Ο Νίκος Μανιός κίνησε για το μέρος όπου πριν από 48 χρόνια έζησε τη δική του άνοιξη, μαζί με άλλα παιδιά πάνω κάτω της δικής του ηλικίας.
Ήταν το ιδανικό που υπηρέτησαν, ο Νίκος Μανιός κι άλλοι φοιτητές και νεολαίοι της εποχής. Απέναντι σ’ ένα ανελεύθερο καθεστώς, που δεν τόλμησαν να κοιτάξουν στα μάτια… θαρραλέοι πολιτικοί της εποχής. Και που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών προσαρμόστηκε στο «μακριά από εμάς κι ας πάει όπου θέλει». Όσοι δεν ταυτίστηκαν.
Μια ομάδα δήθεν επαναστατών, που όση σχέση είχαν οι πραξικοπηματίες του ’67 με τη Δημοκρατία άλλη τόση έχουν αυτοί με την επανάσταση, αποφάσισε πως θα κάνει το κουμάντο στην… πόρτα του Πολυτεχνείου. Πορτιέρηδες στο μέρος που κάποτε γκρέμισε το τεθωρακισμένο και γράφτηκε ιστορία.
Νταβατζήδες στο μέρος που κάποιοι (όχι λίγοι) πριν από 48 χρόνια έγραψαν μια από τις πιο σημαντικές ιστορίες της σύγχρονης Ελλάδας.
Μέσα στην ιστορία είναι και ο Νίκος Μανιός. Φοιτητής της Ιατρικής τότε.
Χτυπήθηκε από τους… υπερασπιστές του Πολυτεχνείου. Ποιος; Ο μαχητής του Πολυτεχνείου. Περίπου μισό αιώνα μετά το ξύλο που έφαγε από την ΕΑΤ-ΕΣΑ στην περιβόητη ταράτσα της Μπουμπουλίνας είδε τη φρίκη να ζωντανεύει. Από ποιους; Από εκείνους που τώρα καμώνονται τους επαναστάτες με τη… δική του επανάσταση. Και των φίλων του, των συμφοιτητών του, των συνομήλικών του.
Κάπως έτσι αυτή η περιθωριακή ομάδα εξυπηρετεί απόλυτα τους σκοπούς όσων θέλουν να βλάψουν την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Διότι πολύ απλά, όλο δίνουν βαρύτητα στα επεισόδια που προκαλούν, στο μπάχαλο που δημιουργούν, στις ζημιές που κάνουν, παρά στο συμβολισμό της ημέρας.
Και βέβαια με τη λογική αυτή του παραλόγου, κάνουν ζημιά σε όλους μας. Διότι πολύ απλά το Πολυτεχνείο ανήκει ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ.
Δεν ανήκει σε κανέναν άλλον. Ούτε και ο ίδιος ο Νίκος Μανιός δεν τόλμησε ποτέ να πει ότι του… ανήκει έστω κι ένα κομμάτι της ιστορίας.
Δε χρειάζεται να πούμε ότι με αυτές τις δράσεις χούλιγκαν μόνο επαναστάτες δεν είναι. Κι αν έχουν- έστω λίγο- μυαλό, ας αναλογιστούν ότι δίνουν πάτημα στο κάθε φασιστοειδές, όσο αστείο κι αν είναι, να αποκτά οντότητα και να βρίσκει ακροατήριο.
Κάμποσοι νοσταλγοί του Παττακού και των άλλων, κρυφοί ή φανεροί, είτε βρίσκονται ψηλά είτε όχι (να καταλαβαινόμαστε) αυτή τη στιγμή τρίβουν τα χέρια τους από χαρά.
Οι… επαναστάτες (της πλάκας) τους έστρωσαν πεδίο δόξας λαμπρό ώστε να συνεχίσουν τις ανοησίες τους. Και που ξέρεις, μέσω αυτών, μπορεί να γίνουν και υπουργοί στο τέλος. Τι όχι; Τους βοήθησαν οι… επαναστάτες.
Το Πολυτεχνείο δεν τους ανήκει. Δεν ανήκει σε καμία αριστερά, σε καμία δεξιά και σε κανένα κέντρο. Ανήκει σε όλους τους Έλληνες που θέλουν τη Δημοκρατία.