρχίσει η σεζόν. Ότι πρέπει να κρίνεται ως κανονική ομάδα και όχι ως ταλαίπωροι και κακομοίρηδες, όπως βόλευε επικοινωνιακά αφηγήματα.

Σε ό,τι αφορά στο διάδοχο του Γιώργου Βόβορα, η λογική λέει «Σωτήρης Μανωλόπουλος». Από την άποψη ότι είναι άμεσα διαθέσιμος (μπορεί π.χ να πάει σε 2 ώρες για προπόνηση) και ο Παναθηναϊκός θέλει προπονητή για τον αγώνα της Πέμπτης (7/1) με την Ζενίτ.

Επίσης έχει εμπειρία ως πρώτος προπονητής και παράλληλα γνωρίζει καλά και τα κατατόπια του Παναθηναϊκού αφού εργάστηκε εκεί από το 2012 ως το 2015. Μάλιστα είχε αντικαταστήσει τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς και ολοκλήρωσε τη σεζόν ως πρώτος.

Η λογική ξένου προπονητή μου φαίνεται ακατανόητη και πιο προσιτή φαντάζει εκείνη του Μανωλόπουλου.

Ο οποίος είναι σε απαραίτητο βαθμό ετοιμότητας ώστε να αναλάβει την ομάδα.