Ούτε η δολοφονία ενός ακόμη αθώου παιδιού σαν τον Άλκη δεν σταματάει κάποιους-Μεγαλώνει το μίσος αντί να νικήσει η αγάπη

Δεν έγραψα κάτι για αρκετές ημέρες, από τη στιγμή που έγινε η δολοφονία του Άλκη. Όντας σοκαρισμένος, μόνο διάβαζα.

Η δολοφονία έγινε σε πολύ γνώριμα μέρη μου. Στους δρόμους που γεννήθηκα, μεγάλωσα (σχολείο πήγα στα 300 μέτρα από το σημείο) και ζω.

Πλάι, πλάι, με τους Αρειανούς, στο ίδιο μέρος, στο ίδιο σχολείο, στην ίδια γειτονιά, στο ίδιο σπίτι. Για πολλά χρόνια. Καζούρα μέχρι τέλους. Πειράγματα, χαρές και λύπες. Ακόμα και τώρα που μεγαλώσαμε. «Τι σας έκανε ο Μαντσίνι Τοσκίτση;», (αυτοί) και εγώ να παίρνω τα μπουκάλια νερού και αντισηπτικών από το τραπέζι και να παριστάνω πως είναι κύπελλα και δεν χωράνε που να τα βάλω. Γέλια χαμός. Και κόπηκαν τα γέλια…

Θάνατος, σιωπή. Πόσο τραγικό. Απερίγραπτο.

Περίμενα ότι θα γίνει κάποια στιγμή κάτι τέτοιο, διότι εδώ και καιρό από τύχη δεν είχαμε θρηνήσει θύματα. Υπήρξαν και άλλα επεισόδια. Τον Ιούλιο για παράδειγμα στην Χαλκιδική, μαχαιρώθηκαν δύο οπαδοί του ΠΑΟΚ, στο ίδιο σημείο του σώματος που μαχαιρώθηκαν τα παιδιά του Άρη, και ήταν σε κρίσιμη κατάσταση. Αλλά άλλο να λες ότι «παιδιά θα θρηνήσουμε θύματα» και άλλο να συμβαίνει. ΣΟΚ

Και τελικά όπως συμβαίνει πάντα την πληρώνουν οι εντελώς αθώες ψυχές σαν τον Άλκη. Σαν τον Νάσο.

Τον αθλητισμό τον αγαπώ. Και την ομάδα που υποστηρίζω και δεν ήθελα ποτέ να το κρύψω αυτό όπως κάνουν άλλοι συνάδελφοί. Θα ήθελα τα παιδιά να νιώσουν αυτό το συναίσθημα. Είναι πολύ όμορφο αυτό που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος από παιδί μέχρι μεγάλος, δίπλα σε κάτι που αγαπάει. Δίπλα στον Άρη, τον ΠΑΟΚ, τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό κτλ.

Το μίσος όμως είναι κάτι άλλο. Και σε αυτήν την κοινωνία πλέον, το μίσος επικρατεί της αγάπης. Το κακό του καλού.

Μία φίλαθλος του ΠΑΟΚ μου είπε: «Φοβάμαι που έκανα το παιδί μου και τα ανίψια μου να αγαπήσουν την ομάδα μετά από αυτά που γίνονται». Δεν έχει άδικο. Αλλά πάνω σε αυτό διάβασα ένα σχόλιο και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας: «Μην αποτρέπεις το παιδί σου να γίνει Άρης ή ΠΑΟΚ, απέτρεψε τον να γίνει φασίστας».

Τελικά τα παιδιά μας δεν επιτρέπεται να γίνουν Άρης ή ΠΑΟΚ.

Η Γεωργία δεν μπορεί να πάει σε πάρτι.

Το ανήλικο κορίτσι δεν μπορεί να πάει στο κατηχητικό.

Η βρωμιά είναι τόσο μεγάλη, που όταν προσπαθείς να την αναλογιστείς αισθάνεσαι μόνο δυστυχία. Και όσο στη κοινωνία μας θα «βασιλεύει» ο δυνατός με οποιοδήποτε τρόπο, τόσο θα μπαίνει βαθύτερα στο σκοτάδι.

Όπως στεναχώρια αισθάνομαι και όλες αυτές τις ημέρες για τη μεγάλη υποκρισία που επικρατεί σε αυτόν τον τόπο. Το πως κάποιοι προσπαθούν να καπηλευτούν αυτήν τη δολοφονία και μεγαλώνουν το μίσος. Αυτό το γεγονός σε άλλη χώρα θα συγκλόνιζε τόσο πολύ την κοινωνία που θα πίεζε, ώστε να αλλάξουν τα πράγματα για να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα. Εδώ, απλά μεγαλώνει το μίσος και αυτή η ευχή, παραμένει ουτοπία, αφού δεν γίνεται τίποτα.

Κανένας δεν έκανε όλες αυτές τις ημέρες το αυτονόητο, αυτό που έκανε ο πατέρας του Άλκη. Ήταν ο μόνος που έκανε βήμα μπροστά και δείχνοντας μεγαλείο ψυχής, ζήτησε να γίνει φιλικός αγώνας μεταξύ ΠΑΟΚ-Άρη. Ζήτησε ειρήνη γιατί είναι θύμα ενός βρώμικου πολέμου που δεν συμμετείχε. Πολλοί άλλοι, απλά συνέχισαν να δηλητηριάζουν τις ψυχές νεαρών παιδιών. Παιδιών, που αύριο-μεθαύριο μπορεί να πάρουν και αυτοί ένα μαχαίρι στο χέρι και να σκοτώσουν έναν άλλο Άλκη…