Απόλυτα επιτυχημένος προπονητής, κυρίαρχος και περιζήτητος αλλά πάνω απ’ όλα σπουδαίος άνθρωπος. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς σβήνει 62 κεράκια και συνεχίζει.
Κυρίως όμως στον Ομπράντοβιτς δεν ταιριάζει η παροιμία που αναφέρει «ήμουν νιός και γέρασα». Να μη σας ξεγελούν τα μαλλιά του που (φυσιολογικά) έχουν ασπρίσει. Παραμένει το ίδιο ακμαίος, το ίδιο ορεξάτος και φιλόδοξος όπως ακόμα στα νιάτα του, που αποφάσιζε να εγκαταλείψει (μόλις 31 ετών) την αθλητική καριέρα για να γίνει προπονητής.
Με λίγα λόγια; Στις 9 Μαρτίου του 2022, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς γίνεται 62 ετών, τα μισά εκ των οποίων τα έχει περάσει στους πάγκους ως προπονητής. Της αγαπημένης του Παρτιζάν, της Μπανταλόνα, της Ρεάλ Μαδρίτης, της Μπένετον Τρεβίζο, του Παναθηναϊκού όπου έγραψε ιστορία κι αγαπήθηκε όσο κανείς, στην Φενέρμπαχτσε. Και βέβαια επέστρεψε εδώ και μερικούς μήνες στην αγαπημένη του Παρτιζάν. Εκεί που έπαιξε μπάσκετ (μετά την Μπόρατς, ομάδα της γενέτειράς του, Τσάτσακ) και έχτισε ένα μικρό θαύμα, το 1992.
Είναι γνωστές αυτές οι ιστορίες. Χιλιοειπωμένες. Δεν έχει νόημα να αναπαράγουμε το θρυλικό στόρι με την έμπνευση του Κιτσάνοβιτς και την ευλογία του Ίβκοβιτς.
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς με τον Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς
Ούτε φυσικά την πρώτη μεγάλη στιγμή της καριέρας του, δια χειρός Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς στο φάιναλ φορ της Κωνσταντινούπολης το 1992. Λίγους μήνες πριν, είχε αποφασίσει να γίνει προπονητής. Και την πρώτη του σεζόν κατέκτησε ευρωπαϊκό, σε μια περίεργη χρονιά αφού λόγω του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία η Παρτιζάν έπαιξε σχεδόν όλους τους αγώνες της (πλην πλέι οφ με την Βίρτους) στην ισπανική πόλη, Φουένλαμπραδα.
Δικό σας
Πολύτιμοι αρωγοί, στα πρώτα του χρόνια δεν ήταν άλλοι από τον προφέσορα, Άτσα Νίκολιτς και φυσικά τον πνευματικό του πατέρα, αδερφικό φίλο και κουμπάρο του, Ντούσαν Ίβκοβιτς. Βρίσκονταν δίπλα του στα πρώτα του χρόνια και τον καθοδηγούσαν. Ο ίδιος, έξυπνος άλλωστε, φρόντιζε να παίρνει όσα έβλεπε και ταυτόχρονα να τα προσαρμόζει στην προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία του, διαμορφώνοντας έτσι τη δική του ξεχωριστή φιλοσοφία.
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς με το μεγάλο Άτσα Νίκολιτς
Ο Ζοτς είναι ένας άνθρωπος που πρώτα βάζει δύσκολα στον εαυτό του. Κατά την ταπεινή μου άποψη η μεγαλύτερη ατάκα που έχει πει είναι η εξής:
«Για εμένα το κίνητρο είναι πάντα η επόμενη προπόνηση. Όταν αισθανθώ ότι δεν έχω διάθεση να πάω, τότε θα εγκαταλείψω το μπάσκετ».
Όπως αντιλαμβάνεστε, 31 χρόνια μετά την πρώτη του προπονητική εμπειρία, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αισθάνεται το ίδιο ακμαίος και φιλόδοξος. Όχι μόνο για το μπάσκετ (να προσθέσουμε) αλλά και για τη ζωή.
Του αρέσει να περνάει καλά, να ζει έντονα, ακόμα και τώρα. Είναι άνθρωπος δοτικός και συναισθηματικός αλλά με την ευφυϊα του γνωρίζει πάντα πως να πετυχαίνει την κατάλληλη ισορροπία.
Σε ό,τι αφορά εμάς, θα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί όσοι είχαμε επαφή μαζί του και μπορούσαμε να πούμε μια κουβέντα παραπάνω, εκτός μπάσκετ. Εκεί μπορούσες να καταλάβεις πως βλέπει κι αντιμετωπίζει τη ζωή αλλά κυρίως ότι τίποτα δε γίνεται τυχαία.
Από το Τσάτσακ κι από τα 12 χρόνια του όπου θεωρούσε υπερπολυτελές το ποδήλατο που του έκανε δώρο ο πατέρας του την Πρωτοχρονιά (δεν είχαν και πολλές δυνατότητες) μέχρι την κορυφή του κόσμου, την αναγνώριση τον σεβασμό.
Χρόνια πολλά στον ένα και μοναδικό Ζέλικο Ομπράντοβιτς